KW WK-blog (6) : Achtergrondgezoem en lekkers op het veld

Redactie KW

De laatste week van het WK voetbal is ingezet en onze WK-blog loopt door. Vandaag heeft Mieke Verhelle het over haar ervaringen met en bij het hele gedoe.

Voetbal. Het is een vreemde sport die me normaal niet echt kan bekoren. Twintig mannen met een teveel aan testosteron die achter een bal aanhollen en twee die de bal proberen tegen te houden. Behalve de exploten van KV Kortrijk, die meer weg hebben van een soapserie dan van een professionele sportclub, volg ik het niet echt.

Alleen als het EK of WK is…

Behalve dan als het EK of WK is. Dan kan ik ook niet anders. Het is het favoriete onderwerp bij de koffieautomaat van de mannen op de redactie. Zelfs op familiefeestjes en buurtbarbecues worden de wedstrijden geanalyseerd. De sfeer die rond het WK hangt, is moeilijk te vatten. Misschien is het wel omdat het tornooi steevast samenhangt met het einde van het schooljaar, het begin van de vakantie, zomer, zon en sangria. Ik herinner me nog goed, hoewel al meer dan tien jaar geleden, hoe ik met enkele vrienden een match van de Rode Duivels volgde – ja, toen namen ze nog deel – op groot scherm, ergens in een duffe cafetaria. Compleet met vilten hoed in driekleur gingen we ‘onze jongens’ aanmoedigen. De sfeer was groots. Ik weet zelfs niet meer tegen wie ze moesten spelen. Ze verloren, maar we waren wel trots op de spelers, want de overwinning was ‘gestolen’. Dat gevoel van patriottisme, het is een vreemde bug.

Naast manlief in de zetel, afsluiten van de vuvuzela’s

Ook in dit WK werden enkele overwinningen op dubieuze wijze binnengehaald. Ik ga niet meer kijken op groot scherm. Toch volg ik het een beetje. Manlief is wel voetbalfan moet je weten. Geen fanaticus die elke week op de tribune zit te schreeuwen. Hij heeft geen favoriet, maar kan wel genieten van een goede match – lees: eentje waarin veel gebeurt. Ik nestel me dan bij hem in de zetel, blij dat ik eindelijk eens de tijd heb om dat nieuwe boek uit te lezen, zonder gestoord te worden. Verdiept in een boek kan ik me redelijk goed afsluiten van de buitenwereld. In het begin van het tornooi had ik wel wat last van de vuvuzela’s, het aanhoudende gezoem nestelde zich in mijn hoofd en klonk door in het verhaal. Maar alles went, dus ook het geluid van die toeterende supporters.

Lekkers op het veld

Toch liet ik me regelmatig afleiden door wat er op het scherm gebeurde. Ik kijk al eens graag naar atletisch gebouwde mannen en er lopen er wel wat rond in Zuid-Afrika. Bij de Zuid-Amerikaanse landen staat er traditioneel wel wat lekkers op het veld, maar ook Engeland kon mijn aandacht dit keer vasthouden. Zelfs wat ebbenhouten exemplaren konden mijn aandacht langer dan een seconde vasthouden. Vraag me niet wiens lijf of hoofd me meest kon bekoren, want namen onthouden, daar heb ik het moeilijk mee. Het valt me wel op dat er heel wat jonge gastjes tussen die voetballers rondlopen. Nog niet zo lang uit de pampers, maar wel al wereldsterren. Ze staan almaar jonger op het veld. Of worden wij te oud ?

Voetbalgod is herrezen

Een naam bleef wel bij: Diego Maradona. Nog niet zo heel lang geleden gingen beelden van de man de wereld rond. Hij kon amper op zijn benen staan en je zag de journalisten al een in memoriam opstellen. Maar de voetbalgod is herrezen. En hoe. Vol energie staat hij aan de zijlijn. Je ziet gewoon dat hij zich moet inhouden om niet zelf het veld op te stormen en te scoren. We zagen ook hoe de ‘Mannschaft’ Argentinië uitschakelde. Zo dodelijk efficiënt als de Duiters het veld opstormden, zo moedeloos bleef de ploeg van Maradona achter. Niemand beter georganiseerd dan Müller en zijn maten. En ja, ook de Hollanders doen nog mee. Morgen kijken we weer mee, naar de halve finales. Het is als roken, zelfs als je meerookt, word je een beetje verslaafd. Voor de finale zal ik misschien zelfs mijn boek gesloten houden.

(Mieke Verhelle)

Nog tot het eind van het WK voetbal impressies van de redactieleden van Krant van West-Vlaanderen op kw.be

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier