Abonneer
Abonneer
Nieuws

FOTOSPECIAL Alle beestjes van Bellewaerde

Redactie KW
Redactie KW
28 september 2010, 16:22 Bijgewerkt op: 20 november 2020, 10:19

De giraffen en de leeuwen, die kent vermoedelijk iedereen, maar wie weet waar de capibara’s en de mara’s zitten in het Ieperse pretpark? En wat het verschil is tussen een witkopmaki en een ringstaartmaki? Of hoeveel soorten geitjes er rondgrazen op de zoden langs de wandelpaden? Wij verzamelden mooie foto’s van álle beestjes van Bellewaerde, zorgden voor weetjes en nuttige informatie, en bundelden dat allemaal in deze fotospecial!

(FV – Foto’s/info Bellewaerde)

Meer in Krant van West-Vlaanderen van vrijdag 1 oktober 2010

De mannetjesleeuw is tien centimeter groter dan het vrouwtje en hij weegt ook 50 kg meer. Jagen doet hij niet echt.
Dikwijls liggen de leeuwenbeesten natuurlijk te slapen, te genieten van de rust. Maar áls ze rennen, dan kunnen ze wel een snelheid van 70 kilometer per uur halen. Even snel als de Boomerang.
Als leeuwinnen gaan jagen blijft er altijd wel één van de dames thuis. Als babysit. Die zoogt dan trouwens ook de jongen van haar zussen.
Leeuwen kunnen overigens niet spinnen, dat voorrecht is er enkel voor ‘kleine’ katten. Brullen en grommen lukt dan wel weer zonder problemen.
In het wild slaapt een leeuw het grootste deel van de dag, tot 20 uur per dag.
Bij één bepaalde leeuw mogen de mensen in Bellewaerde dan weer héél dicht komen. Maar da’s dan wel een speciaal geval.
In tegenstelling tot andere leeuwen, jaagt deze leeuw alleen. Op mooie plaatjes en sympathieke bezoekers.
Een mara wordt ook wel een ‘Patagonische haas’ genoemd, maar een haas is het niet. De mara loopt anders en is geen familie. Je cavia is dan misschien wél weer een verre neef van deze mara!
De mara’s leven in koppeltjes en monogaam, maar voerden jongen wel op samen met andere koppels, in een soort ‘gemeenschappelijke kraamkamer’.
Ook opmerkelijk is dat de tepels van de vrouwtjesmara onder de oksels zitten. Op die manier kan Mama Mara tijdens het zogen rechtop zitten en de boel goed in de gaten houden.
Een babymara kan al enkele minuten na de geboorte rondlopen. Kwestie van er vroeg bij te zijn!
De Grijze Kroonkraanvogel ziet er misschien zo uit, maar is geen punker. Integendeel, de mannetjes pronken liefst sierlijk voor de vrouwtjes met hun dans.
Uiteraard maakt deze vogel ook lawaai. De roep van de kroonkraanvogel klinkt als ‘ma-ham!’. ‘t Is dat je weet naar wat gezocht als je eens ‘ma-ham!’ hoort roepen in je tuin hé.
Die dans omvat soepele passen en zweefsprongen, met half opgeheven vleugels.
Vooral de kop van de kroonkraanvogel is sierlijk aangekleed.
Kevers hebben ze ook in Bellewaerde, al zien die er wat anders uit en zijn die wat groter dan je je bij een kever voorstelt. En ze bewegen zich ook wat sneller voort.
De tijger is wat men noemt ‘een goed etertje’. Het beest kan in één maaltijd zo’n veertig kilo vlees naar binnen spelen.
Je zou denken dat dit poesje wel een prooi weet te pakken, maar toch mislukken zo’n 95% van de jachtpogingen. En die jachtpogingen doet een tijger op z’n eentje, in tegenstelling tot de leeuw.
Een tijger is trouwens sowieso een beetje een eenzaat. Ze leven meestal alleen en ontmoeten elkaar alleen in de paartijd. In gevangenschap kunnen ze wel probleemloos in kleine groepjes leven.
En in tegenstelling tot kleine katjes (die je net als de grote best niet zonder handschoenen aanpakt) houden deze dieren wél van een bad af en toe.
Een brullende tijger kan je tot zo’n drie kilometer ver horen. Maar als je zo’n gebrul héél duidelijk hoort, dan maak je je toch best uit de voeten.
De kapucijnaapjes zijn sociale beesten. Ze spenderen uren aan het vlooien van elkaar. Op zich heeft het zelfs niet eens veel te maken met het speuren naar vieze beestjes. Veeleer ‘socializen’.
Bij het grootbrengen van de jongen worden de kapucijnaapjes bijgestaan door andere vrouwelijke leden van de groep.
Dat deze kerels handig zijn, meldden we al, maar soms zijn ze echt heel creatief. Zo zouden ze zelfs wormen uit gaten peuteren met stokjes.
De ‘Screaming Eagle’ is natuurlijk geen échte adelaar, maar het geluid dat sommige mensen (juffrouwen?) maken als ze er op zitten komt wel in de buurt van het gekrijs van een échte roofvogel!
Zeg nooit zomaar ‘rund’ tegen een watoetsie. In Afrika, bij de -jawel!- Tutsi’s, is de watoetsie een heilig dier.
De horens van een watoetsiekoe worden tot anderhalve meter lang. En da’s langer dan die van de stieren.
Als ze ‘s nachts slapen hebben de watoetsie’s een leuk trucje. Ze slapen immers in een cirkel. De kalfjes staan dan in ‘t midden en zijn zo beschermd door de volwassen dieren aan de buitenkant.
Een watoetsie (genaamd Lurch) staat trouwens in het Guinness Book of World Records met de grootste hoorns!
Neusberen, ook wel coati’s, komen uit Zuid-Amerika en vullen hun dagen met het zoeken naar voedsel en hun nieuwsgierige neus overal insteken. Letterlijk.
In het wild worden deze neusbeertjes zo’n 8 jaar, in dierentuinen halen ze zelfs 17 jaar.
Als één van de neusberen alarm slaat voor gevaar, door te grommen, klimt de héle groep pijlsnel naar de top van een boom.
Bij flamingo’s wordt het gewricht halverwege de poot aanzien als enkel én knie. Dat ze dikwijls op één poot staan, doen ze om geen warmte te verliezen.
Als het zomer is, zorgen de vederloze poten van de flamingo’s voor verkoeling. Dan staan deze vogels al graag eens pootje te baden.
Flamingo’s hebben een speciale snavel waarmee ze hun voedsel uit het water zeven. De Europese flamingo’s moet zijn kop ondersteboven houden om te kunnen eten. Probeer dát maar eens na te doen!
Net als de kroonkraanvogel heeft ook de flamingo een mooie paringsdans. Die verleidingsdans heet ‘baltsen’ en omvat wiegen, marcheren en draaien. De dans wordt door een hele kolonie tegelijk gedanst.
Een flamingojong wordt gevoed met speciale melk die de ouders uit hun maag naar boven halen. Yummieee!
Deze kleurrijke vogel is ‘El volador, een fladderbeest uit Zuid-Amerika’. Wegvliegen zal hij niet, mensen doen gillen af en toe wel.
Bij stokstaartjes blijven de oudere jongen vaak mee bij het gezin, om mee voor jongere broertjes en zusjes te zorgen. Ze wonen in hele familiegroepen en bouwen uitgebreide gangenstelsels ondergronds.
Stokstaartjes zijn ook erg praktisch. Hun lange nagels gebruiken ze ook als tandenstoker.
Op het menu van deze beestjes staan onder meer wormen, insecten, larven, en soms zelfs giftige schorpioenen. Als ze eten staat er altijd één stokstaartje op de uitkijk, zodat de rest rustig kan eten.
De Nederlandse landgeit is dan wel populair in Nederland, maar heeft roots in Afrika.
De sterke, langharige geit is goed bestand tegen koude.
De Nederlandse landgeit wordt vooral als hobbydier gehouden en soms worden ze gemolken. Daarnaast worden ze ingezet bij de begrazing van natuurterreinen.
De doodshoofdaapjes hebben een rare gewoonte. Soms plassen ze op hun handen en voeten, om zo een geurspoor achter te laten als ze over takken lopen.
Hun uiterlijk hebben deze beestjes niet zomaar gekregen. De witte vlakken zorgen dat soortgenoten van op afstand zien of een dier de wenkbrouwen fronst (boos) of de ogen openspert (gevaar).
Daarnaast communiceren de doodshoofdaapjes ook door geluiden aan elkaar.
Een wijfje krijgt na een draagtijd van 170 dagen een jong van 100 gram. Op zich lijkt dat niet veel, maar da’s 1/7 van haar eigen gewicht. Bij mensen zou dat gelijkstaan aan een baby van 9 à 11 kg.
In het paarseizoen lijken mannetjes plots te groeien. Ze slaan meer vet op, om bredere schouders te krijgen. Bodybuildersallures dus, maar toch nog schattig.
Dit zijn Grant Zebra’s. De streepjes zijn er niet om hun prijs te weten in de supermarkt, wel om twee andere redenen. Zo brengen ze (kleurenblinde) leeuwen in de war.
Elke streepjescode van een zebra is trouwens uniek, zoals de vingerafdruk van een mens.
Elke Grant Zebra heeft trouwens een eigen roep. Zo kunnen z’n vriendjes hem herkennen.
… maar tot dusver is er nog geen enkele ontdekt die ‘Yippeeeeee’ roept.
Een ‘wallabie’ in Bellewaerde? Jawel, het kan! Een wallabie kan dankzij zijn grote achterpoten en lange staart negen meter ver springen.
Als Bennett’s wallabie het warm heeft, likt ie aan z’n polsen om af te koelen.
Bij buideldieren wordt een baby al na één maand geboren. Het dier is dan zo groot als een boon en weegt 1 gram. Een babykangoeroe wordt in Australië trouwens een ‘Joey’ genoemd.
Voor de kleintjes hebben de mama’s twee soorten melk : groeimelk en… troostmelk.
De capibara is het grootste knaagdier ter wereld.
Als er gevaar dreigt, dan gaat dit knaagdier niet in een wieltje lopen, maar begint de capibara zowaar te blaffen. En spinnen doen ze ook. Katachtige en hondse manieren dus!
Capibara’s zijn voorts ook prima zwemmers. Ze hebben daarvoor een speciaal gevormde kop.
Aan hun korte poten hebben ze bovendien zwemvliezen. Capibara’s kunnen tot vijf minuten onder water duiken.
Stieren waren er al bij de watoetsie’s, maar ook de attractie El Toro beschikt over een mooi stel horens. Gelukkig zijn deze wat minder groot en niet zo scherp.
Wasberen kwamen oorspronkelijk voor in Noord-Amerika, maar toen ze naar Europa werden gebracht om te fokken voor hun pels, ontsnapten er enkele exemplaren en komen ze nu ook hier voor. Ook in België.
Wasberen zijn gesteld op hun winterrust. Ze worden dan om de drie, vier dagen eens wakker om een hapje te eten. Genoeg om te overleven, maar toch zo weinig dat ze tot de helft van hun gewicht verliezen.
De naam ‘wasbeer’ komt trouwens van het feit dat deze dieren hun eten ‘proper’ maken in een beekje alvorens het op te eten.
Vlinders zullen er in Bellewaerde genoeg rondvliegen, gezien de bloemenpracht daar, en af en toe misschien eens in de buik ook. Maar dit exemplaar is wel heel opmerkelijk natuurlijk.
Ook deze geitensoort, de Wallisergeit, heeft Afrikaanse roots.
Toch komt de Walliser tegenwoordig vooral voor in Zwitserland. Een klimgeit dus.
En omdat niet alle beestjes ‘groot’ moeten zijn, hebben ook de dwerggeitjes een plaats in Bellewaerde.
Dwerggeiten zijn door hun afmetingen en gedrag populair bij en voor kinderen.
Maar ze hadden ook ooit andere voordelen. Dwerggeiten werden door zeelieden van de Oostindische Compagnie op eilanden op de vaarroute losgelaten om te dienen als vers vlees voor de terugreis.
Giraffen zijn dan wel lang, maar lang slapen doen ze niet. Meestal slapen ze maar tien minuutjes aan één stuk. Een volwassen mannetje kan zo’n 5,3 meter hoog worden.
Giraffen maken ook geluid, maar geen geluid dat wij kunnen horen. In het wild trekken ze in groepjes door de savanne, maar niet als een echte kudde. Er is geen leider in de groep.
Een giraffennek is zo’n twee meter lang, maar telt ook maar zeven nekwervels. Maar die meten dan wel elk 35 cm.
Een olifant eet alleen planten en slobbert dagelijks zo’n 200 kg naar binnen. Veel voedingswaarde halen de beesten er niet uit, want ruwweg de helft komt er gewoon langs de andere kant weer uit.
Een volwassen mannetje kan tot 5.000 kg wegen. Da’s zo ongeveer 80 volwassen mannen, of vijf auto’s.
De exemplaren in Bellewaerde zijn trouwens Aziatische olifanten, maar er zijn ook Afrikaanse olifanten. Die hebben vooral grotere oren.
Olifantenmannetjes raken overigens ook in de puberteit. Als ze zeven of acht zijn worden ze brutaler en luisteren ze niet meer zo goed naar de verzorgers.
De ibis, de heilige ibis zelfs, werd vereerd in het oude Egypte. Thot, god van de wetenschap en de welsprekendheid, werd afgebeeld met de kop van zo’n vogel.
De heilige ibis kómt dan ook uit Egypte, maar komt nu over heel West-Europa voor.
Het Kameroenschaap lijkt een beetje op een geit. Het is een dwergschaap van bijna 50 cm hoog.
Het ras vindt zijn oorsprong niet onlogisch in Zuid- en Midden-Afrika
Het Kameroenschaap is wel wat schuchter van aard.
Dat de ooievaar overwintert in de warme landen is bekend. Soms vliegt het dier daarvoor tot 12.000 km.
Statistici hebben met verbazing geconstateerd dat de ooievaarsstand en de geboortecijfers in deze streken sinds de Tweede Wereldoorlog een vrijwel identiek verloop volgen.
Als twee ooievaars op hun nest zitten, verklaren ze elkaar de ‘liefde’ door spectaculair snavelgeklepper. Ooievaars zijn echter niet trouw aan elkaar, wél aan hun nest.
Vroeger dachten mensen dat pelikanen in de eigen borst pikten om zo de jongen te voeden met eigen bloed. Daardoor werd de pelikaan symbool van christelijke verenigingen.
De pelikaan (hier de roze) staat natuurlijk bekend om de grote bek. Niet dat ie vuile praat verkoopt, maar met hun bek scheppen pelikanen letterlijk vis uit het water. Er kan tot 12 liter water in.
… maar dat klopt dus niet. Pa en ma Pelikaan braken gewoon wat halfverteerde vis op hun borst, als voedsel. Smakelijk!
De ringstaartmaki’s hebben een opvallende pluimstaart met 14 witte ringen. De beestjes zijn echte zonnekloppers en kunnen enorm genieten van een lekker weertje.
De ringstaartmaki is een halfaap. Hij is verwant met de apen, maar heeft een meer ontwikkelde neus en een minder ontwikkeld brein.
Ringstaartmaki’s kunnen erg goed klimmen, maar blijven toch meer op de grond dan andere lemuren.
De witkopmaki is minder bekend dan de ringstaartmaki en ze zijn ook erg zeldzaam. Mannetjes hebben een wit gezicht en een zwarte snuit, vrouwtjes hebben een bruin hoofdje.
In tegenstelling tot bij andere lemuren en de mens, zijn de vrouwtjes bij deze soort niét dominant.
De staart van de witkopmaki kan 30 tot 50 cm meten en is even lang als het lichaam.
Een vrouwtjeswitkopmaki aan de lunch.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier