“Voetbalgoden krijgen 10 jaar loon na een weekje tegen een bal te trappen”

In onze provincie namen 5.500 kinderen deel aan de wedstrijd Junior Journalist van het Davidsfonds. In de categorie ‘derde graad’ kwam Kristof Le Roy uit Kortrijk er als primus uit. Zijn kritisch opiniestuk over de crisis in de voetbalwereld kon de jury het meest overtuigen.

CRISIS IN DE VOETBALWERELD

In de sportwereld is de laatste jaren een nieuwe sporttak ontstaan. Ik leg u even de spelregels uit: Er zijn twee teams van elk 11 miljonairs op een grasmat waar een bal op rolt, naast die 22 miljonairs zitten er nog een paar op de bank. Die twee teams worden elk gedirigeerd door een, je raadt het nooit, miljonair. Het veld bestaat uit een aantal lijnen en twee doelen die beschermd worden door twee van die rijke stinkerds op het veld. Het doel van het spel: zo veel mogelijk geld verdienen. Het spel wordt ook wel eens voetbal genoemd.

Mijn liefde voor de sport verkleint bij elke loonsverhoging die een voetballer krijgt. Ibrahimovic, Ronaldo en Messi verdienen respectievelijk 15, 14 en 11 miljoen euro per jaar. Dit komt neer op een slordige 210 à 280.000 euro per week. Een mens met een wedde van 2.000 euro per maand moet hier tien jaar voor werken. Deze voetbalgoden krijgen dit na een weekje tegen een bal te trappen.

“Mijn liefde voor de sport verkleint bij elke loonsverhoging die een voetballer krijgt”

Mijn haar begint nóg rechter te staan wanneer ik hoor dat Wesley Sneijder staakt omdat zijn Turkse team zijn loon niet uitbetaalt. Wesley speelt in een land waar 10 procent van de bevolking geen werk heeft en waar het gemiddelde jaarinkomen per gezin tienduizend euro is. Mijn goede vriend durft dan nog te klagen over dat miljoen euro dat hij uiteindelijk toch naast die vele andere miljoenen op zijn bankrekening zag verschijnen.

Mijn vraag is dan: Wanneer stopt het? De lonen van voetballers en bij uitbreiding topsporters blijven maar stijgen en naast hun salaris moet je ook de enorme sponsorcontracten erbij rekenen. Hierdoor worden monsterbedragen nog grotere monsterbedragen. Terwijl dit allemaal gebeurt, maken grote clubs zoals Real Madrid schulden waarvan de bedragen al uit negen cijfers bestaan. Even tussen haakjes: in 2013 heeft Real Madrid 100 miljoen euro op tafel gelegd voor Gareth Bale. Dit wijst erop dat de clubs geld uitgeven dat ze eigenlijk niet hebben. Het Financial Fair Play-systeem van de FIFA begint wel zijn vruchten af te werpen maar dit is enkel een pleister op een houten been. Grote clubs worden gefinancierd door oliesjeiks en oligarchen die tonnen geld stoppen in hun “sportief” project. Het draait hen allemaal om het geld en niet meer om de sport.

Een andere factor is de talloze managers die de spelers “begeleiden”. Zij zijn de personen die de gesprekken voeren tijdens contractbesprekingen en zijn dus de aanleiding voor exorbitante lonen die onze sterren van nu krijgen. Tijdens het zoeken naar een nieuwe club fluisteren ze de spelers in de oren dat een financiële verbetering belangrijker is dan een sportieve verbetering. Zo belanden veelbelovende talenten en oude veteranen bij Qatarese clubs met veel geld. Die clubs dragen meer en meer bij tot die loonsverhogingen. Als een team een speler terug naar Europa wil halen, zal die voetballer een min of meer gelijkwaardig loon eisen.

Corruptie in de hoogste rangen

Ten laatste gaat de FIFA ook niet helemaal vrijuit. Voor hen is geld heel belangrijk (soms wel te belangrijk). Het is dan ook geen toeval dat de komende wereldkampioenschappen georganiseerd worden in Rusland en Qatar, de twee rijke landen die bijna alle topclubs in handen hebben. Ik wil niemand beschuldigen maar er zijn al enorm veel geruchten opgedoken over corruptie in de hoogste rangen van de FIFA en waar rook is, … is nu eenmaal vuur.

Samengevat is voetbal een business geworden, geen sport. De spelers zijn speelbal in het miljoenenspel van oligarchen, makelaars en FIFA-bobo’s. Naast het voetbalveld wordt een grotere strijd geleverd dan op het veld. Dit diepgewortelde probleem moet stap voor stap, in alle rangen van de voetbalwereld, aangepakt worden. Laat ons eerst starten met een strenge wetgeving die ervoor zorgt dat voetbalclubs niet meer in het rood mogen gaan. Daarnaast moeten wij spelersmakelaars aanpakken door hun invloed in contractbesprekingen te doen slinken. Ten slotte pleit ik voor een nultolerantie in de hoogste rangen van de FIFA wat corruptie betreft. Enkel dan kunnen we strijd leveren tegen de grootste vijand van het voetbal en terugkeren naar de essentie van de sport.

(Kristof Le Roy)