Georges Brysbaert hoort geen medeklinkers

Redactie KW

Georges Brysbaert (75) lijdt al bijna heel zijn leven aan een zeldzame vorm van slechthorendheid. Hij is volledig doof aan zijn linkeroor en het rechteroor vertoont gehoorverliezen op de hoge tonen. Doordat de medeklinkers gevormd worden door de hoge tonen, hoort Georges de medeklinkers te zwak of bijna niet.

Georges Brysbaert woont met zijn vrouw Simone in Westvleteren. Het paar heeft drie kinderen Karlien, Bart en Els en negen kleinkinderen. Hij is volledig doof aan zijn linkeroor en heeft gehoorverlies op de hoge tonen aan zijn rechteroor. „Een echte oorzaak voor mijn doofheid kunnen de dokters niet bepalen. Ik zelf vermoed dat het door een val komt. Toen ik een peuter was, ben ik op mijn hoofd gevallen met een zware hersenschudding als gevolg. Daar ik een normale spraakontwikkeling heb, vermoed ik niet dat mijn doofheid aangeboren is. Het verlies aan hoge tonen komt met de jaren en is typisch voor dove mensen. Maar bij mij is het erger omdat ik maar op één oor hoor.”

“Ik wist zelfs de schoolarts te verschalken”

„Omdat uitgerekend die hoge tonen de medeklinkers vormen, hoor ik ze te zwak of bijna niet”, doet Georges zijn verhaal. „Vooral bij een slechte uitspraak of lawaai. Ik hoor dus vooral klinkers en sommige verzwakte medeklinkers, een soort ‘Chinees’ dus en onverstaanbaar. Luider praten of versterking via een apparaat helpen dus niet, maar verminken de woorden nog meer. Wat wel helpt, is een goede, gespierde uitspraak en stilte. Dan hoor ik of je Thibaut of Ivo heet, of het zeven of negen is. Je kan dus wel begrijpen dat ik niet echt kan genieten van een leuke babbel, familiebezoek, cafébezoek, culturele evenementen enz. Daarbij komt ook nog dat ik mijn eigen stem nauwelijks hoor waardoor ikzelf ook niet vlot kan spreken. Mijn eigen stem wordt immers steevast overklast door andere stemmen of geluiden.”

„Het was een langzame vorm van bewustwording. Als jongere wilde ik niet aanvaarden dat ik gedeeltelijk doof was. Ik duwde het van me weg. Daarbij kwam dat ik ontzettend graag onderwijzer wou worden. Maar uit angst voor de reacties hield ik mijn doofheid stil. Ik wist zelfs de schoolarts te verschalken. Ook toen ik trouwde en vader werd, praatte ik er niet over. Eigenlijk heb ik die last altijd alleen gedragen. Maar je went aan alles. Iedereen heeft zijn last te dragen. Ik was blij dat ik onderwijzer was en voor de rest had ik niet te klagen. Het geluk zit immers tussen de oren. Je moet beseffen dat je ook veel goeds hebt gekregen en je moet tevreden zijn met dat halfvolle glas…”, aldus Georges Brysbaert. (Ilse Vanraepenbusch)

Uitgebreide versie in Krant van West-Vlaanderen van 19 september 2008.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier