Precies 40 jaar geleden stierf Achiel Van Acker, verkozen tot Bruggeling van de 20ste eeuw. Zaterdag 27 juni om 17 uur zet de Van Acker Stichting i.s.m. Curieus een evocatie op in de Joseph Ryelandtzaal in Brugge. Tijdens de evocatie wordt het leven van Achiel Van Acker vanuit verschillende hoeken worden belicht: zijn jeugd, zijn politieke carrière, zijn leven in Brugge.
Alain Petit, woordvoerder van de Van Acker Stichting, somt voor ons vijf redenen op waarom Bruggeling Achiel Van Acker nooit mag vergeten worden.
Achiel heeft zich letterlijk kunnen bevrijden uit de armoede van zijn jeugd. Maar, in plaats van weg te lopen uit zijn arme Brugse wijk zonder achter zich te kijken, heeft hij zijn leven lang gestreden tegen armoede. Hij bracht daarbij steevast een boodschap van hoop naar de mensen. Hij speelde in op hun ambities en dromen, niet op hun negatieve gevoelens.
Achiel wordt terecht de vader van de sociale zekerheid genoemd. Hij heeft het systeem uitgetekend in volle Tweede Wereldoorlog toen de V-bommen nog op Antwerpen vielen. Over toekomstvisie gesproken!
Achiel bleef nooit bij de pakken zitten. Het moest vooruitgaan. Hij had een broertje dood aan besluiteloosheid en mensen die zich verschuilen achter technische en juridische handigheidjes om de zaken te vertragen. Vandaar ook zijn boutade “Asir et après réflesir”. De resultaten waren ernaar: met Achiel als premier werd de sociale zekerheid uitgebouwd, werden de arbeidsverhoudingen vastgelegd (denk aan de oprichting van het systeem van paritaire comités), is men begonnen met de aanleg van de autostrades, zijn de grote havenwerken in Antwerpen van start gegaan, enzovoort… tot en met de wereldtentoonstelling van 1958. Welke premier kan dergelijk palmares voorleggen?
Die strijdvaardigheid weerhield Achiel er niet van steeds op zoek te gaan naar werkbare compromissen, zolang het maar in het belang van het land en de mensen was. Dat was voor hem de enige noodzakelijke voorwaarde. Zijn vader was mandenvlechter, Achiel was een politieke vlechter.
Bij dat alles is hij steeds een bescheiden Bruggeling gebleven, tussen de mensen, toegankelijk en met gevoel voor humor. En uiteraard met zijn typische Brugse tongval. Ook in het Frans. Van Achiel zei men: “il parle le bruzois dans les deux langues nationales…” (SVK)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier