Senne Misplon (19) is één van de vijf mensen die gevolgd worden in het programma M/V/X op Eén, waar transgenders centraal staan. Senne, die in het begin van zijn transitiefase zit, brengt zijn verhaal op een brutaal eerlijke en moedige manier.
Hij is nog geen twintig en praat alsof hij minstens nog tien jaar extra op de teller heeft staan. Hij studeert nog, maar weet als geen ander wat hij wil. Zichzelf zijn, dat is al een begin. Voor de strijd die hij daarvoor moet leveren, heeft hij meer moed dan half televisiekijkend Vlaanderen.
Senne werd geboren als vrouw, maar vandaag is hij een man. Misschien nog niet lichamelijk, maar zoals hij het zelf aangeeft: je voelt het met je hoofd en je hart. Strak in het pak overigens, stralend met zijn vriendin Cheyenne aan zijn zijde. De cameraploeg van het Eén-programma M/V/X volgde hem aan het begin van zijn transitieperiode, waarbij hij onder meer een geboortefeest gaf voor familie en vrienden.
De klassieke vraag: wist je al lang wie je was?
“Ik zat al lang met die gender-vragen, maar ik ben me er echt bewust van geworden op mijn zestiende. Elk kind twijfelt, dat is normaal in je ontwikkeling, maar bij mij was het iets specifieker. Een jaar eerder – ik zat toen in het vierde middelbaar – ben ik uit de kast gekomen als lesbisch. Ik zat al heel lang in die kast, maar toen ik er uit kwam, ben ik warm ontvangen geweest. Ook thuis, ja.”
“Normaal voel je je opgelucht bij zo’n coming-out, maar dat was niet zo. Ik had al wat geëxperimenteerd met het non-binair zijn (waarbij je alle mannelijke en vrouwelijke kenmerken combineert of net verwerpt, red.), want ik voelde dat ik niet in die vakjes paste. Toevallig kwam er in het zesde middelbaar een transjongen bij ons in de klas. Door met hem te praten is er zoveel duidelijk geworden.”
Maar toch heeft het nog even geduurd voor je naar buiten kwam als transgender?
“Ik heb bewust gewacht tot na het middelbaar om die stap te zetten, omdat ik geen goesting had in veel drama op de schoolbanken. Ik hoorde al genoeg gekke theorieën, zoals dat ik het zou doen voor de aandacht. En ik wilde eigenlijk gewoon geen labels. Als mensen niet willen leven in een hokje, duw ze er dan ook niet in. Mijn coming-out als lesbienne was thuis geen probleem, maar die als transgender was begrijpelijk best wel een shock.”
“Mijn coming-out als transgender was thuis best wel een shock”
“Ze hebben het er moeilijk mee gehad, maar tegenover mij hebben ze dat niet geuit. En natuurlijk zullen ze wel gedacht hebben dat het een bevlieging was. Soms denk ik ook ‘was het dat maar geweest’. Sommige zaken zijn nu eenmaal niet zo. Maar ze steunen mij enorm, absoluut. En ook de reacties op mijn geboortefeest, compleet met geboortekaartjes, lokte veel goede reacties uit.”
Krijg je veel gekke vragen?
“Dat valt in feite mee, omdat ik er veel over spreek en gewend ben om de euh… minder mooie vragen te beantwoorden. Onlangs vroeg iemand of het niet ‘beire raar is om een piemel te krijgen van een dode gast’. What the fuck, denk ik dan. Zo’n ideeën bestaan dus, hé. De mensen willen niet zo grof zijn, maar er zijn nog niet zoveel transgenders in het openbaar.
“Als ze mij tegenkomen, ben ik vaak de eerste transgender die ze ontmoeten, dus krijg ik megaveel vragen. En ik zou het heel jammer vinden als mijn omgeving met die vragen over mijn transitie blijft zitten. Maar waar ik moeite mee heb, zijn de vragen of ik dé operatie al gehad heb. Ik vraag toch ook niet aan een ander hoe lang zijn piemel is? Dat is privé. Ik wil het gerust uitleggen, maar heel veel mensen hebben weinig tact op dat vlak. Een beetje basisrespect is al veel waard, want ik ben veel meer dan die M of V op mijn paspoort.”
Toch oog je onwaarschijnlijk zelfzeker.
“Fake it ’till you make it.(lacht) Ik heb het geluk dat ik met dit programma een stem krijg in die beeldvorming. Als ik ook maar één transpersoon kan helpen met mijn getuigenis, is het al geslaagd. Want de beeldvorming van transgenders draait nu iets te vaak rond de transitie en niet wie die persoon vanbinnen is.”
Er is maar weinig vanzelfsprekend in vergelijking met heterokoppels. Kinderen bijvoorbeeld.
“Ja, dat moment was echt fucked up, toen Cheyenne en ik de vraag kregen of we kinderen wilden. We waren nog maar drie maand samen… Onze relatie heeft nooit die fase van kalverliefde gehad, omdat wij direct zo’n grote vragen kregen, maar ik ben er van overtuigd dat het ons uiteindelijk sterker heeft gemaakt. Maar als het over kinderen gaat: we zien wel.”
Je ziet er uit als een man, maar je hebt nog geen geslachtsoperatie ondergaan. Heb je daar vrede mee?
“Ik heb het meest complexen over mijn borstkas, maar ik weet dat het beter wordt eenmaal mijn borsten weg zijn. Door de hormonen voel ik me al veel beter. Ik heb mijn draai gevonden op school, voel me goed bij mijn vriendin en vrienden en ik heb het gevoel dat ik er eindelijk wat uit ben. Het mag ook wel. Ik heb bewust een sabbatjaar genomen en dat heeft me deugd gedaan.”
Je zet je ook actief in om de beeldvorming te veranderen.
“Door vorming te geven, bijvoorbeeld in woonzorgcentra, en ik hoop na mijn studies voor de klas te staan. Want nog te vaak worden genderstereotypen daar bevestigd, zelfs onbewust. Toch voel ik dat er een switch is. Vroeger was het nog heel speciaal als je het had over homoseksualiteit, laat staan genderidentiteit, maar straks hopelijk niet meer.”
Cheyenne Deckx (19) uit het Antwerpse Dessel is de 19-jarige vriendin van Senne. “Ik keek enorm uit naar het programma, vooral omdat mijn mama, oma en vrienden nu kunnen zien waarover ik al zoveel heb verteld. Maar ook omdat er nog zoveel onwetendheid is over transseksualiteit; er moet meer over gesproken worden. En helaas worden niet alle transseksuelen zo gesteund door hun omgeving als Senne. Voor sommigen is het echt een struggle“, begint Cheyenne. Op de dag van de eerste uitzending, woensdag dus, was ze anderhalf jaar samen met Senne. “We leerden elkaar kennen op een feestje van een gemeenschappelijke vriendin. Senne was dan nog Sanne, maar hij heeft meteen open kaart met mij gespeeld. Ik wist dus meteen waarvoor ik stond. Uiteindelijk ben ik voor de persoon gevallen die Senne is, niet voor zijn geslacht.”
Cheyenne steunt haar vriend door dik en dun. “Ook in de moeilijke periodes ja, want die zijn er natuurlijk ook. Zelf krijg ik heel veel positieve reacties uit mijn omgeving, ook mijn ouders hebben er nooit problemen over gemaakt. Voor hen telt alleen dat wij als koppel gelukkig zijn.”
Cheyenne heeft zich verdiept in boeken en documentaires over transseksualiteit. “Dat was ook wel nodig, want ik had er geen idee van wat de transitie allemaal inhoudt. Het leven van een persoon verandert heel erg. En er komt veel meer bij kijken dan we aannemen. Zo moet een transseksueel zijn hele leven hormonen blijven nemen en op controle gaan. Dat besefte ik niet, maar in feite is het heel logisch. De transitie houdt nooit op.” (BC)
Interview
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier