Een eigen bos, het was een jongensdroom van Michel Montoye. Onlangs kon hij die droom realiseren.
Michel Montoye (69) is getrouwd met Arlette Vanpraet, is een gepensioneerde trucker en woont in de Ramboutstraat in Vladslo. Michel is de trotse bezitter van een bosje aan de Moerestraat. “Ik ben opgegroeid bij het bos, en het was mijn droom om ooit een eigen bos te hebben”, vertelt Michel. “Al zowat 30, 40 jaar was ik verlekkerd op het bosje aan de Moerestraat. Toen, door een faillissement, dit bosje samen met nog een twaalftal andere loten werd verkocht, moest en zou ik het hebben.”
De aankoop van het bos verliep echter nogal moeizaam. “Een bod doen, hoog genoeg dat het wordt aanvaard, akte bij de notaris, betalen en klaar. Dacht ik”, zegt Michel. “Niets was minder waar. Alle loten die diezelfde dag en van dezelfde eigenaar werden verkocht, moesten naar de rechtbank, er zouden fouten gebeurd zijn.” Na wat juridisch getouwtrek werden de koopsommen aanvaard en konden Michel en de kopers van de andere loten zich eigenaar noemen.
“Uiteindelijk kregen alle gedaagden gelijk en konden we van onze aankoop genieten”, zucht Michel. “Toen het bos dan eenmaal mijn eigendom was, ben ik met volle moed beginnen werken in het bos, want het was totaal verwaarloosd, een stort! Maar liefst drie aanhangers vuilnis heb ik er uitgehaald: scheerapparaten, koffiezetmachines, frigo’s, tv’s en noem maar op, je kan het zo gek niet bedenken of het werd in het bos gedumpt. De grachten werden gekuist en de overhangende takken verwijderd.”
“Op een bepaald moment heb ik dan contact genomen met de Bosgroep IJzer en Leie om mijn bos ecologisch interessanter te maken”, gaat Michel verder. “Zij zijn langs gekomen en hebben het terrein bekeken en mij raad gegeven. Het bos was in oorsprong een populierenbosje en er stonden hoofdzakelijk kaprijpe populieren met daartussen een aantal eiken. Vlierbessen en bramen tierden er welig. Dus vroeg ik, bij Bos en Groen, een kapvergunning aan en kon ik beginnen met het wegdoen van de kaprijpe bomen. Een heel spektakel! Verschillende passanten bleven staan om het te bekijken: die hoge populieren die gekapt werden, toch wel speciaal.”
Doordat Michel alle werk in zijn eentje doet, kwam de kapvergunning te vervallen nog voor alle bomen gekapt waren. “Ik moest een nieuwe vergunning aanvragen en opnieuw kwamen de mensen van Bos en Groen kijken”, vertelt Michel verder. “Ze stonden versteld van het vele werk dat er al gedaan was. ‘Nog nooit zo’n mooi bosje gezien’, klonk het. ‘Dat komt in de top vijf van de properste bossen van West-Vlaanderen. Heb je al een naam bedacht?’, vroegen ze. Zo komt het dat de mensen van Bos en Groen zelf de naam Montoyebos kozen.”
Voortaan zal de naam Montoyebos worden opgenomen in verschillende publicaties zoals fiets- en wandelroutes, kaarten en dergelijke. “De naam zal altijd blijven bestaan en het is vastgelegd dat het bos nooit een andere bestemming kan krijgen”, glundert Michel. “Het doel dat ik bij de aankoop van dit bos voor ogen had, is in eerste plaats omdat ik nu eenmaal van het bos houd maar vooral toch ook om het bos aan de natuur terug te geven.”
“Het is een hobby en ik ben heel graag in het bos. Ik kan enorm genieten van de flora en fauna”, weet Michel. “Ik zag hier al een marter, een vos, konijntjes, vele vogels, prachtig gewoon. Er komen ook nog bakken voor torenvalken.”
Waar bomen gekapt worden, moet er voor nieuwe aanplant worden gezorgd, wil men het bos behouden. “In samenspraak met Bos en Groen werd gekozen om het bosje, met een oppervlakte van 2.000 m², aan te planten met inheemse loofbomen”, legt Michel uit. “Zwarte els, linde, eik, beuk en berk zijn aangeplant, daarnaast koos ik ervoor om een vier meter brede bosrand aan te leggen met typische bosrandsoorten zoals de hazelaar, lijsterbes, wilde roos, kardinaalsmuts, rode kornoelje, de Europese vogelkers…. Dit zorgt voor een variatie en daardoor komt dan weer een grotere variatie aan dieren in het bos.”
Het populierenbosje van Michel zal relatief snel veranderen in een inheems loofbosje met een mooie bosrand en een structuurrijke onderetage, een ideale schuil- en woonplaats voor allerlei dieren en planten. “Het blijft echter een privébos. Ik heb het meegemaakt dat er een waslijn in het bos hing en er zat doodleuk een Engelsman te kamperen. Dan vertrekken ze en liggen er spuiten in het rond. Er zijn ook al vogelvangers geweest. Dat kan dus niet en daarom is er niet alleen een hek geplaatst maar zijn er ook tal van bewakingscamera’s. ” Michel is maar wat tevreden met de erkenning voor zijn vele werk en is terecht trots op de naam van zijn bosje. “Dat is mijn leven”, lacht Michel, “hier in mijn bos komen werken en genieten van de natuur, meer heeft een mens niet nodig.”
(Annie Callewaert)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier