Reporter Jean-Pierre Terryn trok deze week op gevangenisbezoek bij witteboordencrimineel Marnic De Munck.
Het penitentiair complex de Nieuwe Wandeling in Gent zorgt in je hele lijf voor een beklemmend gevoel. Het is alsof je op een andere planeet zit.
Je voelt je al ongemakkelijk zodra je één stap voorbij de zware deur van de ontvangsthal zet. Dit prison neemt eerder de allure van een versterkte burcht aan dan een modern ogend complex zoals in Brugge of in Beveren. Dikke muren en gewapend glas komen op je af en grijpen je vast. Bangelijk. Het heeft iets onwezenlijks.
Identiteitskaart afgeven. Screening. Big brother. Foto, met de rug tegen de muur. Je krijgt een toegangsbadge. Voorbij nog een loodzware deur luidt het order: zakken leegmaken en ‘alles’ in een piepklein metalen muurkastje wringen.
Op bezoek in de Gentse gevangenis, het is alsof je op een andere planeet zit
De bewakers – functioneel koel en afstandelijk beleefd – priemen hun ogen in je lijf, kleden je figuurlijk uit. Gelukkig slaat de metaaldetector niet tilt. Er zit geen vijl in onze broekspijp verstopt. Daarna een dik uur wachten in een kaal en vaal zaaltje.
Het wachtlokaaltje loopt stilaan vol. De meeste bezoekers staan recht. Opvallend veel vrouwen: moeders met kroost, echtgenotes en dochters van… De meesten zijn van vreemde origine. Tot de bewakingsassistent komt en de groep door een netwerk van kille gangen en voorbij getraliede poorten loodst. Halt en wachten. Zijn collega roept de namen van de bezoekers af en geeft het nummer van het tafeltje waar je moet aanschuiven. Een na een mag men de bezoekzaal binnen.
De ruimte lijkt qua interieur op eender welke cafetaria. Proper. Maar je loopt er zo maar niet in en uit. En vooral ook hier komen de vier muren weer op je af. Men kan er koffie, thee of frisdrank tegen een euro bestellen. Blijven zitten. Dames in burger bedienen aan tafel. De bezoeker betaalt voor zichzelf en voor de gedetineerde, die rechtover hem/haar aan het tafeltje zit. Elk spreekgedeelte is afgebakend door isolatiepanelen.
Plots zwaait een deur aan de overzijde open. Uit ‘het gat’ – hoe zou het daarachter zijn ? – schuifelen ze binnen. Een lange ketting van gedetineerden, netjes op een rij en allemaal in hetzelfde lichtgrijze plunje. Zwijgend zoekt elk zijn bezoek op. Beleefde groet, handdruk. Een uurtje praten. Geen minuut langer.
De beklijvende sfeer, het contact met de cipiers en de confrontatie met de gedetineerden, het doet iets met een mens
Het gesprek verloopt gedempt. Ook bij de buren achter het paneel. Samenzweerderstoon? Past wel in deze omgeving. Een cipier bespiedt vanop een soort podium de zaal. Papier en schrijfgerief zijn uit den boze. Dan verdwijnt de rij op commando weer in ‘het gat’.
Gelukkig hebben we een retourkaartje. Een bewakingsassistent leidt ons naar de ontvangsthal. Check. Check. Het bezoek was nog net geen shock. De beklijvende sfeer, het contact met de cipiers en de confrontatie met de gedetineerden – moordenaars, bankovervallers, oplichters, verkrachters ? – , het doet iets met een mens. En dan zaten we nog niet eens achter de tralies.
Lees over het onderhoud en het gesprek met witteboordencrimineel Marnic De Munck, die nog jaren vastzit, in Krant van West-Vlaanderen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier