“De bakfiets betekent mijn grote vrijheid”

Stefanie da Silva Lemos spendeerde al ontelbare uren in het zadel van haar bakfiets. (Foto SB) © STEFAAN BEEL
Philippe Verhaest

De kans dat je Stefanie da Silva Lemos ooit achter het stuur van een wagen zal zien zitten, is bijzonder klein. “Ik heb een rijbewijs, maar auto rijden is echt niks voor mij”, verduidelijkt ze. “Ik ben al vijf jaar zo goed als vergroeid met mijn bakfiets.”

Dit artikel maakt deel uit van ons Dossier Auto.

Stefanie da Silva Lemos (42) werkt als communicatieverantwoordelijke bij De Spil en is samen met Klaas Kindt de ouders van Matteo (12) en Nina (5). “Mijn liefde voor de (bak)fiets is er eigenlijk uit noodzaak gekomen”, glimlacht ze. “Als 22-jarige besloot ik om toch maar mijn rijbewijs te halen, al was dat eerder onder lichte druk van mijn omgeving. Het is nu eenmaal gangbaar dat je als jongere zo snel mogelijk achter het stuur kan kruipen en ik was op dat vlak een laatbloeier. Het zei me compleet niks. Ik heb toch úren les gevolgd en met mijn vader rondgereden en toen ik mijn examen succesvol afsloot had ik er genoeg van. Sindsdien heb ik amper nog zelf met de wagen gereden. Het is gewoon niks voor mij. Dat drukke verkeer schrikt me niet af, maar ik wil me er ook niet meteen in begeven.”

Stefanie schakelde toen meteen over op een gewone fiets. “Ik leerde ook inventief zijn om ergens te raken of terug te keren. Ik reed met mensen mee, bleef soms zelfs overnachten…” Toen vijf jaar geleden dochtertje Nina werd geboren, schafte het gezin zich een bakfiets aan. “En dat bleek een erg goeie investering. Sindsdien gebruik ik die zo goed als elke dag. Ik doe er mijn boodschappen mee, fiets ermee naar De Spil, breng de kinderen op die manier naar school… Mijn bakfiets betekent ondertussen mijn grote vrijheid. Hoeveel kilometers ik jaarlijks op die manier afhaspel? Toch zeker enkele honderden per jaar. En die verzamel ik zo goed als allemaal dankzij ritjes binnen Roeselare. Mijn verste verplaatsing ooit moet naar Hoeve Ter Kerst in Gits geweest zijn.”

“Ik heb in mijn hele leven amper in de file gestaan. Een mooi extraatje, dankzij mijn bakfiets”

Stefanie koos indertijd ook bewust voor een niet-elektrisch model. “Ik was toch niet van plan om grote afstanden af te leggen. Nu beschouw ik elk ritje met mijn bakfiets als een fitnessbeurt. Het houdt me fit, ik begeef me in de buitenlucht en zelfs regenweer houdt me niet tegen. Enkel tijdens die paar zware sneeuwdagen in december trok ik te voet op pad en liet ik de bakfiets op stal.”

Zonder stress trein op

Wanneer Stefanie zich toch buiten Roeselare moet begeven, doet ze een beroep op de trein. “Zo moest ik deze week een opleiding in Brussel volgen. Tijdens de treinrit heb ik twee afleveringen van mijn favoriete serie bekeken en kwam ik volledig ontspannen aan. Zonder file of stress. In mijn hele leven heb ik amper al in de file gestaan. Een mooi extraatje, vind ik. Ik kan trouwens begrijpen dat veel mensen hun auto niet willen afzweren, maar voor korte verplaatsingen van enkele honderden meters hoef je die toch niet uit te halen? Daar kan ik dan weer niet bij.”

En als Stefanie dan toch een auto nodig heeft om bijvoorbeeld haar zoon op de voetbaltraining te krijgen kan ze beroep doen op een breed netwerk. “Onze ouders, vrienden, familie… En we hebben uiteraard ook nog een wagen thuis, zodat Klaas makkelijk zijn job in Ieper kan bereiken. Maar voor mij persoonlijk is een auto echt geen prioriteit. Meer nog: ik heb al vaak mensen warm gemaakt voor de voordelen van een bakfiets. Na een testritje met mijn exemplaar gaan ze overstag en schaffen ze zich ook een aan. Vijf jaar geleden was ik een van de enige bakfietsers in Roeselare, nu zijn we met velen.”