#jesuischarlie. Okee, maar voor hoe lang? Het is hartverwarmend om te zien hoe een massa zich achter grote idealen en principes schaart maar als de storm gaan liggen is en alleen de nabestaanden van de slachtoffers achter blijven met hun verdriet, gaat iedereen terug zijn gangetje.
Heeft 9/11 jouw leven veranderd? De aanslagen in het Joods museum in Brussel? De onthoofdingen? Ik dacht het niet. En Charlie Hebdo zal dat ook niet doen. Het is de aard van het beestje.
Maar laten we deze dagen vooral koesteren.
Moi je ne veux plus que dans notre pays il y ait des Juifs qui puissent avoir peur, qu’il y ait des Musulmans qui aient honte, parce que la République est fraternelle, généreuse. Elle est là pour accueillir chacun.
“Ik wil niet dat er in mijn land joden met angst leven, of moslims zich schamen. Onze republiek staat open voor iedereen.” De woorden kwamen uit de mond van premier Manuel Valls, als een oerschreeuw galmen zijn woorden door het Franse parlement.
Staande ovatie vanop de banken. Meerderheid én oppositie. Samenhorigheid. Kippenvel krijg ik ervan. Je maakt figuurlijk een vuist. Samen tegen barbaarsheid. Ik smelt bij zoveel sentiment. Semi-Hollywoodiaanse pathos. Maar dan niet op het witte doek. In de realiteit.
Maar toch bekruipt je meteen weer dat gevoel van achterdocht. Televisie, radio en andere (sociale) media, daar worden die M/V in het politieke wereldje toch ook op getraind? Mediatraining, is dat ook niet een beetje acteren? Mijn naïeve kant wil wel geloven dat wat zich de voorbije dagen afspeelt in de straten van Parijs en andere steden wereldwijd oprecht is. Maar laten we wel wezen, binnenkort is #jesuischarlie niet meer dan één van de vijf trefwoorden in een vraag van De Slimste Mens Ter Wereld. Een weetje. Nee? Bewijs me het tegendeel.
De tranen om de slachtoffers zijn nog niet droog en daar zijn de eerste menselijke trekjes al weer. #jesuischarlie wordt gepatenteerd, mokken, t-shirts en andere prullen rollen van de lopende band (wellicht ergens in China) en de Charlie Hebdo die vandaag in de Franse winkels lag en meteen uitverkocht was, vind je al aan woekerprijzen terug op zoekertjessites.
Een man uit Emelgem kon er in een dorpje in Frankrijk enkele exemplaren op het hoofd tikken en vraagt op Kapaza maar liefst 500 euro. Per stuk! Voor een krantje van 3 euro! Als onze redactie de man opbelt, reageert hij wel héél laconiek: “Ik heb ze gekocht om ze voor veel geld weer te verkopen. Zelf heb ik weinig interesse in die krant. De hele wereld draait om geld en met mijn job kan ik op één dag nooit zoveel verdienen.”
De man denkt er zelfs aan om enkele exemplaren nog even bij te houden. “Het gaat natuurlijk om een uniek document, wie weet zijn ze binnen enkele jaren duizenden euro’s waard.”
Zoals ik al zei, bewijs me het tegendeel. Liefst zo lang mogelijk.
Algemeen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier