Machteld Cornelis een jaar lang tussen de Inca-indianen

Redactie KW

Als kind deed Machteld Cornelis uit Ruiselede niets liever dan bladeren in de indianenboeken van haar mama, die Spaans studeerde. Toen ze wat ‘groter’ werd, wist ze : „Daar wil ik naar toe.” De jongedame liet er geen gras over groeien. Na haar middelbare studies in De Bron in Tielt, trok ze via een Nederlandse organisatie naar Cuzco in Peru, om er vrijwilligerswerk te verrichten tussen de Inca-indianen. Het werd een ervaring voor het leven.

Na haar middelbare studies (humane wetenschappen) in De Bron in Tielt pakte Machteld Cornelis – dochter van Dirk Cornelis, directeur van Cultuurcentrum De Spil in Roeselare – haar koffers en nam het vliegtuig richting Peru om een jaar lang te leven en te werken tussen de Inca-indianen. Dit deed ze via de Nederlandse organisatie ‘Vrijwillig Peru’, waar ze toevallig mee in contact gekomen was. „Tot Kerstmis heb ik gewerkt in een school voor gehandicapte kinderen”, begint Machteld haar verhaal. „Er was daar ook een soort kunstklasje. Ik gaf er dansles en hielp er met tekenen. Tijdens de Peruaanse zomervakantie die valt in januari en februari heb ik vervolgens meegewerkt aan een opvangproject in een arme gemeenschap, een uur rijden van Cuzco. Ik speelde met de kinderen, we knutselden, deden groepsspelletjes, speelden toneel. In dit authentiek dorpje, met lemen huizen en modderige wegen, leeft men nog als jaren geleden. Het is touwens nog niet zo lang dat de meisjes naar school kunnen gaan.”

Machu Picchu

„Na de grote vakantie, in het voorjaar dus, heb ik een rondreis gemaakt, onder andere naar Bolivië en Chili”, vervolgt Machteld haar verhaal. „Mijn papa en broer Florian zijn op bezoek gekomen. Het meeste van de tijd is mijn broer echter hoogteziek geweest. Cuzco ligt 3.300 meter hoog en door snel te stijgen, kan het lichaam daarop reageren met symptomen als hoofdpijn, misselijkheid, versnelde hartslag… Na de rondreis heb ik dan ook nog eens meegewerkt aan een nieuw project. In een school in de buitenwijken van Cuzco hielp ik mee en gaf ik Engelse les. In de meeste scholen is Engels een verplicht vak, maar scholen in de armere wijken beschikken niet altijd over een leerkracht Engels. Voor die kinderen is het nochtans goed om Engels te leren. Het kan een manier zijn om later aan werk te raken in het toeristische Cuzco, waar Machu Picchu niet ver vandaan ligt. Machu Picchu is een goed bewaarde vindplaats van de Inca’s in de bergen. Deze wordt beschouwd als één van de zeven nieuwe wereldwonderen en is een bezoek meer dan waard.”

De liefde voor het dorp

„De jongere mannen trekken soms naar de stad. Maar de meeste jonge vrouwen blijven er wonen. Ze worden dan ook al van kleinsaf ingewijd in de indiaanse tradities. Een belangrijk punt voor de Inca’s is de liefde voor hun dorp. Ze zijn trots op hun eigen cultuur en ook heel erg patriottistisch. Eind juli is er bijvoorbeeld de ‘Nationale dag van Peru’. Dagen op voorhand worden de huizen bevlagd, bustickets worden eensklaps duurder enz. De nationale feestdag wordt daar uitbundig gevierd.”

„Ik heb veel bijgeleerd het afgelopen jaar”, blikt Machteld nog even terug. „Mijn Spaans kan ik heel goed spreken nu. Maar het is wel jammer dat ik het nu niet meer kan gebruiken. Ik heb ook beter leren omgaan met kinderen en de indiaanse gebruiken leren kennen. Ik denk van mezelf dat ik betrekkelijk veel veranderd ben het laatste jaar. Maar dat is niet altijd merkbaar, het is eerder een proces. Wat de Inca-indianen in het bijzonder mij bijgebracht hebben ? Van alles leren genieten en de dingen op het gemak doen, ergens gewoon binnen springen en het gezellig maken en babbelen. Zo wil ik ook meer leven. In België zijn we het gewoon om zoveel mogelijk te doen op een dag. Dat is onze mentaliteit.”

Warm bad en chocolade

„Ik denk wel dat ik er voorgoed zou kunnen leven”, besluit Machteld haar verhaal. „Maar er is toch iets dat ik zou missen, namelijk een warm bad en chocolade. Dat laatste kennen ze daar niet. Peru is een andere cultuur, maar toch ook weer niet zo verschillend met de onze. Ze hebben er veel, maar bijna niemand kan het kopen. Als Belg kon ik het mij wel aanschaffen. Voor ons was alles drie keer goedkoper dan hier. Nu ik terug thuis ben, heb ik al veel kleine dingen gepland. Maar ik zal het zeker missen om Spaans te spreken en wat ik nog zal missen, is het lekker tropisch fruit van daar.”

Nog maar goed en wel thuis, vertrok Machteld alweer op kamp, als begeleidster van gehandicapte kinderen. Na de vakantie studeert ze politieke wetenschappen aan de universiteit in Gent.

(Caroline Icket)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier