De virtuele riool loopt (weer) over

Philippe Verhaest

Philippe Verhaest kijkt dezer dagen met lede ogen naar de commentaren op zijn tijdlijn.

Bij elke bloederige aanslag zie ik dezelfde taferelen afspelen op de tijdlijn van mijn Facebookprofiel en – in mindere mate – Twitterpagina. Boodschappen, (nood)kreten en slogans vol ongeloof en medeleven worden op de virtuele vriendengroep losgelaten. Na de vreselijke gebeurtenissen in Parijs veranderde ons aller Facebookpagina in een collage van Franse vlaggen, Eiffeltorens en vredesduiven. Niks mis mee, want de sociale media zijn dé hotspot van de 21ste eeuw om vreugde en verdriet uit te drukken. Hetzelfde gebeurt wanneer een (bekende) Facebookvriend plots het leven laat: zijn of haar profiel wordt in een oogwenk tot een rouwpagina omgetoverd. Zoiets kan voor velen helend werken en heeft dus zeker nut. Het is ook veel laagdrempeliger dan een rouwbetuiging bij de begrafenisondernemer of familie achterlaten.

De bagger die ik de voorbije dagen op Facebook weer zag passeren, grenst aan het onwaarschijnlijke

Maar de door ons allen zo omarmde sociale media hebben ook een wel erg gure schaduwkant. Vaak – en zeker bij gebeurtenissen als in Parijs – is het dé plek waar mensen hun gal spuwen en hun ongezouten (en vaak ronduit onbeschofte mening) achterlaten. Hierbij geldt het credo om eerst je boodschap te posten en daarna pas te denken. Het aantal likes en commentaren gaan de rede immers steeds meer vooraf. Hoe meer duimpjes, hoe meer vreugde. Al zou een duim naar beneden bij dergelijke haatproza, vaak met de obligatoire dt-fout inbegrepen, niet misstaan.

De virtuele riool loopt (weer) over

De bagger die ik de voorbije dagen weer zag passeren, grenst aan het onwaarschijnlijke. Dat de terroristen met de grond gelijk gemaakt worden, tot daar aan toe. Elk weldenkend mens veroordeelt immers het bloedbad dat in Parijs werd aangericht. Maar voor velen is het meteen hét signaal om hele bevolkingsgroepen door het slijk te halen. Want ja, nu is iedere moslim per direct een slecht mens met een rugzak explosieven bij zich en de Kalasjnikov in de aanslag. En plots zijn ook alle vluchtelingen tikkende tijdbommen die hier binnen de kortste keren de sharia zullen installeren. De oogkleppen binnen handbereik, dames en heren.

Deze haatberichten lees ik met een brede grijns. De discussies die onder dergelijke posts ontstaan, kan je gerust met een zakje popcorn erbij lezen. Enkele van mijn virtuele vrienden maken er zelfs een punt van om de mensen die achter deze al dan niet racistische uitspraken zitten, te ontvrienden. Hop, de grove borstel uit de kast en grote kuis op Smoelenboek. Daar doe ik niet aan mee, want iedereen heeft het recht om zijn mening te geven. Hoe scheefgetrokken die ook mag zijn. We leven immers in een vrij land en vrijheid van mening vormt de basis van onze democratie. Maar de virtuele riool loopt stilaan weer flink over. De sociale media zijn een soort monster geworden dat met geen enkel deksel nog in bedwang gehouden kan worden.

Geef mij dan maar Facebookverhalen vol wazige foto’s van de beschonken avond van vriend X, onnozele filmpjes van dansende honden en beelden van een peuter die zijn eerste stapjes zet. Laat sociale media een middel zijn om de glimlach te verspreiden, niet om haat te prediken.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier