Niels Vermeersch uit Hooglede staat als groothertog aan het hoofd van zijn eigen micronatie Flandrensis

Redactie KW

In het dagelijks leven is Niels Vermeersch bediende bij de gemeente Zonnebeke, eens de dagtaak erop zit neemt hij de titel van groothertog aan. Vier jaar geleden stichtte hij immers de micronatie het Groothertogdom Flandrensis. Deze natie telt op vandaag 90 leden van wie een groot deel uit de regio Roeselare. “We zijn een land zoals vele andere. Het enige verschil is dat we internationaal juridisch niet erkend worden”, vertelt Niels Vermeersch.

Voor alle duidelijkheid: de 24-jarige Niels Vermeersch uit Hooglede is geen fantast die samen met enkele vrienden koninkrijkje speelt. Hetgeen hij doet is puur een hobby. “Een micronatie is een land zoals alle andere maar dat internationaal juridisch niet erkend wordt. Micronaties handelen wel net als echte landen met identiteitskaarten, munteenheid, nationale symbolen, verkiezingen, grondwet, diplomatieke relaties enz. Het is een internationaal verspreid gegeven”, vertelt Niels Vermeersch die het fenomeen in de zomer van 2008 leerde kennen toen hij op het internet toevallig op de webstek van the Republiek Molossia terecht kwam. “Toen ik over deze Amerikaanse micronatie las, was mijn aandacht meteen getrokken. Het kriebelde om er meer over te weten te komen.”

Flandrianen

“Het concept sprak mij echt aan en ik stichtte mijn eigen micronatie”, vertelt Niels. “Ik ben van het principe dat als je iets doet, je het goed moet doen. Allereerst ging ik op zoek naar een passende naam. Ik ben erg geïnteresseerd in geschiedenis en wist zo dat een van de oudste benamingen van Vlaanderen Flandrensis is. Omdat er toen vooral graafschappen en baronieën waren, besloot ik om van mijn eigen micronatie een groothertogdom te maken.

Baas van West-Antarctica?

“Als natie ben je niets zonder grondgebied, dus gingen we op zoek naar een stuk grond. Het makkelijkste zou zijn om je eigen huis te claimen maar dat is natuurlijk nog steeds België. Uiteindelijk kwamen we in Antarctica terecht. In de geschiedenisboeken vond ik de Antarctic Treaty uit 1959 terug. Dat verdrag werd door heel wat landen ondertekend en zegt dat grondgebied in West-Antarctica niet geclaimd mag worden omwille van wetenschappelijk onderzoek. Wij hebben dat verdrag niet ondertekend, dus mogen we dat grondgebied bijgevolg wel claimen en dat hebben we dan ook gedaan door een brief te sturen naar alle landen die het verdrag ondertekend hebben. We hebben daar geen reactie op gekregen en gaan er dus vanuit dat een deel van Antarctica nu van ons is”, lacht Niels.

(TD)

Meer in Krant van West-Vlaanderen, ed itie De Weekbode ROeselare

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier