Waarom ik trots ben op mijn sleutelhanger van Animal Rights

Tim Vansteelandt
Tim Vansteelandt Adjunct-hoofdredacteur

Tim Vansteelandt is journalist op de redactie van Krant van West-Vlaanderen. Hij is overtuigd vegetariër en bijna-veganist. Met lede ogen, maar ook met een gevoel van triomf, bekeek hij dinsdagmorgen de beelden uit het slachthuis in Izegem.

Vandaag ben ik extra trots op de sleutelhanger van Animal Rights die ik van mijn lief kreeg. Want ze hebben het weer voor elkaar gekregen, die mannen en vrouwen van de Belgisch-Nederlandse dierenrechtenorganisatie. In een slachthuis in Izegem maakten ze undercoverbeelden van de wrede manier waarop koeien geslacht worden. Harde beelden, maar zó nodig. Het is de enige manier om de modale vleesetende Vlaming te laten zien wat voor leed er gepaard gaat met het stukje vlees op diens bord.

Daarom, hoeveel pijn het ook doet om er naar te kijken, ben ik blij telkens Animal Rights wrede undercoverbeelden verspreidt. Ik moet toegeven: toen ik vanmorgen heel vroeg de beelden bekeek, waarin nog levende koeien de keel worden overgesneden en anderen herhaaldelijk geslagen en gepookt worden met een stok, kon ik nauwelijks de tranen bedwingen. Maar anderzijds was ik blij. Dit opent de ogen, denk ik dan. De mensen zullen misschien beseffen dat er iets niet klopt, hoop ik. Ze zullen misschien minder, of zelfs geen vlees meer eten, droom ik.

Beelden als die uit het slachthuis in Izegem, sterken me in mijn overtuiging

Maar dat is misschien ijdele hoop. De meeste mensen zetten oogkleppen op voor dergelijke beelden. “Ik moet dat niet zien, ik kan daar niet tegen”, zeggen ze. Gemakkelijk. Op Facebook haalde mijn post over het slachthuis in Izegem nul likes. Nul. Een foto van een varken op weg naar het slachthuis kon één persoon verleiden tot een reactie: mijn lief. Het toont aan hoe de modale Vlaming, ook die in mijn vriendenkring, denkt over dierenleed in de vleesindustrie. Onverschilligheid is het niet, maar wel iets met een hoge ‘Wir haben es nicht gewußt’-factor.

Waarom ik trots ben op mijn sleutelhanger van Animal Rights

Ik heb het wel geweten. Op een dag zag ik het licht: dat pakje gehakt voor mijn spaghettisaus was niet zomaar een product, maar gemalen dierenvlees. Van koeien, varkens, kippen, die net als wij graag leven. En niet graag pijn lijden om daarna gedood te worden. Dat besef maakte het voor mij erg eenvoudig om de consumptie van vlees – en vis – af te zweren. En dat lukt goed, ondertussen al meer dan drie jaar. De eerste stappen richting veganisme – leven zonder dierlijke producten, zoals ook zuivel – zijn ondertussen gezet.

En elke dag ben ik een beetje zekerder van mijn stuk: ik maakte de juiste keuze. Beelden als die uit het slachthuis in Izegem, sterken me in mijn overtuiging. Dat wij, niet-vleeseters, gelijk hebben. Het is een soort arrogantie, eigen aan vegetariërs en veganisten. Wij hebben al ingezien dat er iets niet klopt aan de consumptie van vlees, de rest zal dat ook wel nog inzien. Hopen we. Want waarom zou je vandaag, terwijl er zo veel lekkere alternatieven zijn, nog vlees eten? Waarom zou je bijdragen aan zo veel onnodig dierenleed, terwijl je perfect kunt leven zonder vlees?

Ondertussen blijf ik vol trots mijn sleutelhanger van Animal Rights dragen. En misschien bestel ik vandaag wel een t-shirt op hun website.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier