Iedereen was uitgelaten en eindelijk weer welgezind na te veel en te lange donkere dagen. Het comfort van de zetel bij de open haard werd ingewisseld voor een terrasstoel in de zon.
Aan de parkings in Kortrijk was het nog net niet aanschuiven. Blije mensen, vrolijke gezinnen kuierden door de winkelstraten. Aan de verlaagde Leieboorden maakte men zich op voor een feestje.
Het feest was geslaagd. Duizenden mensen keken rijendik langs beide kanten van de rivier naar de politici die zich op het tijdelijke ponton boven het water waagden. Waaghals Dimitri Christiaens riskeerde zich met zijn waveboard nog enkele meters hoger. Op een haar na viel hij net niet tegen de nieuwe boorden. De meerderheid van de toeschouwers had het niet in de gaten. Ze genoten van de eerste lentezon en de gratis pintjes die veel te snel op waren.
De kelners op de terrasjes kwamen handen te kort. En toch was niet elke handelaar tevreden.
Het was een topdag voor Kortrijk. De stad bruiste en borrelde. De kelners op de terrasjes kwamen handen te kort. Toch was niet elke handelaar tevreden. Niet dat ik hen hier als misnoegde zuurpruimen wil afschilderen. Diegenen die ik sprak hadden ook een lach op hun gezicht, ze verwelkomden de zon evenzeer als ieder ander.
Toch is het verre van vanzelfsprekend dat veel volk ook een goede commerce betekent. “Als er iets te doen is in ‘t stad, blijven onze klanten weg”, klonk het bij een handelaar in kledij. Nu de Paasfoor de binnenstad ingepalmd heeft, is dat nog meer dan anders een waarheid. “De mensen komen gewoon niet naar Kortrijk omdat het te veel gedoe is.”
Het is een moeilijke tweespalt. Iedereen is blij als er veel volk onze stad bezoekt. En daarvoor moet je zorgen dat er genoeg animatie is. Anderzijds mogen er niet te veel evenementen worden georganiseerd, want dat legt een grote druk op de mobiliteit en parkeergelegenheid. Waardoor mensen weer afhaken. Het is een vraagstuk waar geen pasklaar antwoord op is. Een balans vinden, is in alles moeilijk.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier