Journaliste Ilse Naudts over een fabelachtige Cactusavond…
Ik heb Cactus in mijn hart gesloten. Het festival startte weliswaar met een valse noot toen Jake Isaac niet kwam opdagen. Geen probleem, dat gaf me wat extra tijd om rond te dwalen in het feeërieke en oergezellige Minnewaterpark.
Wat is het contrast met de overvolle, strak georganiseerde Werchterweide van twee weken geleden groot. Cactus viel op als familiefestival waar mama’s en papa’s hun jaarlijkse afspraak hebben met hun vrienden, waar kinderen om bekertjes komen bedelen, waar muziekgekke tieners hun eerste festivalletje meepikken.
Juli 2008 was -tot gisteren- mijn laatste passage in het Minnewaterpark – voor een optreden weliswaar, want als journalist voor Brugsch Handelsblad kom je sowieso wel eens in het park terecht. Leonard Cohen was toen zo mythisch, magistraal, magnifiek … dat zelfs de mooie affiches van Cactus in de jaren daarna mij nooit hebben kunnen overtuigen dat ze dat konden overtreffen.
De soms stuntelige kostuumwissels en twee hilarische, ‘zatte’ valpartijen van ‘Amazing Grace’ op het podium blijven bij
Maar, zo heb ik nu ontdekt, vergelijken is helemaal nergens voor nodig. Ik heb gisteren net zo goed genoten van de Zuiderse set van Gabriël Rios. Alleen met zijn gitaar – en soms een cello en een contrabas – slaagde hij erin om het publiek te ontroeren en voorzichtig tot de eerste danspasjes aan te zetten. De fascinerende Grace Jones was verbazingwekkend, ook al was het meer show dan optreden… Vooral de soms stuntelige kostuumwissels en twee hilarische, ‘zatte’ valpartijen van ‘Amazing Grace’ op het podium blijven bij. Maar het publiek droeg haar op handen.
Dé Cactusclimax kwam er pas tegen middernacht, toen de West-Vlaamse elektrorockers van Goose hun beats in het Minnewaterpark gooiden. Voor het podium hadden fans zich verzameld voor een vet feestje. Maar achteraan in het park zag ik de mooiste taferelen. De kinderen lieten hun verzamelde bekertjes voor wat ze waren en dansten met gekke sprongen in het rond. De mama’s en papa’s volgden het glimlachend en haalden ondertussen zelf hun beste moves boven. Dikke mannen met kostuumvestjes knikten hun hoofd op de maat van de muziek … hier en daar liet een zich door zijn heupwiegende echtgenote verleiden tot een dansje.
Ik heb tijdens Goose zelf minstens even uitbundig mee gedanst. Op dat moment heb ik Cactus in mijn hart gesloten. Het heeft mijn hart (nog) niet veroverd. Laat dat geen reden zijn om niet meer te komen. Mijn eerste Cactus in jaren… dat er nog vele mogen volgen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier