Wouter Deboot: “Ik vind het ontroerend als wildvreemden dat krasje op hun ziel blootgeven”

Lieven Mathys
Lieven Mathys Community KW

De Gentenaar met Meulebeekse roots was het voorbije half jaar voltijds bezig met zijn reportagereeks ‘Het Noorderlicht’. Fietsen, mensen aanspreken, logies zoeken, beelden bekijken, monteren, … en fietsen. 3052 kilometer om precies te zijn, door Nederland, Duitsland, Denemarken en Zweden. Soms in temperaturen waarbij het kwik naar een hallucinante -32 graden Celsius zakte. Maar het loonde, de aflevering waarin de tv-reporter het groene ballet van slierten in de hemel aanschouwde was pure poëzie. Ontroerend.

Maar als kijker voelde ik die ontroering vooral omdat ik na 22 weken wel wist wat je ervoor had moeten doen. Heb je de reportagereeks niet wat onderschat?

Tuurlijk heb ik de trip onderschat. Maar dat mag toch geen belemmering zijn? Zonder kinderlijk enthousiasme raak je nergens. Dit is toch de ultieme vorm van reizen? Op vandaag worden reizen je voor 333 euro in de schoot geworpen: all-in! Alles is geregeld voor jou, je moet niets meer doen. Maar ga je dertig jaar later nog iets weten van die trip? Welke reis vormt je meer als mens? Geef mij maar Het Noorderlicht.

Wat fascineert je zo aan het Noorderlicht dat je er zo’n heroïsche tocht voor over hebt?

Een aantal jaren geleden ben ik van Canada naar Peru getrokken. Ik deed er onder andere de Inca-trail waarbij je in vier dagen naar Machu Picchu trekt. We gingen de legendarische stad bewonderen bij zonsopgang. Maar daar zit je dan plots tussen 100 toeristen waardoor het heel moeilijk is om zo’n moment intens te beleven met die selfie-mania en zo. Iets magisch alleen beleven? Dat kan niet meer in deze wereld.

Het Noorderlicht daarentegen is iets dat je niet kan vastgrijpen. Je weet niet of het er zal zijn. De kans is dus groot dat je er wél alleen van het moment zal kunnen genieten.

En dat in combinatie met je andere passie, het fietsen…

Voilà. Dat maakte het idee des te interessanter. De reis ernaartoe is op zich dan ook al een belevenis. Het fietsen maar vooral de verhalen die je onderweg kan sprokkelen. Ik heb het wel in de vingers om mensen aan te spreken en hen tot een babbel te verleiden. Ik heb daarom mijn research beperkt tot de route zelf, of wegen al dan niet berijdbaar waren bijvoorbeeld. De menselijke ontmoetingen liet ik aan het toeval over.

Het is verbazingwekkend hoe open de gesprekken waren.

Wel, ik ben eigenlijk een passant in hun leven. Een wildvreemde, dus stel ik me om te beginnen al heel open op. Ik heb dingen verteld aan die wildvreemden die me een kom soep of een bed aanboden, die ik zelfs nog niet aan mijn beste vrienden heb verteld. Dat is de sleutel tot een goed gesprek. Je moet zelf die stap zetten, ‘gelikkig oversteekn’ zoals we dat in Meulebeke zeggen. In Duitsland bijvoorbeeld heb ik de beste gesprekken kunnen voeren. Als ze voelden dat ik een echt gesprek wilde voeren, dan deden ze dat ook grondig. Ik vind het ontroerend als ze dat krasje op hun ziel blootgeven.

Ik kan me voorstellen dat je in die 9 weken wel meer verhalen had.

Ik had per aflevering sowieso een sterk verhaal in reserve. Maar je moet keuzes maken. Het mag ook niet iedere week over hetzelfde gaan.

Heb je nog plannen met die verhalen die de televisie niet haalden? Een boek van de roadtrip?

Nee. Dat had ik dan op voorhand al moeten aan denken en onderweg moeten schrijven. Maar ik had de handen vol met de reportage an sich. Ik deed alles zelf weet je: interviewen, camera, klank monteren,… Daarom kreeg ik ook redelijk snel groen licht van mijn bazen. Het was budgettair ook een interessante reeks.

De lat ligt intussen wel heel hoog voor een volgend project?

Ach ja?

Met de fiets naar het Noorderlicht, in onontbeerlijke omstandigheden en al die mooie verhalen? Dat is toch pieken?

Och, ik loop niet, ik doe het stap voor stap. Er zijn er velen in de media die als een komeet gelanceerd worden. Dat hoeft niet voor mij. Ik wil gewoon een goede tv-reporter zijn, liefst in het buitenland. Maar ik ga al even graag bij Jeanneke in café Den Lover in Kachtem op zoek naar een mooi verhaal. Je moet het niet altijd ver zoeken hoor.

Hoe ziet jouw agenda er op vandaag uit?

Nu ben ik vooral aan het rusten. Maar de ideetjes borrelen al weer op. Ik denk bijvoorbeeld aan een reeks over dorpscafeetjes die aan het einde van hun Latijn zijn. Dat is toch een sociale hoeksteen in het dorpsleven? Toen ik vakantiejob deed in Ruiselede stopte ik soms in café Den Ondank langs de weg naar Tielt. Daar zette de cafébazin even voor vier uur ‘ne dreupel’ op de hoek van de toog . Klokslag vier uur kwam een boer binnen langs een achterdeurtje, die zette dat glas aan zijn lippen, goot het in een teug leeg en zei: “Kgoa zjirre nog e bitje voortdoen”. En weg was hij. Zonder boe of ba. Dat is toch fantastisch? Die non-verbale communicatie die er na al die jaren in gebeiteld zit. Die kleine menselijke trekjes die zoveel vertellen, daar is het mij om te doen.

In het kader van KW Kaapt Gent trokken we met Wouter Deboot door ‘zijn’ Gent. Met de fiets uiteraard.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier