Koud ! Heel koud was het in de indoor snowpiste in Komen waar vijftien meisjes 24 uur zaten opgesloten. Ze deden het met een warm hart, want de opbrengst gaat naar de slachtoffers van de overstroming in Pakistan. Boardgirls Julie Lauwers uit De Haan en Karoline Van Besien uit Oostende waren er bij.
Met kleine oogjes en vermoeid stonden Julie Lauwers uit De Haan en Karoline Van Besien uit Oostende ons op zondagnamiddag te woord. Ze hadden er net 24 uur in -6° opzitten en sliepen op ijs van -20°. Met haar vijftien jaar was Julie Lauwers was één van de jongste deelnemers. Haar kompaan in de actie, Karoline Van Besien (23) uit Oostende, is ambassadrice van de O’Neill-boardgirls. Haar taak is zorg dragen voor het sociale aspect en de communicatie naar buiten verzorgen. Karoline zit daarvoor in een geknipte job. Ze is marketingassistent bij de groep Guido nv. Een mediabedrijf dat al 20 jaar focust op studentennichemarketing en ondermeer studentenmagazines uitgeeft.
In beweging
Maar nu terug naar hun prestatie van afgelopen weekend. De Boardgirls waren al in de weer voor Music for Life en nu dus voor Pakistan. “Met onze actie willen we ook anderen inspireren”, klinkt het geëngageerd bij Karoline. “Het is zelfs hoogdringend dat er acties komen want ook nu nog blijven gebieden overstromen.” Zaterdag 4 september werden de meisjes om 16 uur op de ijspiste geduwd om er 24 uur later verkleumd af te komen. “We moesten voortdurend in beweging blijven want anders was het niet te doen”, klinkt het bij Julie. Karoline : “Dat deden we dan ook. We hebben volleybal en badminton gespeeld en natuurlijk veel aan snowboarden gedaan. Al was dat laatste nog even wennen, want ik had nog maar twee lessen snowboarden achter de rug.”
Slapen op ijs
Het slapen op het ijs was net iets minder. “Ik heb niet veel geslapen”, bekent Julie. “Als je gaat liggen voel je eerst de bobbels van het ijs. Na een tijdje lig je gewoon te klutteren van de kou.” Ook Karoline heeft bijna geen oog dichtgedaan. “Niet alleen van de kou, want ik was goed voorzien en had veel laagjes kleren op elkaar aangedaan. Maar wel van de bulldozer die meer dan drie uur nodig had om de piste te effenen. We waren pas gaan slapen toen de man zei dat hij een paar uur moest werken met die machine. We dachten eerst nog dat het om te lachen was, maar nee hoor.”
(AV)
Uitgebreide versie in Krant van West-Vlaanderen (Editie De Zeewacht) van vrijdag 10 september 2010
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier