Frans Hullebusch won naar aanleiding van het Jaar van de Thuiszorg de wedstrijd ‘Win een koor aan huis’. Op zaterdag 22 november komt in de namiddag het Oostrozebeekse jeugdkoor Credo ten huize aan de Heuvelhoekstraat 14 een gratis optreden geven voor Frans en zijn naasten.
“Wij zijn heel gelukkig met het initiatief van de CM, muziek was altijd een belangrijk deel van Frans’ leven. Vroeger hadden wij een authentieke jukebox die hij dan vol stak met allerhande singeltjes. Toen wij bouwden, plaatste Frans in elke kamer van het huis voldoende stopcontacten zodat hij tijdens het werk kon luisteren naar muziek. Frans was trouwens geen grote prater, hij hield niet van de stilte”, vertelt echtgenote Beatrix Van den Abeele.
LijdenswegOp 23 oktober 2005 sloeg het noodlot toe, Beatrix doet haar relaas. „Onze hond Bobby is de oogappel van Frans, hij besloot er een flinke wandeling mee te maken. Hij ging met Bobby langs de Leie wandelen en ter hoogte van Sint-Eloois-Vijve kreeg hij een hersenbloeding. Hij slaagde er nog in zich tot aan de bewoonde wereld te slepen.”
Voor Frans en zijn vrouw begon een lijdensweg. „Hij heeft toen drie maanden in het UZ in Gent gelegen. De dokters hadden weinig hoop, maar hij heeft gevochten voor zijn leven. Ikzelf had mijn twijfels of Frans er nog door zou komen. Gelukkig heeft hij gevochten voor zijn leven. Na drie maanden coma hebben ze hem overgeplaatst naar een project voor comateuze patiënten in het Heilig-Hartziekenhuis in Roeselare.”
Speciaal busjeNa een tijdje kwam hij terug bij bewustzijn, maar dit wil niet zeggen dat hij volledig hersteld is. „Frans blijft een minimal response patiënt. Hij kan zelf niets, maar beseft wel wat er rond hem gebeurt. Op 17 augustus 2006 besloot ik om Frans terug naar huis mee te nemen.”
„Ik vond het beter dat Frans weer in zijn vertrouwde omgeving vertoefde. De dokters verklaarden mij gek, zij dachten dat ik de zorg niet zou aankunnen.”
De thuiskomst van Frans zorgde wel degelijk voor een hele aanpassing voor Beatrix. „Ik heb mij ook een speciaal busje aangeschaft, want ik neem Frans overal mee naartoe. Hij gaat zelfs mee op boodschappen”, vertelt Beatrix.
RelativerenFrans zijn ziekte weegt soms zwaar door op het leven van zijn vrouw. „Het moet leefbaar zijn voor hem, maar ook voor mij. Als ik slecht gehumeurd loop, heeft hij ook niets aan mij. In het begin had ik het er heel moeilijk mee, gelukkig hebben wij een hechte familie en heel goede vrienden die altijd klaar staan om een hand toe te steken. Wij leven van dag tot dag en proberen alles een beetje te relativeren.”
Beatrix is ook zeer te spreken over de CM. „Die mensen zijn altijd een steun en toeverlaat geweest. Ik heb eigenlijk deelgenomen aan de wedstrijd om de CM te steunen en omdat Frans zo graag muziek hoort, ook al kan hij dat zelf niet meer duidelijk maken. Gelukkig hebben wij al altijd aan één blik genoeg gehad, want dat is de enige manier waarop we nog kunnen communiceren.”
(Thomas Vandewalle)
De Krant van West-Vlaanderen (editie De Weekbode Tielt) van 20 november.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier