Hawaï, ‘t is maar een koerske als een ander

Vanavond om 18 uur Belgische tijd is het zover: de jaarlijkse hoogmis onder triatleten.

Het WK Ironman op Hawaï brengt de beste triatleten ter wereld samen aan de start van dezelfde wedstrijd. De Duitsers Jan Frodeno (topfavoriet) en Sebastian Kienle (uittredend winnaar) toppen de affiche, maar ook twee West-Vlamingen maken deel uit van het kransje kanshebbers: Jabbekenaar Marino Vanhoenacker en Menenaar Frederik Van Lierde. Alle trainingen gedurende een jaar samengebald in één race, dat moet wel tot extreme stresstoestanden leiden. Of toch niet? “Stress voor Hawaï? Oh, ‘t is maar een koerske als een ander.”

Ik kon het niet laten. Toen ik enkele weken geleden via Skype Frederik Van Lierde, toen op acclimatisatiestage in Phoenix, interviewde, vroeg ik hem of zo’n voorbereiding op Hawaï mentaal niet moordend was. “Je moet dat anders proberen te zien”, glimlachte hij meteen terug. “Zo van: ‘t is maar een koerske als een ander.” De nieuwe grijns die volgde, zei voldoende. We hebben hier trouwens over Van Lierde, laureaat op Hawaï in 2013 en daardoor tot en met 2018 zeker van een automatisch startbewijs voor de moeder aller triatlons. Bovendien is de Menenaar tot dan ook zeker van een contract met zijn belangrijkste sponsors. Zijn carrière is gemaakt. Wat hij daar nu nog aan kan toevoegen, is niet meer dan een surplus. Een tweede keer winnen op Hawaï? Prima. Geen tweede keer meer winnen op Hawaï? Ook oké. De grote stress van enkele jaren – gelukkig is Fre van nature een rustig persoon – is weg. Zijn prestatie in Frankfurt liet niet het beste voor deze editie vermoeden, zijn winst eind maart in de Ironman van Zuid-Afrika des te meer. Het kan alle kanten uit in Kona.

Anders is het bij zijn Brugse antagonist Marino Vanhoenacker. Dertien Ironmanzeges heeft Bink intussen al op zijn palmares. Dat is niet indrukwekkend. Dat is fenomenaal. Vooral de manier waarop hij er telkens in slaagde om de verzamelde tegenstand te verpulveren, wekt respect op. Zo ook eind juni in Klagenfurt. Met een veelbelovende eindtijd tot gevolg. Overal lukt het voor Marino, maar niet op Hawaï. Is het de warmte? De stress? De vorm die in oktober niet meer zo goed mee wil? Het zal vermoedelijk een combinatie van verschillende factoren zijn. Toch blijven we geloven dat er op Hawaï ooit nog een dag komt waarop alles in zijn juiste plooi valt. Wie weet al dit jaar. Hawaï, ‘t is maar een koerske als een ander.