Afscheid van twee muziekiconen (en Luc De Vos is er geen van)

Het Sint-Baafsplein stond ieder jaar stampvol voor het optreden van Eddy Wally. In 2010 was er mijn eerste en meteen ook laatste optreden van The Voice of Europe.
Thomas Dubois
Thomas Dubois Editieredacteur De Weekbode Roeselare – Izegem – Tielt

Tot voor enkele jaren had ik weinig tot niets met Gent. Ik kende de stad vooral uit de geschiedenislessen. Van het Gravensteen had ik nog gehoord, net zoals van de Gentse Feesten, maar de impact kon ik allesbehalve inschatten. Studeren deed ik in Kortrijk, uitgaan dus ook. De Overpoort zei me niets. Een straat vol cafés? Aan eentje heb ik genoeg.

Ondertussen heb ik de stad toch ontdekt en leren appreciëren. Meer zelfs, ik geniet ervan om er rond te wandelen en de sfeer op te snuiven. Een bruisende stad met heel veel muziek en leuke plaatsjes om naartoe te trekken. Ook al ben ik niet direct van plan om hometown Rumbeke te verlaten, toch kan ik goed begrijpen waarom heel wat mensen er hun hart verloren hebben.

Als ik aan Gent denk, dan denk ik ook aan het afscheid van enkele muziekiconen. Wanneer iemand mij vraagt waar ik was op het moment dat Michael Jackson is overleden, dan moet ik Gent antwoorden. Ik was net afgestudeerd en kon me volledig op mijn job als journalist smijten. Reden genoeg om te feesten, dus trok ik naar Gent waar we stevig doorzakten in de Overpoort (soms moet je eens zot doen). Iets na tienen kreeg ik een berichtje: Michael Jackson is dood teruggevonden. Het nieuws verspreidde zich als een lopend vuur, die avond hebben we vooral gedanst op de muziek van The King of Pop.

“Ik kan goed begrijpen waarom heel wat mensen er hun hart verloren hebben”

Gent doet me ook denken aan het afscheid van The Voice of Europe, of toch van het grote podium. Een jaar na de dood van Michael Jackson waren we present op het Sint-Baafsplein waar Eddy Wally traditioneel het beste van zichzelf zou geven, meteen de eerste keer dat ik het fenomeen Eddy in levende lijve zou mogen aanschouwen. Het was bloedheet en Eddy zat volledig in kostuum. Na een halfuur moest hij onder begeleiding het podium verlaten, onwel geworden. Het is nooit meer goed gekomen met hem…

Via tal van verrassingsuitstappen heb ik het afgelopen jaar ook toeristisch Gent op alle mogelijke manieren leren kennen. Hoewel geschiedenis me normaal gezien maar weinig kan boeien, was ik telkens meteen gefascineerd door de vele volksverhalen. Over de mammelokker op het Belfort, de neuzekesoorlog of het Groot Vleeshuis. Een levendige stad, waar je zelfs ‘s nachts nooit alleen bent. Een groot contrast met net buiten het centrum, waar je met een bootje het water kunt afvaren om vervolgens aan wal rustig te picknicken en te genieten van de alle rust.

Gent heeft er met mij alvast een fan bij. De stad dan toch, de lokale voetbalploeg zie ik nog altijd liever verliezen dan winnen.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier