Herwig Dejonghe overleefde de kettingbotsing: “Te voet naar afrit Deinze gewandeld”

© STEFAAN BEEL
Philippe Verhaest

Herwig Dejonghe was een van de vele automobilisten die de kettingbotsing als bij wonder overleefd heeft. “Ik passeer nog wekelijks aan die plek en elke keer komen nieuwe herinneringen naar boven”, aldus de ex-CEO van diepvriesgigant Pinguin.

Herwig Dejonghe (56) was tot eind 2014 actief bij Greenyard Foods – beter bekend als Pinguin – uit Westrozebeke. In april 2015 nam hij de Franse vestiging van Pinguin in Aquitaine over en schrijft hij een nieuw ondernemersverhaal met Antarctic Foods Aquitaine. Daarnaast promoot hij met Antarctic Foodies in Roeselare de Belgische garnaalkroket in de hele wereld. Hij is getrouwd met Mieke Dejonckheere, vader van Francis (28), Lieselot (34), Hannelore (32) en Barbara (30) en opa van acht kleinkinderen.

“Een mooie familie”, zegt hij. “Maar ik besef maar al te goed dat ik er voor het zelfde geld niet meer kon geweest zijn.” Herwig doelt op 27 februari 1996, toen hij betrokken raakte in de zware kettingbotsing op de E17 in Nazareth. “Ik herinner me die dag nog alsof het gisteren was. Ik was thuis vertrokken en was op weg naar het hoofdkwartier van Colruyt in Halle, waar ik een belangrijke meeting had. Ter hoogte van Nazareth zag ik plots een enorme muur van mist opdoemen. Een fractie van een seconde later zat ik middenin de kettingbotsing. Ik had zelfs de tijd niet om na te denken.”

Drie gebroken ribben

Herwig reed met zijn Audi 100 tussen twee auto’s in. “Ik knalde als het ware in een trechter. Dat is mijn redding geweest, samen met het feit dat de vrachtwagen die me achteraan aanreed, niet geladen was. Was die tankwagen gevuld, dan zat ik hier niet meer.”

Herwig klauterde uit het raam van zijn auto en bevrijdde zichzelf zo uit zijn benarde situatie. “Ik had drie gebroken ribben, maar op dat moment voelde ik amper iets”, vervolgt hij. “Ik weet nog goed dat iedereen, inclusief de hulpverleners, totaal verbouwereerd naar de ravage stond te kijken. Iedereen stond aan de grond genageld. Ik herinner me vooral nog die oorverdovende stilte die toen over de E17 hing. Surreëel.”

Ik ben een erg voorzichtige chauffeur geworden

Ondanks het inferno dacht Herwig meteen aan zijn afspraak in Halle. “Ik had die al eens moeten verplaatsen en wilde ze dus koste wat het kost niet missen. Ik belde via mijn mobilofoon naar mijn vrouw en neef dat ze met een andere auto moesten komen, zodat ik mijn weg kon voortzetten. Ik ben toen te voet, met mijn aktetas in de hand, naar de afrit van Deinze gewandeld. Die tas heb ik trouwens nog altijd. Onderweg dachten mensen dat ik een dokter was. Een eind verder weg van die afrit heeft mijn vrouw me gevonden en me meegenomen naar huis. Pas ‘s avonds kwam het besef: ik was door het oog van de naald gekropen.”

Daags na het verschrikkelijke ongeval zat Herwig alweer achter het stuur. “Ik wilde immers geen trauma oplopen. De korte pijn. Maar toen ik het wrak van mijn Audi zag, heb ik toch even moeten slikken. Ik ben dankbaar dat ik daar zonder zware letsels ben uit gekomen. De kettingbotsing heeft wel mijn rijstijl flink beïnvloed. Ik was al geen bumperklever, maar sindsdien hou ik nóg meer afstand. Ik ben een erg voorzichtige chauffeur geworden.”

Kleinkinderen

Ook twintig jaar later denkt Herwig nog vaak aan die noodlottige februaridag. “Ik passeer nog elke week aan de plek waar het drama zich heeft voorgedaan”, zegt hij. “En elke keer opnieuw schieten er herinneringen door mijn hoofd. Die beelden zal ik nooit meer vergeten. Sindsdien heeft Nazareth toch net een iets andere betekenis voor me gekregen.” Herwig prijst zich vooral gelukkig dat hij er nog is. “Ik ben nóg meer van het leven gaan genieten”, klinkt het. “Maar ik leef zeker mee met de nabestaanden van de mensen die er het leven verloren. Zij hebben niet hetzelfde geluk als ik: mijn kleinkinderen zien opgroeien.”

(PVH)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier