Van Oostende naar Gent a k a van zeebaars naar snoek!!!

Bruce Bherman
Bruce Bherman Gentse singersongwriter met Oostendse roots

Bruce Bherman bestempelt zichzelf als de ‘meest onbekende singer-songwriter in Vlaanderen. En dat ondanks flink wat platen op zijn palmares. En zijn Oostendse roots.

Om even te prologeren:

de jeugd in Oostende was magnifiek, veel zon, veel zee, veel meeuwen,… (61 tekens plusminus op een regel)

veel moaten en mamzels, veel lol en een strak Atheneum, gespijsd met mucho leraren-aanvaringen waardoor ik willens nillens stilletjes afgleed naar de status van ‘persona non grata’. Wel, dat was het zoal een beetje in mijn voorafje, mijn notedop.

Maar, pittig detail en zoals vermeld op de poster binnenin de akoestische soloplaat ‘Acoustic movies’: op mijn 7de verjaardag kon ik van mijn ‘daddy’ kiezen tussen een polshorloge en een gitaar. Met een polshorloge maak je geen indruk op de dames zodoende dacht ik: laten we Beatle’n/Stone’n op zes snaren en zo indruk maken op het andere geslacht: een toffe beslissing en een vree goeie keuze.

Tussen haakjes en heel belangrijk voor mijn moaten et moi: we hadden toen in de koninklijke badplaats van de kust een super distributie (wegens massale aanwezigheid van Engelse toeristen) van UK kranten en muziekmagazines. We wisten perfect wanneer r een release was in London van de Beatles, Stones, Who, The Kinks, etc….of een interessant concert waardoor we ‘hoppa caramba’, op de ferry naar Dover sprongen en na wat catch-up slaap in Hyde Park, gezwind trippelden naar platen-, gitaarwinkels en concertzalen. Jawöhl, de Engelse pop-rock microbe zat r bij ons dik in en de ferry was redelijk goedkoop, vooral die van 2 uur ‘s nachts.

De geur van olieverf en drogende plaatser

Maar, de donkere wolken boven mijn toekomstig educatief leventje stapelden zich op en plots dook mijn wanhopige en abstracte moeder op met een zilveren kunstmedaille in haar hand, gewonnen in 1912 door mijn Vlaamse grootvader. Ze was er obstinaat van overtuigd (mijn schilderengeklungel van imaginaire Londense platenhoezen zat er voor iets tussen) dat mijn toekomst zich zou openbaren op de Gentsche Academie. Zodoende stapten we beiden de trein op richting de Leiestad en werd ik ingeschreven op de Academiestraat 2: oord van seks, drugs, drank en verderf met een loeier van een brandweerkazerne naast ons. Nu nog als ik ergens sirenes hoor, ruik ik olieverf of drogende plaaster.

Hoppa, de trein was vertrokken, bewaare onzen Heer: San Francisco aan de Leie, we zaten in de lift

Voilà, het woord is gevallen: G E N T: BOEMKRAKVLAM, welkom in de toen stinkende (een pekzwarte Leie) industrieel (textiel) archeologische, krakkemikkige 19 d’eeuwse vlooietroelastad, een stukske minder proper dan mijn cleane badstad. Een middeleeuws (J) scheef kasteel, de krottenwijk Patershol, een paar cafés mè dreupels, geen al te zwaar nachtleven uitgezonderd het Keetje welbekend voor dorst en honger, een instortende Vooruit met zondagse thee-dansants, etc,…

Drop-outs

Kortom een totaal ander Gent dan nu…..maar met een serieuze toestroom van West-Vlaamse studenten (meestal drop-outs), zowel aan de Unief, als aan St Lucas of de KASK. En het gekke was dat de stad stilletjesaan metamorfoseerde in een o.a. bescheiden Folkie Gentse Feesten gekleefd aan de St Jacobskerk, een hip café in de Dampoortstraat, een coole koffie/ fashion mini-keet aan de Graslei, een hippe antiquair/vintage clothing aan de vrijdagsmarkt, Vynilla records op de St kwintensberg en een Vooruit die gedurende 10 jaar gerestaureerd werd, zich omtoverend in een cultuurtempel. Ben ter Elst startte met de Studio Skoop, onze stamplaats btw, de grote cinemazaal was ook een concertzaal!

In Gent is hetzelfde non-conformisme sterk aanwezig zoals we aan de kust kenden

De bruine kroegen werden meestal overgenomen door West-Vlaamse jonge gasten en er openden twee coole gitaarwinkels: Rudy’s aan St Jacobs en ene in de Bagattenstraat. Hoppa, de trein was vertrokken, bewaare onzen Heer: San Francisco aan de Leie, we zaten in de lift. Gitaren werden verlengd naar versterkers, tussendoor verbonden met heel dure pedaaltjes. Zo ontpopte die broeiende creatieve sfeer zich over verschillende decennia (laten we hier vooral ook niet Jan Hoet vergeten, maar dat was geen West-Vlaming) en evolueerde ik gedurende jaren als de meest onbekende sing-songer in Vlaanderen. Dat kan enkel vanuit deze Leiestek en met 3 voeten op de grond!!

Anderzijds, het grappige aan Gent is dat, en dit reeds twee generaties lang, hetzelfde non-conformisme sterk aanwezig is zoals we toen in Oostende of aan de kust kenden: we goan dadier ne kè fixen en giedoa, nie zeiveren hé. In feite hebben de West-Vlaamse creatievelingen de stad voor een groot deel manipulatief naar de hand gezet en omgetoverd naar een nummer 7 op de Tripadvisor-lijst, netjes onder Barcelona!! Vree wijs juungene en merci West Vloanders!!!

Check de muziek van Bruce Bherman op http://www.brucebherman.com/

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier