Zondag 19 augustus brengt artistieke duizendpoot Wim Chielens zijn eerste soloconference ‘Wim speelt na de oorlog’ op de planken, een eerste opvoering in een reeks van zes. “Ik kijk heel erg uit naar de première in het Festivalhuis in Watou, en ook naar de verwachte opluchting achteraf. Jezelf zo blootgeven gaat onherroepelijk gepaard met de nodige onzekerheden en twijfels”, aldus Wim Chielens.
Naast zijn job als algemeen directeur van Kunstacademie Poperinge is Wim Chielens al ettelijke jaren actief als auteur en podiumartiest. “In de zomer van 2014, na het lezen van een aantal solovoorstellingen van Nederlandse cabaretiers, voelde ik de goesting om zelf ook iets gelijkaardigs te maken”, vertelt Wim. “Wanneer ik publiekelijk aangesproken word, beginnen de meeste mensen steevast al gauw over mijn bekende broer Piet. Ook als kind gingen gesprekken vaker over mijn vader, die als huisarts een bekend dorpsfiguur was, dan over mij. Vandaar die lichte drang om eens helemaal zelf in de spotlights te gaan staan. Die zomer nog schreef ik het stuk ‘Wim speelt na de oorlog’. Kort daarop maakte ik samen met Wim Dewulf, de getalenteerde regisseur van Kommilfoo, zelfs al afspraken en een planning op. Veel hebben we jammer genoeg niet kunnen samenzitten, want in de zomer van 2016 is hij na een slepende ziekte overleden.”
“Gesprekken gaan vaak over mijn vader, die huisarts was, of mijn bekende broer Piet”
“Mijn plannen om solo te gaan, had ik dus al bijna weggeborgen, tot ik per toeval in gesprek raakte met enkele organisatoren van GoneWest, die wel iets zagen in mijn project. Tussen de eerste schrijffase – in 2014 – en het moment van opvoeren – in 2018 – heb ik uiteraard een aantal details herwerkt, voornamelijk passages die niet meer actueel waren en daardoor hun clou misten”, legt Wim uit.
Ernstige ondertoon
‘Wim speelt na de oorlog’ vertelt deels een aantal anekdotes uit de Eerste Wereldoorlog, maar reflecteert vooral over herdenken, ook na 2018. “Dat gebeurt zeker niet zwaarmoedig. Noem het een eerder lichtvoetig stuk, waar toch een ernstige ondertoon in zit“, aldus Wim. “Mijn conference is opgebouwd als een vertelling die plaatsvindt op oudejaarsdag van het jaar 2025. Tegen dan is de 1.000-jarige storm over West-Vlaanderen geraasd, waardoor de kust van de jonge Republiek Vlaanderen aan de randen van Ieper en Poperinge ligt. Het volledige IJzerfront ligt onder water. Wim doet zijn verhaal aan Kaluwa, een Oegandees meisje dat op bezoek komt in Ieper, op zoek naar sporen van de ‘Groote Oorlog’. Zelfs in Ieper zijn de meeste herinneringen hieraan echter uitgewist, want het In Flanders Fields Museum werd opgedoekt kort na 11 november 2018. Kaluwa is op zoek naar verhalen over de oorlog, want zij is zelf een kind geboren uit een oorlogsconflict“, vertelt Wim gedreven.
Als het over oorlog, herdenken of geschiedenis in het algemeen gaat, dan kan je volgens Wim nooit één conflict isoleren uit zijn context en zijn tijdsgeest. “Mijn werk gaat nooit alleen maar over de Eerste Wereldoorlog. De essentie van geschiedenis is net dat we in onze huidige maatschappij iets kunnen leren uit de misstappen van ons verleden. Net die referenties aan het verleden en de verbanden met het heden maken herdenken zinvol. Zo niet is het compleet overbodig”, vindt Wim.
Boeiende herdenkingen
Het achterliggende doel van Wims soloconference is om mensen te laten nadenken over het nut van herdenken, ook na 2018. Wim: “Ik hoop uit de grond van mijn hart dat er ook na 11 november 2018 nog nieuwe initiatieven ontstaan om de hel van de Eerste Wereldoorlog levendig te houden. Maar dan alleen nog kwaliteitsvolle”, benadrukt Wim. “Ook ik heb namelijk al vaak de bedenking gemaakt dat er in het hele herdenkingsgebeuren van ‘100 jaar oorlog’ een overkill is geweest. Iedereen wilde plots een graantje meepikken in het herdenkingsverhaal, al te vaak uit commerciële belangen. Iedereen wilde plots aanwezig zijn op alle evenementen en voorstellingen, op het gevaar af om het hele herdenkingsprogramma in 2015 al af te schilderen als ‘afgezaagd’ of ‘stom’ en te verzuchten ‘wanneer het nu eens gedaan zou zijn met weeral die oorlog op te rakelen’. De kunst was om er in de afgelopen vier jaar enkel de boeiende acties uit te pikken.”
“Ik hoop dat er nog nieuwe initiatieven ontstaan om de hel van WO I levendig te houden”
“Het is de eerste keer dat ik helemaal alleen, met een wel erg persoonlijk verhaal, in de schijnwerpers zal staan. Jezelf zo blootgeven gaat onherroepelijk gepaard met de nodige onzekerheden en twijfels. De laatste weken heb ik al meer slapeloze nachten gekend dan in de rest van mijn leven“, lacht Wim “Achteraf zal ik in eerste instantie opgelucht, blij en trots zijn dat ik zoiets heb aangedurfd. Meteen daarna zullen mijn volgende woorden vermoedelijk ‘en nu nooit meer’ zijn.”
In 2019 speelt Wim in elk geval al mee met theatergezelschap Prot. Verder voor 2019 heeft hij een nieuw stuk geschreven voor ‘De Vlaamsche Vrienden’ in Reningelst, waarvan hij weer de regie op zich zal nemen.
Voorstellingen
‘Wim speelt na de oorlog’ is te bewonderen op zondag 19 augustus om 15 uur op het Kunstenfestival in Watou, op zaterdag 8 september om 20.30 uur in Muziekcentrum Dranouter, op vrijdag 28 september om 20 uur in Vleeshuis Ieper, op zondag 11 november om 15 uur in Gemeenschapszaal De Kwelle Alveringem, op woensdag 14 november om 20 uur in Cultuurhuis de Leest in Izegem en op zaterdag 15 december om 20 uur in Het Bedrijf in Oostduinkerke.
(SVP)
Info: www.gonewest.be.
Vader-zoonproject
Voor de regie kon Wim rekenen op het talent van zijn zoon Kobe, die in 2016 de KBC-prijs voor Jong Werk op Theater aan Zee won. “Vroeger dacht ik altijd dat een stuk spelen zonder regisseur mij wel ging lukken. Je kunt je echter niet voorstellen hoeveel ik gehad heb aan de regie en tips van Kobe. Niet alleen diende hij als klankbord voor mijn twijfels en bedenkingen, maar ook durfde hij heel kritisch stil te staan bij elk detail, elke zin uit de tekst. En hoewel het voor een schrijver altijd pijn doet om te zien hoe een ander de overbodige of niet perfect lopende zinnen genadeloos schrapt, toch zie ik in dat die kordate weglatingen het stuk alleen maar beter gemaakt hebben.”
“In april zijn we effectief aan de repetities begonnen. Behalve Kobe hebben ook mijn vrouw Marijke en twee van mijn dochters het stuk al gezien. Afgelopen week ben ik dan effectief de ruimte gaan ‘voelen’ door te repeteren op het podium.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier