Zijn foto’s vertellen intrigerende verhalen op zich maar eenmaal Michiel Hendryckx op dreef komt, klinkt hij oprechter dan welk beeld ook. Hij denkt beroepsmatig vaak in zwart-wit, maar leeft duidelijk heel kleurrijk. Meteen zet Michiel Hendryckx (59) de toon in zijn geheel eigen stijl : „Schrijf maar onverbloemd wat ik vertel.”
„Ik heb zeer warme herinneringen aan De Panne, waar ik onbezorgd opgroeide en uren in de duinen struinde maar ik ben nog gelukkiger dat ik er weg ben”, zegt Mihiel Hendryckx. “Mijn haat-liefdeverhouding baseert zich op een mentaliteitsprobleem bij de West-Vlamingen, die denken dat alles en iedereen tegen hen is. Ik studeerde amper twee maanden in Gent toen ik naar huis belde : Moetje, ik kom nooit meer terug ! Weet je, rond Veurne vind je hogere zelfmoordcijfers per aantal inwoners dan elders. West-Vlamingen zoeken geen hulp bij een sociaal assistente want als je daar zegt dat je in de puree zit, denken ze dat iedereen het zal weten”
Of hij nog vaak in De Panne komt ? „Mijn ouders hebben lange tijd geleefd maar na hun dood was er niets meer dat mij nog bindt aan De Panne. Het surrealistisch gevoel bekruipt er mij nog steeds waarbij in de zomer de kustgemeente floreert en na twee drukke maanden transformeert in een spookstad waar alle leven precies verdwijnt. Als ik er voor de krant nog eens verzeil, lijkt het alsof ik in een rusthuis dool. De vergrijzing en zielloosheid is een groot probleem. Alleen Oostende straalt nog de grandeur en sfeer van een echte stad uit.”
Het volledige interview in Krant van West-Vlaanderen (editie Het Wekelijks Nieuws Kust) van vrijdag 18 februari 2011.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier