De richting ‘Sport en Bewegen’ volgen in een rolstoel? Alexandre bewijst dat het kan

Alexandre Lemaitre: "Als ik stap, lijk ik een beetje op een dronkaard die over straat waggelt." © TLG
Redactie KW

Alexandre Lemaitre uit Sint-Lambrechts-Woluwe koos bewust voor Howest in Brugge, omdat hij zo naar eigen zeggen uitgedaagd wordt door valide mensen. Dit is het verhaal van ‘Willen is Kunnen’, het verhaal van een jongeman met een ijzeren wil.

Hoe anders kan je Alexandre Lemaitre omschrijven? 18 jaar, sinds zijn – drie maanden te vroege – geboorte spastisch aan beide benen en deels verlamd aan een arm. En sinds dit schooljaar ingeschreven bij de opleiding ‘Sport en Bewegen’ van de hogeschool Howest in Brugge, een school waar ze quasi uitsluitend ultrasportieve studenten zien voor de cursussen lopen, dansen, zwemmen… Maar Alexandre, die doet het allemaal in zijn rolstoel. “Toen ik me ging inschrijven, dachten ze dat ik een grapje maakte. En ik kon dat eerlijk gezegd ook begrijpen. Maar ik wil niet anders zijn. Ik ga ze tonen dat ik mijn voet naast die van mijn klasgenoten kan zetten.”

Toen ik me ging inschrijven, dachten ze dat ik een grapje maakte

Het mag duidelijk zijn: Alexandre uit Sint-Lambrechts-Woluwe stippelt zijn eigen pad uit. Al verliep dat al van bij het begin niet bepaald over rozen. Bij zijn geboorte kwam hij even zonder zuurstof te zitten en liep hij een hersenverlamming op. Stappen lukt, maar gaat moeizaam. “Ik lijk een beetje op een dronkaard die over straat waggelt.” Meestal zit Alexandre dan ook in zijn rolstoel. Maar daar laat hij zich niet door afremmen. Toen hij aanvankelijk in een speciale lagere school werd ondergebracht, vroeg hij zijn ouders zelf om te veranderen. “Ik voelde dat mijn jongere broer me op dat vlak inhaalde. Daarom wou ik terug naar een gewone school. Ik was twaalf jaar en gemakkelijk was het niet. Want op die leeftijd zijn kinderen echt niet lief.”

Bewust voor Brugge gekozen

Die keuze toonde toen al Alexandres drang aan om als normaal aanzien te worden. Ondertussen is hij achttien jaar en maakt hij opnieuw heel bewust een studiekeuze, al lijkt dat niet de meest evidente: Sport en Bewegen. Een opleiding waarbij de nadruk op actief sporten ligt. Maar die volgt hij niet dicht bij huis aan de Thomas More-hogeschool in Turnhout, maar wel aan de Howest in Brugge. “Net omdat ze in Leuven heel goed inspelen op mindervalide sporters“, zegt hij. “En dat is net wat ik niet wil. Het is niet omdat ik in een rolstoel zit dat ik elke dag met lotgenoten moet omgaan. Ik heb er net deugd van om uitgedaagd te worden door valide mensen.”

Alexandre Lemaitre is momenteel al wereldkampioen para-jiujitsu.
Alexandre Lemaitre is momenteel al wereldkampioen para-jiujitsu.© TLG

En dus keken zowel zijn medestudenten en leerkrachten wel even vreemd op toen Alexandre de eerste schooldag op zijn rolstoel binnen reed. Hij kreeg onmiddellijk de kans om zijn beperking aan zijn klasgenoten uit te leggen. “Dat was wel stressen”, zegt hij. “Plots keken 300 mensen vol verwachting naar mij. Ik heb hen gewoon verteld waarom ik die opleiding wilde volgen. Dat heel mijn leven rond sport draait. En dat ik toen ik me vroeger alleen voelde, ging sporten. Op die manier werd het echt een passie. Zonder sport zou ik me pas echt beperkt voelen. Ik heb ze ook onmiddellijk gezegd dat ze geen schrik moeten hebben om iets verkeerd te zeggen. En dat ik zelf ook wel om mijn beperking kan lachen. Ik hoop alleen dat er nooit mopjes zullen volgen over het feit dat ik moet blijven ‘zitten’.” (lacht)

Ik heb er deugd van om uitgedaagd te worden door valide mensen

Ondertussen heeft Alexandre twee weken in Brugge achter de rug. De opleiding bestaat uit acht uur sport (zwemmen, dansen en lopen) en verschillende andere vakken. Maar ook voor die laatste wordt er geregeld gevoetbald of gebasketbald. Alexandre zit als enige in een rolstoel en doet gretig mee. “Als de andere rond de piste lopen, rijd ik mee in mijn rolstoel. Dat gaat wat trager, maar ik doe mijn rondjes wel. En ook tijdens het zwemmen doe ik zoveel mogelijk mee. Alleen als er beenoefeningen gegeven worden, moet ik passen. Dan kijk ik met de leerkracht hoe mijn medestudenten het doen. Tijdens de dansles zorgt de leerkracht er dan weer voor dat de focus bij mij op mijn armen ligt, want ik zit dan uiteraard in mijn rolstoel. Al lijkt dat niet veel te helpen, want ik ben rotslecht in dansen.” (lacht)

Geen medelijden

Sinds kort heeft de tiener ook zijn eigen kot in Brugge. Koken lukt moeilijk, maar uitgaan dan weer wel. “Echt zoals een typische student, denk ik.” Naar school gaat hij meestal met zijn handbike om dan ter plaatse in zijn rolstoel te kruipen. Op het einde van de dag heeft hij telkens aardig wat kilometers op zijn teller staan. “Niet alleen van de lessen, hoor. Maar ook tussen de verschillende campussen ligt soms drie kilometer. Die doe ik ook met mijn rolstoel. Maar ik kies daar zelf voor. Met mij hoeft echt niemand medelijden te hebben.”

Wereldkampioen

De opleiding brengt voornamelijk bewegings- en gezondheidscoaches voort. Maar na zijn studies hoopt Alexandre eerst paratleet te worden. Hij is momenteel al wereldkampioen para-jiujitsu. “Dat vechten helpt mij echt om mij een man te voelen. We zitten tegenover elkaar en vechten als leeuwen tegen elkaar en hebben daarna het grootste respect. Als paratleet weet je namelijk hoeveel je tegenstander er voor moet doen.” De vechtsporten staan momenteel echter op een laag pitje, want Alexandre legt zich nu op de triatlon toe. Hij droomt al luidop van de Paralympische Spelen. “Daarna zie ik mezelf wel trainer van topsporters worden”, zegt hij. “En daarom niet alleen G-sporters. Al zou ik hen natuurlijk wel mijn eigen ervaringen kunnen meegeven.”

(TLG)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier