Pascal Debruyne: “West-Vlaams? Da’s de taal van opa en oma”

Pascal Debruyne: "Neem nu de jaarlijkse nieuwjaarsreceptie van de stad Gent. Ik ga daar niet naartoe, omdat ik me daar niet thuis voel. Ik vind dat een vrij Gents-nationalistisch gebeuren eigenlijk" © BELGA
Frederic Vansteenkiste
Frederic Vansteenkiste Medewerker KW

De van oorsprong Izegemse Pascal Debruyne heeft het goed in Gent en houdt van de stad. Maar hij ergert zich soms wél aan het soort Gents nationalisme dat de kop durft op te steken tijdens officiële gelegenheden. Tijd voor een tegenreactie?

Pascal Debruyne (38) beleefde zijn jeugdjaren in Kachtem voor hij voor z’n studies een uurtje verderop naar Gent trok. Hij ging er eerst sociaal werk en daarna filosofie studeren. “Maar ik ben eigenlijk al tijdens mijn studies in Gent blijven plakken”, bekent Pascal. “Ik bleef er ook tijdens de weekends en was ook meer en meer actief in het verenigingsleven.” Pascal werkte er mee aan Victoria Deluxe, was betrokken bij de Stedelijke leesgroep en hij stond er mee aan de wieg van een Gentse stadskrant, ‘Tiens tiens’, die een jaar of tien zou blijven bestaan.

Pascal studeerde ook nog Politieke Wetenschappen en bleef daarna nog een tijd voor de universiteit werken. Tegenwoordig werkte hij voor Vluchtelingwerk Vlaanderen in Brussel, maar hij is ook nog actief voor UGent. “Daar doe ik vooral onderzoek naar alles wat met de stad te maken heeft, de impact van migratie bijvoorbeeld”, legt hij uit.

West-Vlaams komt er niet uit. Dat is de taal van opa en oma

Intussen heeft Pascal Debruyne ook een gezin. Zijn echtgenote vond hij in Gent, maar ze kwam uit de Kempen. Gent was voor allebei een aannemelijke consensus qua ligging. “We wonen tussen Meulestede en Wondelgem, helemaal aan het einde van de zone 9000”, beschrijft hij. Intussen heeft Pascal ook een dochtertje van 9 jaar. Of die West-Vlaams kan? “Het is verbazend hoe de kinderen de accenten op school en in hun eigen omgeving overnemen, wààr de ouders ook vandaan komen“, vertelt hij. “Mijn dochter is heel eigenwijs en heeft soms een grote bek, maar West-Vlaams komt er niet uit. Dat is de taal van opa en oma. Al vindt ze het wel grappig om te proberen na te doen.”

Zelf spreekt en beheerst Pascal wél nog de taal waarmee hij is grootgebracht. “Bij vrienden vooral”, vertelt hij. “Vaak begin je dan in een soort gekuist AN, maar binnen de tien minuten zijn we meestal omgeschakeld.”

De nieuwjaarsreceptie van stad Gent? Een Gents-nationalistisch gebeuren

In onze bevraging van 100 West-Vlamingen in Gent, stelden we ook de vraag of er meer moet gedaan worden voor die specifieke bevolkingsgroep. Een eigen rubriek in het stadsmagazine, een vereniging, een officiële feestdag misschien? “Ik vind dat eigenlijk wel een cool idee”, bekent Pascal. “Want eigenlijk mag dat wel. Neem nu de jaarlijkse nieuwjaarsreceptie van de stad Gent. Ik ga daar niet naartoe, omdat ik me daar niet thuis voel. Ik vind dat een vrij Gents-nationalistisch gebeuren eigenlijk. Een beetje ergerlijk, want zo’n nieuwjaarsreceptie zou voor iederéén moeten zijn. Misschien moeten we zelf een receptie voor de West-Vlaamse Gentenaars organiseren als tegenreactie.”