Het lijkt een gat in de markt, maar toch is rouwfotografie niet nieuw. De trend die vroeger ook bij ons bestond, kwam overgewaaid uit Londen en is ondertussen algemeen aanvaard in Nederland. Beroepsfotograaf Jan Vanbroeckhoven kwam per toeval op het idee toen hij iemand hoorde zeggen hoe spijtig hij het vond niet bij een begrafenis aanwezig te kunnen zijn.
Jan Vanbroeckhoven, van opleiding beroepsfotograaf, is afkomstig uit Lommel en woont sinds een jaar in Kortemark. “Vijf jaar geleden, op een terras in Spanje, vertelde iemand me hoe jammer hij het vond om niet op de begrafenis van een vriend aanwezig te kunnen zijn,” gaat Jan verder. “Het bracht me op het idee van rouwfotografie. Blijkbaar was het in de 19de eeuw in ons land gebruikelijk om foto’s te nemen van een overledene en zelfs van de rouwstoet, maar is dat gebruik om een of andere reden verdwenen. In Engeland en zeker in Nederland is het echter nog steeds in gebruik en heel gewoon. In Nederland gaan ze trouwens helemaal anders om met een begrafenis, het is er veeleer een feest. In Belgie hangt rond begrafenissen en de dood eerder een taboe.”
Geen paparazzo
“Wie kiest voor rouwfotografie is nochtans achteraf, bij doorbladeren van het fotoboek, heel blij en dankbaar,” weet Jan. “Want op zo’n emotionele dag gaat veel aan de rouwenden voorbij. Kortom: ik maak eigenlijk een film van de gebeurtenis, maar dan in foto’s. Ook voor nabestaanden die niet meer in staat zijn om een begrafenis bij te wonen, omdat ze bijvoorbeeld in een rusthuis verblijven, kunnen foto’s heilzaam zijn.”
“Vooraf bespreek ik met de nabestaanden nauwkeurig wat kan en mag gefotografeerd worden. Maar vooral: het is belangrijk dat alles heel discreet gebeurd. Ik ben geen paparazzo,” benadrukt Jan.
(TL)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier