Journalist Thomas Dubois volgde een dag lang de tweede Cactusdag voor kw.be. Hoe hij die dag beleefde, lees je hier.
Wat ik onthoud? Dat je geen tien bands moet zien om een geslaagde festivaldag te hebben!
Festivals mogen voor mij dan een vaste afspraak zijn in de zomer, toch was het pas de tweede keer dat ik op het Cactus Festival van de partij was. Het werd een prachtdag met een uitmuntende Balthazar als afsluiter.
Ik herinner me niet meer in welk jaar ik nog van de partij was op Cactus, het is minstens tien jaar geleden, maar ik weet wel nog dat gratis tickets gewonnen hadden en dat we toen The Waterboys en Ozark Henry aan het werk zagen. Sindsdien gaapt er een groot gat. Tot we dit weekend als journalist het Minnewaterpark onveilig mochten maken.
Eigenlijk is Cactus op het eerste zicht een atypisch festival voor mij. Een festival is voor mij in de eerste plaats muziek en de bijhorende sfeer. En ja, een pintje drinken hoort daar bij, maar het is niet meer dan een fijne aanvulling. In normale omstandigheden is een festivaldag voor mij van rond het middaguur tot ‘s avonds laat dus bands checken en als ik er geen zes gezien heb, dan is de dag niet geslaagd. Daarom dat je mij dan ook meestal op de grotere festivals met meerdere podia terugvindt.
Eén podium
Op het Cactus Festival is maar één podium. De kans dat je dus zes van de acht groepen op de affiche goed vindt, is dus al klein. Zelfs met een brede muzieksmaak zoals de mijne. Nee, de mensen komen niet naar het Minnewaterpark voor de muziek alleen. Het is een daguitstap met het hele gezin, de kinderen incluis. Dekentje op de grond, pintje in de hand en op de achtergrond speelt er wat muziek. Soms klinkt er iets bekends en wordt er recht gestaan, om al snel opnieuw te gaan zitten. Pas naar de avond toe komt het publiek in beweging en wijzen de neuzen allen in de richting van het podium.
Op die manier een festival beleven, het was toch even wennen voor mij, maar eigenlijk viel dat best mee. Zijn we dan toch een jaartje ouder aan het worden? Overal gezellig gekeuvel, een opperbeste sfeer en – dankzij de vele kinderhanden – is de wei kraaknet.
En ik zou liegen als ik zeg dat er geen goede muziek was en dat we geen groepen gezien hebben. Het Zesde Metaal was opnieuw een genot om naar te luisteren. Er werd voor een rockende set gekozen met als gevolg dat persoonlijke favorieten zoals ‘Ge Zwiegt’ en ‘Ploegsteert’ geen plaatsje in de setlist kregen. Spijtig, maar op zich een verdedigbare keuze.
Lichtjes ontgoocheld waren we in Jessie Ware. Veel liedjes die ergens wel herkenbaar klinken, maar de schwung kreeg ze er niet echt in. Eigenlijk zat iedereen gewoon te wachten op ‘Wildest Moments’, haar megahit van enkele jaren geleden. Zoals op festivals wel meer gebeurt. Leuk, maar niet meer.
Balthazar. 1 april 2010. Kortrijk: Het begin van een mooi liefdesverhaal. Een liefde waar we hopelijk nog lang van mogen genieten
Een smet op mijn muziekkennis
Positief verrast waren we door John Hiatt die we -schaamtelijk- niet kenden. Een smet op mijn muziekkennis. Gelukkig komen er twee weken sluiting aan om me volledig onder te dompelen in de wereld van den John. Dat is het minste wat we kunnen doen. Het werd meteen ook het drukst bijgewoonde concert van zaterdag. Met ‘Have a little faith in me’ en een ode aan BB King als absolute hoogtepunten.
Al moest mijn absolute hoogtepunt dan nog komen met Balthazar. Niet alleen heb ik ontdekt dat typen (zie live verslag) en dansen goed samen gaat, maar ook dat de Kortrijkse band een serieuze stap voorwaarts gezet heeft. Cactus was het eerste festival waar de band mocht headlinen, maar het wordt zeker niet het laatste, dat hebben ze duidelijk bewezen. Op zondag mag dEUS afsluiten, wel ik zie Balthazar als de gedoodverfde opvolger. Klaar om de grote podia onveilig te maken.
Uniek aan Balthazar is dat de band niet echt een frontman heeft. Vier van de vijf bandleden staan vooraan en de drummer, achteraan, is de enige die niet zingt. Een formule die aanslaat. Mede dankzij Maarten Devoldere en Jinte Deprez, maar zeker en vooral ook dankzij Patricia Vanneste, de violiste en toetseniste van de band. In een voor de rest volledig mannelijke band zorgt zij voor dat tikkeltje extra.
We moeten eerlijk toegeven dat we een boontje hebben voor haar. Zaterdagavond was al de tiende keer dat we elkaar in de ogen keken. Nu, ik zal wel in haar ogen gekeken hebben, maar of haar ogen de mijne al ooit gevonden hebben, blijft voor mij nog steeds een vraagteken. Ik herinner mij alvast nog altijd de eerste keer. Plaats van afspraak was muziekcentrum De Kreun in Kortrijk op donderdag 1 april 2010. Buiten was de Paasfoor volop bezig, binnen was er een feestje van Studio Brussel met een lokaal bandje als opwarmer: Balthazar. Ik was alvast meteen verkocht. Het begin van een mooi liefdesverhaal. Een liefde waar we hopelijk nog lang van mogen genieten.
Wat ik verder zal onthouden van Cactus Festival? Dat het eigenlijk wel plezant kan zijn om naar een festival te gaan en gewoon te genieten. Van de prachtige omgeving. Van de sfeer. Van de muziek. Een dagje uit voor het hele gezin.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier