Op 4 juli 1998, twintig jaar geleden, viel het doek over Rock Torhout. Die laatste editie was er gene van de grote dagen, want headliner The Verve zegde af, de festivalmotor sputterde als nooit tevoren en Herman Schueremans wou met Rock Werchter almaar meer soloslim spelen. “Ik zal er geen doekjes om winden”, zegt Noël Steen, destijds met Monique Vandromme het tweespan dat Rock Torhout trok. “Herman heeft het niet eerlijk gespeeld. We werden met ons Torhoutse festival in de zak gezet. Maar wees gerust: ik lig er niet wakker van. Ik ben volstrekt gelukkig.”
Dat geluk heeft Noël, intussen 64 jaar, gevonden bij zijn huidige vrouw Saar Deneire (43) en hun twee dochtertjes Luna (11) en Noa (8), waarmee hij op het einde van de Lichterveldestraat in Torhout woont. Een huis met een gigantische tuin, vlak naast de spoorweg. We vallen binnen tijdens het verjaardagsfeestje van Noa, met tropisch warme zweminstuif – neen, dank u, geen zwembroek bij – en heerlijke, vers gebakken, ambachtelijke oliebollen – heel graag. Noël heeft ook nog twee volwassen zonen, Vincent (42) en Robin (34).
Als Woodland gestart in 1977
Tweeëntwintig jaar heeft Rock Torhout de groten der aarde op het vlak van de rockmuziek naar hier gehaald. Op z’n hoogtepunt lokte het festival tot zestigduizend toeschouwers naar de weide van rockboer Achiel Eeckloo op ‘t Hoge. De geschiedenis van het festival, toen nog onder de naam Woodland, startte in 1977 op een terrein langs de Ernest Claeslaan, waar Noël Steen en Monique Vandromme, gebeten door de muziekmicrobe, in een tent een aantal artiesten lieten optreden, zoals Jan Akkerman en Dr. Feelgood. Er kwamen zo’n tweeduizend concertgangers langs. In 1978 was er weer een tent voorzien, maar door de overvloedige regen verhuisde die naar de hoek van de Oude Gentweg en de Ambachtstraat. Nu trok het evenement al om en bij de vijfduizend mensen. In 1979 en 1980 werd voor alweer een nieuwe locatie gekozen: een weide langs de Palingdreef in de buurt van Groenhove. Met dit keer vijftienduizend overwegend jonge mensen die van de optredens genoten.
In 1981 werd het podium bovenaan een weide in de Heidestraat opgeslagen en in 1982 kreeg het zijn definitieve locatie: onderaan de weide van boer Achiel op ‘t Hoge. Helaas: op de plaats waar U2 groot werd, voltrok zich later ook de zwanenzang. Op zaterdag 4 juli 1998, met onder meer Nick Cave en Björk aan de microfoon, mondden de laatste noten uit in de definitieve, grote stilte. Rock Torhout was niet meer.
Altijd aparte boekhoudingen
“Ik had op dat moment het einde al een poosje zien aankomen”, zegt Noël, die op 1 april met pensioen is gegaan als evenementencoördinator van de culturele vzw Brugge Plus. “De laatste twee edities van het festival – zowel in Torhout als in Werchter – waren niet goed. De sets door dj’s begonnen opgang te maken en de rockmuziek geraakte een beetje in het slop. Plus: de wrijvingen met Herman Schueremans werden groter. Hij wilde naar een meerdaags festival evolueren, terwijl ik mijn buik vol had van al dat grootschalige. De charme van de beginperiode was verdwenen. De jaren waarin we de optredende groepen nog in briefjes van duizend frank uit een blikken koekendoos betaalden.” (lacht)
“Het zat Herman hoog dat we in Torhout minstens evenveel succes boekten als hij in Werchter. Naast collega’s waren we, als puntje bij paaltje kwam, eigenlijk ook altijd concurrenten geweest, want we bleven al die jaren met gescheiden boekhoudingen werken. Na het festival van 1998 stond Rock Werchter met 40 miljoen Belgische frank in het rood – 1 miljoen euro dus – en was Rock Torhout quasi schuldenvrij, vooral dankzij onze West-Vlaamse zuinigheid. We hadden nooit méér uitgegeven dan nodig, wat haaks stond op wat er soms in Werchter gebeurde. Nog een geluk in ons ongeluk dat headliner The Verve voor die laatste editie afzegde, want dat was 4 miljoen frank of 100.000 euro gespaard.”
Schueremans en de big money
“Schueremans stelde ons voor de keuze: ofwel namen we dat miljoen euro schulden van Werchter over en gingen met Torhout door, ofwel gaven we Werchter vrije baan om in z’n eentje overeind te blijven. Ik had geen goed oog in de muziekbusiness op dat moment en koos voor die tweede optie. Ter compensatie beloofde hij, die als programmator van de groepen in de sterkste positie stond, dat we een nieuw eendagsfestival in Torhout zouden krijgen. Maar hij heeft ons bij de neus genomen, want dat is er nooit van gekomen.”
Noël Steen: “Herman Schueremans heeft het niet eerlijk gespeeld. Maar wees gerust, ik lig er niet wakker van”
“Misschien was hij toen al aan het onderhandelen met de Amerikanen van Live Nation om zijn festival te verkopen. In elk geval was die verkoop kort daarna een feit en werd het duidelijk dat het voor hem maar om één ding draaide: big money. Daar waar voor mij de liefde voor de muziek steevast voorop heeft gestaan. Altijd al was Schueremans de man van de centen geweest. Elk jaar wou hij de prijzen voor de festivalgangers opslaan, zowel van de tickets als van de consumpties.”
“Weet je, eigenlijk wou Herman destijds niets liever dan dat Torhout het kleine broertje van Werchter was, maar wél bijdroeg aan het goedkoper kunnen engageren van de groepen, aangezien ze twee dagen na elkaar konden optreden. Op een gegeven moment, in 1986, werden we zelfs bedrogen waar we bijstonden, want toen Elvis Costello kwam optreden, ontdekte ik per toeval dat ze in Werchter minder voor dat concert betaalden dan wij in Torhout. Toen ik Schueremans daarmee confronteerde, zei hij dat het verschil zat in een aantal racefietsen dat hij Costello en zijn band cadeau had gedaan. Een soort bijkomende betaling in natura zogezegd…”
Geen frustratie of bitterheid
Noël Steen heeft Rock Torhout in zijn geest volledig naar de achtergrond verdrongen, al wordt hij er op straat nog geregeld door mensen over aangesproken.
“Ik heb geen contact meer met Herman Schueremans, waarom zou ik? Toen je me contacteerde, had ik er niet eens bij stilgestaan dat de laatste editie van het festival intussen twintig jaar geleden is. Neen, nu focus ik me op mijn gezin, mijn familie, mijn vrienden en de muziek die ik graag hoor en speel. Ik heb plezier in het leven en dat is het voornaamste. Kort na de sloteditie van Rock Torhout heb ik Saar leren kennen en dat is mijn grote geluk geweest.”
“Wie uit mijn verhaal over het einde van ons festival afleidt dat ik gefrustreerd of verbitterd ben, heeft het compleet mis. Het is goed zoals het nu is. Ik zou niet meer naar de tijd van toen terugwillen. De jaren van het festival waren er van grote stress. En nu is het op de eerste plaats genieten.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier