Je mag er als ouder niet aan denken dat het je overkomt… Wat Dimitri en Ramona uit Vlamertinge meemaken, wens je echt niemand toe.
Hun zoon Lars, amper 13, die geen andere uitweg ziet dan een einde aan zijn jonge leven te maken. Een kind nog, dat de meest drastische beslissing neemt die je kunt maken. Hij is, jammer genoeg, niet de eerste tiener die dit doet, en ook niet de eerste na pesterijen.
Zonder ons over dit geval uit te spreken – het parket moet nog uitmaken of pestgedrag inderdaad een bepalende rol heeft gespeeld, ook al zijn de ouders daar formeel in – roept deze tragische zaak weer heel wat vragen op. Doen we – als maatschappij – wel genoeg tegen pesten? Nemen we problemen van jonge tieners voldoende ernstig? Waarom zijn de scholen niet beter gewapend om hiermee om te gaan en in te grijpen? Leggen ouders en de samenleving als geheel niet te veel druk op kinderen, wordt niet te veel van hen verwacht (bijvoorbeeld: dat ze zich niet moeten aanstellen, dat ze wat ‘harder’ moeten worden voor het latere leven)? Vragen waarop geen zwart-witantwoorden mogelijk zijn, maar die wel moeten worden gesteld, en na deze week nog iets luider dan voorheen. Niet om per se één schuldige aan te duiden (de pester(s), de school, de ouders, de tijdsgeest, de maatschappij…), wel om ervoor te zorgen dat dit echt niet meer gebeurt.
Opgroeiproces
Onzekerheid, wisselende emoties: voor veel kinderen en jongeren hoort het erbij, is het deel van het opgroeiproces. Wat voor ons, volwassenen, als onschuldige plaagstoten kan overkomen, kan in het hoofd van een tiener onoverkomelijk lijken. Dat moeten we ons veel meer realiseren: het is niet omdat iets niet erg líjkt, dat het ook niet erg ís, en al zeker niet dat het geen ernstige gevolgen kan hebben. Onzekere tieners kunnen al door één opmerking totaal van de kaart zijn, laat staan door jarenlange pesterijen, zoals de mama van Lars het vertelt.
Heel veel sterkte aan de ouders, zussen en broer van Lars, zijn familie en vrienden.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier