Ouders van verongelukt meisje bezoeken alle West-Vlaamse SAVE-borden

Foto ACK
Redactie KW

Tien jaar geleden verloren Walter Deklercq en Regina Cornette hun dochter Mieke, die stierf na een ongeval. De voorbije maanden bezochten en fotografeerden ze alle West-Vlaamse SAVE-borden, die geplaatst worden waar een kind of jongere het leven verliest bij een ongeval.

Walter (72) en Regina (70) wonen in de Pollaertstraat in Woumen. Toen Regina Walter leerde kennen was hij doof, een val van vier meter hoog op zijn werk had hem blijvende gehoorschade opgeleverd. Het koppel trouwde en kreeg een zoon en tien jaar later een tweeling: een meisje en een jongen. Tot op 27 december 2007 het noodlot toesloeg.

“Die dag zou onze dochter Mieke, toen 25 en met een zoontje van net geen 2 jaar, op bezoek gaan bij een vriendin die naar Passendale verhuisd was”, vertelt Walter. “Ze is er echter nooit aangekomen.”

We zagen haar welgezind vertrekken, ze is helaas nooit meer thuisgekomen

“We hadden nochtans gezegd ‘wacht toch tot morgen, het weer is niet te best, en het is een weg die je niet kent'”, vertelt Regina. “Maar het moest die dag zijn. We zagen haar welgezind vertrekken, ze is helaas nooit meer thuisgekomen.”

Toen het al na 22 uur was begonnen haar ouders – Mieke woonde tijdelijk bij hen in – zich ongerust te maken. Regina: “Ze bleef nooit zo lang weg.” Om 22 uur belde de politie aan. “We wisten meteen dat er iets niet pluis was”, zegt Walter. “Toen ik de deur opende, en ik de agenten zag, zei ik: zeg het maar direct. Er was een agent van slachtofferhulp mee. Die mensen hebben ons goed opgevangen, maar op een moment als dat staat je wereld stil. Op zo’n moment houdt je leven op, je ziet en hoort niets meer. Mieke komt nooit meer thuis, dat beseffen is zo ontzettend verschrikkelijk.”

Mieke had een bocht aan de Canadese militaire begraafplaats gemist en was met haar auto op de muur van diezelfde begraafplaats gebotst. “Volgens het parket reed ze maar 40, maar door de klap moet ze tegen haar stuur zijn geslagen waardoor haar lever scheurde en ze inwendige bloedingen kreeg”, aldus Walter. “We hebben voor Mieke een unieke grafzerk laten maken, in roestvrij staal, een ontwerp van Regina en uitgewerkt door mij en een vriend. Van de vzw Ouders van Verongelukte Kinderen kregen we de mogelijkheid om op de plaats van het ongeval een gedenkbord, een SAVE-bord te plaatsen. Borden die geplaatst worden om aandacht te vragen voor veilig verkeer. Maar we mochten het niet plaatsen, er werd ons gezegd dat de grond van de Canadezen was, later bleek het van de Britten te zijn en zo heeft het uiteindelijk drie jaar geduurd voor we de toestemming kregen om er iets te plaatsen.”

Het gedenkbord dat niet geplaatst mocht worden hebben Walter en Regina dan thuis in hun tuin gezet. Met bloemen en lichtjes is het een blijvende herinnering aan Mieke. “In Passendale kwam er een gedenkteken dat werd ingewijd in het bijzijn van 140 mensen”, vertelt Regina. “Een droeve dag, net een tweede begrafenis en toch zijn we 100% tevreden dat het er is. Later hebben we in het voetpad een granietplaat met haar naam laten aanbrengen, met toestemming van de burgemeester. We gaan daar minstens één keer per week naartoe en verversen regelmatig de bloemen. Dit jaar zijn we langs alle SAVE-borden in West-Vlaanderen geweest. De voorzitter van OVK woont in Brussel en wou weten of alle borden nog in goede staat zijn. Wij hebben alle borden bezocht, ze waren niet altijd even makkelijk te vinden.” Regina en Walter kregen enkel de naam die op het bord staat en de gemeente. “Vaak hebben we aan het gemeentebestuur moeten vragen in welke straat het bord staat om het te kunnen vinden”, zegt Walter. “Ik schat dat we zo’n 800 kilometer gereden hebben om alle borden te bezoeken en te fotograferen. De voorzitter is bezig om een boek samen te stellen en wil de borden die beschadigd zijn herstellen.”

Veel borden waren moeilijk te vinden, we hadden enkel een naam en gemeente

Met de vzw Ouders van Verongelukte Kinderen wordt heel regelmatig samengezeten. “Het samenzijn met lotgenoten is heel waardevol, net omdat we allemaal hetzelfde meemaakten kunnen we elkaars verdriet en pijn begrijpen en troost vinden bij elkaar”, zegt Regina. “Er zijn tal van bijeenkomsten, praatdagen, eens per jaar een concert en nog heel wat meer. We proberen zoveel mogelijk aanwezig te zijn bij de uitreiking van de SAVE-charters die gemeenten kunnen krijgen als ze zich inzetten voor een veiliger verkeer. Diksmuide is hieraan momenteel aan het werken.”

(AC)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier