Onze collega Charlotte stapt voor zes maanden uit het mediawereldje en volgt haar verloofde naar Cuba. Op kw.be vertelt ze tweewekelijks over haar leven aan de andere kant van de wereld. Maak kennis met onze journaliste, bijna-bruidje en Jetair-hostess in een veel te krappe broek.
Het was kermis in de Boca De Camarioca, een baaitje net buiten het toeristisch gebied, en daar moesten wij natuurlijk bij zijn. Attracties die met glans Fidel Castro klopten in ouderdom stonden er opgelijnd langs de snelweg. Met een broodje beenham en een blikje bier in onze handen, die samen amper 80 cent kostten, startten we onze wandeling. Voor dit feest van het jaar had iedereen zich opgemaakt. De dames droegen al wat meer doorschijn-materiaal met latex-accenten en mannen gingen voor een hemdje of rolden hun t-shirt tot de borst op om hun six-pack te tonen. Tienermeisjes pronkten met fake-bling bling en hun eerste vriendje en kleuters -u leest dat goed- zagen we met gelnagels lopen. Met honderden elleboogden ze zich naar de kermistoestellen. We zagen een mini-tractor op elektriciteit, een ‘zelfgemaakte’ draaimolen en een piratenschip dat snelheid maakte door een man die manueel een hendel naar voren duwde en weer naar achteren trok. Plots remmen is zo onmogelijk, me dunkt. Laat ik ook de geitenkoets niet vergeten voor de allerkleinsten. De arme bok kreeg op het einde van de avond lege blikjes bier als ornamenten op zijn hoorns.
Met open mond keek ik ook naar het rad waarbij de bakjes los hingen en zo op volle snelheid voortdurend overkop gingen. Kinderen zaten er niet in vastgeklikt en hoorden zich met de vrije hand aan het traliewerk krampachtig vast te houden. Maar wat alle verbeelding tartte was de ‘Twister’ op zijn Cubaans, een bakje die aan een lange arm vast hing en met een uitzonderlijke snelheid voortdurend overkop ging. Het was de enige attractie waar volwassenen konden plaatsnemen. Toch zag je vooral jongens met eerste borstharen op het platform hun beurt afwachten. Iedereen moest zien hoe stoer ze waren. Maar stoer of niet, mij kreeg je er niet in, zelfs niet als ze me met stokken op de kuiten sloegen. We waren de dag voordien al eens de sfeer gaan opsnuiven, en toen hadden we gezien hoe ze met een vijftal naar de anatomie van draden en geroeste bouten van die attractie stonden te kijken. Een dag later geen vuiltje meer aan de lucht. Verder moet gezegd dat de traliekooi -waarin de klanten op banken zaten- met twee hangsloten gesloten werd en dat iedereen een ijzeren beugel over de schouders kreeg om ze op de plaats te houden. Wel wat anders dan de comfortabele bandenkussens die tegen onze borst rusten op de Oostendse oktoberfoor. Ik moest af en toe de oren afwenden van het geschreeuw en stil de vingers kruisen opdat een stroompanne uitbleef.
Nu ik in uniform loop en er 45 graden op mijn kop schijnt, zou ik water moeten drinken. Tja. Dus daar ging ik onderuit, in de lobby van ons hotel
Tomorrowland goes Cuba
Maar wie feest zegt, zegt muziek… en bier! Op een centraal groot plein had een lokale dj een troon gekregen. De twee povere lichtinstallaties aan weerszijden probeerden de plek tevergeefs volledig te verlichten, maar de boxen stonden op hun limiet dus..dansen maar! Zo ook een man die zonder verlegenheid zijn verdwenen rij voortanden showde en als een bezetene het ritme uitvoerde. Cubanen schaarden zich rondom hem als hun nieuwe speeltje en smeten geld en eten voor zijn voeten dat hij dan van de grond at. Beetje zielig, … maar niet lang nadien werd duidelijk waarom de man ‘zo ver weg’ was in zijn hoofd. Op het plein stonden een drietal vrachtwagens met tanks vol bier. Voor amper 40 cent per liter -veel goedkoper dan het lokale bier ‘Cristal’- lieten mannen er hun pmd-flessen, kookpotten, bloemvazen, en al wat ze maar konden vinden, vullen. Onderweg naar de auto kwamen we nog een benevelde Minnie Mouse tegen, aten we groentenchips die in pannen hete olie werden gebakken in de straat -daarin overleeft salmonella toch niet?- en durfden we al wel eens te dansen in een steegje. Hier kan dat allemaal!
Ziekenhuisbezoek met een roomtoefje
Ik had het moeten weten. Ik kan al niet zo goed tegen de warmte en nu ik in uniform loop en er 45 graden op mijn kop schijnt, moet ik water drinken. Tja. Dus daar ging ik onderuit, in de lobby van ons hotel. Toch niet daar! Mijn lief die in de vingers knipt boven mijn wegduikende ogen en ik die met mijn voeten op een paar gestapelde kussens lig. Een barmhartige voorbijganger was zo lief om mijn schoenen van mijn verkrampte voeten te nemen, maar o! Niemand wil in deze hitte een hele dag in slecht ademend leder zitten. Mijn voeten protesteerden dus ook met een vreselijke geur. Genânt code rood. Na een snelle polsmeting bracht mijn lief mij naar het hospitaaltje in het centrum, waar ze mij zonder enig onderzoek de diagnose ‘dehydratatie’ gaven. Ze legden een baxter aan, en dan was het twee uurtjes wachten en krachten opdoen. Ik moet kwijt dat ze bij het verwijderen van de naald geen handschoenen droegen, en dat de halflege baxter gewoon opnieuw de kast in ging voor de volgende klant. Niets wordt hier verspild. Maar de enige reden waarom ik jullie dit allemaal wil vertellen, zit hem in de koelkast in de ziekenhuiskamer… Wat verwacht een mens daar? Vaccins? Donorbloed? Maar toch geen drie meringue-taarten? O, jawel! Samen met iets wat leek op een chocoladen paasbuche, èn de broodjes en drankjes van de verpleegsters. Ondanks de stramme spieren van de koorts moest ik me een breuk lachen.
En verder… beginnen mijn tanden al maar witter te lijken omdat ik bruiner en bruiner word en is mijn Spaans al in die mate gevorderd dat ze mij al antwoorden zonder zich af te vragen of ik het begrijp. Vinkje bij integratie! Dat ik daarna zo nonchalant mogelijk aan mijn lief vraag ‘wat zei hij?’, vergeet ik graag.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier