Henk Vanhee, zanger van Cowboys & Aliens, trok ook zondag naar het Cactusfestival. Het wolkendek boven het Minnewaterpark kleurde die dag maagdelijk wit, zo een beetje zoals de agenda van onze gastblogger.
Een gouden regel in het boek van de Bruggeling: hou je agenda maagdelijk blank de dag na het Cactusfestival. Als een vat volle goeie bedoelingen was ik alweer aanwezig in het park om de set van Two Gallants mee te pikken maar algauw werd ik door mezelf weer bijgebeend en dat voel ik op deze vervloekte maandag nog steeds. Daar had de overigens wat uitgeboorde formule van twee muzikanten, ooit met veel flair in de groep gegooid door White Stripes, iets mee te maken. “Van schreeuwerige indie rock tot geflipte country ‘n western” noteerde ik blijkbaar naarstig in mijn voor de rest leeg carnetje en die vlag dekt volgens mij nog steeds de lading.
Ik geef het niet graag toe: dEUS is een instituut
Tijdens James Vincent McMorrow en Anna Calvi bouwde ik de pauze in die er eigenlijk al een hele tijd zat aan te komen. Keuvelen met vrienden, pintjes drinken met bekenden en familie, sporadisch aangenaam verrast door het lekker volle geluid van vooral laatstgenoemde die eigenlijk veel meer verdiende dan de stiefmoederlijke behandeling die ik haar gaf.
Een bron van ongemak
Gelukkig was daar ook Thurston Moore, een man met een ton geadopteerde New Yorkse cool. Hij wrong fuzz en feedback uit de nek van zijn gitaar waarmee hij met Sonic Youth muziekgeschiedenis heeft geschreven en deed dat met lange en uitgesponnen lappen muziek. Het muzieklijntje-refreintje-gedeelte mag je hier gerust vergeten. Het gaat bij Thurston Moore over iets heel anders. Hij boort een bron van ongemak aan, terwijl hij staart naar de hemel. Wat een man!
Het doelpubliek van The Kooks is ondertussen schuchter volwassen geworden en al die dames stonden vooraan in het park te kwijlen terwijl Luke Pritchard zich haast verontschuldigend “She moves in her own way” inzette. Dit was best wel een definiërend moment: The Kooks hadden hun set overtuigend ingezet maar bleven nadien twijfelend hangen tussen een soort boys- band -op- gitaar en een groep nadrukkelijk op zoek naar een nieuwe reden van bestaan. Ik zou in het nabijgelegen gokkantoor nog durven geld inzetten op dat laatste. De jongens komen overigens uit de meest aangename stad in Engeland, Brighton. Veel zonden zijn bij deze vergeven.
De coolste fucker uit West-Europa
Ik geef het niet graag toe: dEUS is een instituut. Hun passage van een tweetal jaar geleden op het Cactusfestival was ronduit verschroeiend en zo waren de verwachtingen zondag opnieuw erg hoog gespannen. Dat kunstje nog eens overdoen bleek net iets te hoog gegrepen, maar de band bleef acteren op een niveau waar je adem toch sporadisch even van ging stokken. Bovendien was ik heel erg te spreken over het smaakvol shirt dat Barman uit zijn kast had getoverd en blijft Mauro zonder enige tegenstand de coolste fucker uit West-Europa.
Met deze hoogdravende gedachten konden we Cactusfestival 2015 stilaan afronden. De pintjes waren koel, de zon was tamelijk Belgisch op de afspraak, de vrouwen waren mooi en de mannen waren dat, behalve ik, helemaal niet. De optelsom van al deze bedenkingen, aangevuld met de steeds eigenzinnige affiche maken van het Cactusfestival het sierlijkste visitekaartje van onze mooie stad Brugge.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier