Waar nog geen 24 uur eerder de coke per kilo werd verhandeld, is nu een kinderfeest aan de gang

Maarten Vandenbussche

Onze Man In Rio vertelt over zijn Braziliaanse vriend, die er een dubbelleven op na lijkt te houden.

Vanop mijn balkon zie ik wat er gaande is. Iets verderop in de steeg wordt – voor zover ik kan uitmaken – een partij drugs verpatst. De zaken gaan goed tijdens de Copa, kennelijk. Ik begrijp meteen ook waarom de wapens nauwkeurig in elkaar werden gezet. Dit is niet zomaar de reguliere kleinhandel, maar een zaak van vele duizenden reais, waar – naar ik aanneem – een andere eveneens gewapende bende bij betrokken is.

De volgende avond kom ik opnieuw de trap opgesjokt. Ik zie er wat tegenop om opnieuw langs gewapende trafficantes te passeren. Je raakt dit wel min of meer gewoon, maar normaal, laat staan plezierig is het toch niet.

Omkomen van honger of dorst doe je niet in een favela

Ik sla haast steil achterover van verbazing. Op de plek waar geen 24 uur eerder de coke nog per kilo werd verhandeld, is nu een kinderfeest aan de gang. Ballonnen in geel en groen, snoep, taart. Alle kinderen uit de buurt eten hun buikje rond, de ouders drinken pils. “Kom erbij”, roept een van hen en voor ik het weet sta ik met een zak friet (!) in de ene hand en de plaatselijke variant op een kaaskroket in de andere. “Cerveja?” vraagt mijn vriend, die ook van de partij is. Ik krijg de kans niet om te weigeren. Omkomen van honger of dorst doe je niet in een favela.

Een half uurtje later gaan de lichten uit. Er wordt gezongen, en er is – uiteraard – taart. Bovenop de gigantische cr?me-au-beurre staat een replica van de wereldbeker. De jongen wordt tien. Hij straalt. “Dit is het mooiste cadeau dat ik ooit kreeg”, roept hij, doelend op de Copa.

Iemand tikt op de bol en hij valt als een klavertje vier open, met op elk blad een kaars, die de jarige mag uitblazen. “Die beker was mijn presentje”, zegt mijn vriend. Hij knipoogt. “Mais uma?” gebaart hij met een kort knikje naar mijn lege bekertje. Ik denk aan hoe hij gisteren de sleutels aangaf waarmee de pistolen schietklaar werden gemaakt. Ik kijk hem aan. Welja, waarom niet? “Mais uma!”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier