Onze collega Charlotte stapt voor zes maanden uit het mediawereldje en volgt haar verloofde naar Cuba. Op kw.be vertelt ze tweewekelijks over haar leven aan de andere kant van de wereld. Maak kennis met onze journaliste, bijna-bruidje en Jetair-hostess in een veel te krappe broek.
En zonder dat je het goed en wel beseft heb je vier maanden Cuba achter de kiezen.
Hoppa! Ik zie me nog mijn eerste blog typen op het veel te kleine klaptafeltje in het vliegtuig en de Spaanse ‘kennismakingszinnen’ oefenen. Nu kom ik een ruimte binnen en gaan de handen al vanzelf omhoog, of roepen ze ‘Charloo’. Die eind-t uitspreken blijft een onmogelijke opgave voor hen. Deze week keken ik en mijn Lief na een ‘rumritueel’ naar onze ondertussen 1.500 foto’s. Rumritueel?
Wel, in Cuba bestaat de traditie dat als je een fles van het fijne goedje opent, je een paar druppels op de bodem moet sprenkelen, als teken van dankbaarheid. Wij zijn zo prettig gestoord genoeg om dat te doen. Na wat tastings heb ik trouwens mijn lievelingsrum verkozen: Legendario van 7 jaar. Bij terugkeer wil ik jullie er allemaal van overtuigen, maar het systeem wil dat ik maar 1 liter mag invoeren in België. Bummer.
Ik kan me niet voorstellen dat we ooit zo bleek waren
U zal het dus gewoon van mij moeten aannemen. Maar wat die foto’s dus betreft, wat lachten wij ons een breuk. In het begin hingen we nog stevig de Chinees uit met het nemen van foto’s aan een recordtempo. En ons velletje, ziekelijk zelfs! Ik kan me niet voorstellen dat we ooit zo bleek waren. Nu kan ik ook aan mijn lief toegeven dat mijn haar toen een rosse tint had na dat laatste foute kappersbezoek. Intussen heeft de zon al zijn werk gedaan. Maar er zijn zo een aantal kiekjes over het dagelijkse leven hier die jullie moéten gezien hebben. Om het verhaal dat zich erachter schuilhoudt, het schrijnende of om de hilariteit ervan. Ik laat jullie al eens meekijken naar vijf ervan.
Cubanen kunnen/mogen amper tot geen rundsvlees eten, of ze betalen er astronomisch hoge bedragen voor op de zwarte markt… Als je de supermarkt hier in loopt zijn er enkel diepvrieskippen te koop. Deze gaan zelfs in tankstations over de toonbank. Maar waarom kan je dan nergens terecht als je als Cubaan zin hebt in een sappige biefstuk? Daar bestaan drie theorieën over. Een eerste is dat runderen niet geslacht mogen worden omwille van hun melk. Deze wordt voorbehouden (gratis) voor kinderen tot 13 jaar, zwangere vrouwen en zwakkeren. Al de anderen moeten het stellen met oplosmelk.
Wil je melk, betaal je daar immens veel geld voor
Wil je melk, betaal je daar immens veel geld voor: 3 euro voor een liter. Onmogelijk hier. Een tweede theorie is dat het rundsvlees wordt voorbehouden voor de toeristische sector. Want hier vind je op buffetten wat je maar wil. De diensters moeten helften van lekkere lendes soms in de vuilbak kieperen. Wat een hartpijn moet dat zijn. De derde theorie is dat Fidel Castro een wet heeft ingevoerd dat runderen en paarden niet mogen geslacht worden omdat zij de karren moeten trekken als er ooit weer een oorlog uitbreekt. Wat de juiste theorie ook moge zijn… Als je ooit een rund onwettig slacht, dan riskeer je een gevangenisstraf van 10 jaar. Denk daar maar eens aan bij de zomerse barbecue.
De banden met Amerika worden versoepeld, nu nog even oefenen op dat engels.
Het is nog maar enkele jaren dat Cubanen een eigen onderneming mogen starten. Voordien was alles van de staat, onder de naam ‘Palmares’. Deze heb je nu nog hoor, maar het eten daar is ongeïnspireerd en de cocktails zonder veel zorg bereid. Waarom zou extra moeite ook nodig zijn, als je een vast loon krijgt? Maar de ‘nieuwe’ ondernemingen, die ‘Paladar’ noemen, zijn subliem. En voor de prijs -kijk maar even naar de kaart- moeten we het niet laten.
In Cuba bestaan er drie soorten taxi’s. Je hebt uiteraard de oldtimers, maar ook yellow cabs, fietstaxi’s en coco’s. Deze laatsten zijn de gele bolletjes die je op de foto ziet. Geinig is dat de bestuurder van de veredelde bromfiets een helm draagt, de twee passagiers achterin niet.
Geinig is dat de bestuurder van de veredelde bromfiets een helm draagt, de twee passagiers achterin niet.
De taxi nemen is hier niet zo goedkoop als je zou verwachten. Na wat rondvraag kwamen we te weten dat geen enkele chauffeur zijn taxi ‘bezit’. Ze huren deze van de staat, en deze vraagt bijvoorbeeld 23 CUC per dag voor een oldtimer. Een immens bedrag voor een Cubaan. Onderhoudskosten en brandstof moeten ze ook zelf betalen. Als ze dus twee dagen geen beet hebben, krijgen ze het benauwd. Er werd ons trouwens ook verteld dat er fake-oldtimers rondrijden, gemaakt van polyester. Oldtimers oogsten natuurlijk altijd meer succes dan de rest.
Aan het tankstation is het altijd een drukte van jewelste. Elk heeft trouwens ook een hoekje waar een wagen kan hersteld worden. Hoe kan het ook anders, met zoveel museumstukken op wielen. Maar bizar is dat voertuigen van openbare diensten ook gewoon in de rij moeten aanschuiven, van politiewagens tot ambulances. Je zal maar eens een dringende oproep hebben.
Eenmaal terug in Oostende zullen we wellicht in 2050 aanbeland zijn
Of zoals je hier ziet, tractors! Dus met al deze op de weg, mag je niet de ambitie hebben snel op je bestemming te zijn. Dan zijn er ook nog twee andere hindernissen: bandmoordende kuilen in het wegdek en onmogelijke verkeersborden.
En het gekke is…dat wij dat hier na vier maanden allemaal nogal ‘normaal’ beginnen te vinden. Eenmaal terug in Oostende zullen we wellicht in 2050 aanbeland zijn. Gewoon je huis kunnen uitwandelen en een kleedje kunnen kopen, sterke Wifi in huis en overal home- en hotspots, frietjes, mooie wegen en goede verlichting,…. Dat klinkt onmogelijk nu. Maar laten we intussen ook verder genieten van onze Carribische thuis. In België zullen we dan wellicht mijmeren over de vrijgevige zon.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier