Zombies, seriemoordenaars, gruwelijk fout gelopen medische experimentjes… het is eens iets anders dan puppies of communiekiekjes. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en het was al langer duidelijk dat de interesse van fotograaf Pascal Alles niet meteen richting klassieke landschapjes of brave portretjes ging.
Bekijk hier een fotospecial met meer griezelfoto’s door Pascal Alles
Pascal Alles (52) woont in Gistel en is vader van twee zonen: Mathias (27) en Adam (7). Hij werkt in Blue Diamond, een elektronisch casino in Lichtervelde. Maar zijn echte passie is dus fotografie. Dat is intussen al een jaar of twintig het geval, al stond z’n hobby wel geruime tijd op ‘waakvlam’. “Ik ben lang lid geweest van Ter Streep, een fotoclub uit Oostende. Daar heb ik tamelijk veel geleerd”, vertelt Pascal. “Door omstandigheden ben ik dan een tijdje gestopt, maar sinds een jaar of vier, vier heb ik de draad weer opgepikt.”
Pascal maakt portretten en gaat al eens urbexen (foto’s nemen in verlaten gebouwen), maar de meeste tijd en aandacht gaat toch naar ‘horrorfotografie’. De passie voor horror zat er al langer in. “Ik ben altijd al geïnteresseerd geweest in spannende thrillers en horrorfilms“, aldus Pascal. “De echte goéie horror dan, genre Saw bijvoorbeeld. Het soort films met vliegende haaien is minder aan mij besteed. (lacht)”
Nadien soms bang om naar boven te gaan
De interesse voor een scheut griezelvertier op z’n tijd was er al toen Pascal nog een kind was. “Als ik jong was, keek ik soms ‘s nachts naar griezelfilms en thrillers“, vertelt hij. “Op m’n eentje en met alle lichten uit. Dat miste zijn effect niet, want nadien was ik soms bang om naar boven te gaan!”
Fan van al wat de film- en tv-kijker de stuipen op het lijf jaagt: het hoeft dus niet te verbazen dat Pascals beide passies – fotografie en horror – uiteindelijk zouden samenvloeien. Pascal vond inspiratie op het internet, maar dan ben je er natuurlijk nog niet. Want waar een product- of portretfotograaf op zich al kan beginnen met een studio, een model en wat aangepast licht, kan Pascal niet echt aan de slag met enkel een witte wand en een brave glimlach.
“Er komt inderdaad heel wat bij kijken”, beaamt Pascal. “Je moet een goed decor hebben en dat ook mògen of kunnen gebruiken.” Er zijn natuurlijk tientallen locaties waar urbexers hun gading vinden, maar die zijn niet altijd meteen bruikbaar voor wat Pascal doet. In het opbouwen van een setting en het voorbereiden van een shoot, kruipt vaak wat tijd en die is er niet altijd in de gebruikelijke urbex-pleisterplekken. “Dat valt teveel op”, aldus Pascal. Het is dus kijken wat er kan, waar het kan en wanneer het kan. En dan nog ben je niet zeker. “Ik wilde ooit eens foto’s gaan nemen in een verlaten gevangenis in de buurt van Rijsel, maar we liepen er een gendarme tegen het lijf en die maakte ons op een nogal onbeleefde manier duidelijk dat we beter konden opkrassen.”
Plus: je moet een model vinden dat zo’n shoot wil doen. In het begin was dat heel moeilijk en vind je er haast geen. Met vuile kleren, geschminkt alsof je uit het slachthuis komt gaan postvatten in een kil, vuil en donker decor, het is natuurlijk wat anders dan een nieuw jurkje showen tegen een achtergrond van een lenteweide… “Mijn eerste modellen waren dan eerst familie en kennissen”, aldus Pascal. “Maar op de duur kennen ze je werk en af en toe krijg ik ook spontaan de vraag van iemand om te kunnen meedoen aan een shoot.”
Vervolgens moet je natuurlijk ook nog iemand hebben die voor de schmink kan instaan. Want -spoiler!- doorgaans zien de modellen waar Pascal mee werkt er in het dagelijkse leven toch een stuk mooier én gezonder uit dan op zijn foto’s. “Eerst deed ik dat wat zelf, zo wat klooien met wat bloed en zo, maar dat was natuurlijk niet zo goed”, vertelt Pascal. “Via m’n oudste zoon vernam ik dan dat een vriendin van hem zoiets deed. En zo kwam ik contact met Stacy Germonprez uit Eernegem. Zij doet nu meestal de schmink en we proberen elk jaar rond Halloween een shoot samen te doen sowieso. Vorig jaar was dat bijvoorbeeld in de leegstaande Sint-Jozefskliniek in Oostende.”
Met een dergelijke thematiek is uiteraard niet iedereen fan, weet ook Pascal. Zelfs de mensen die normaal onvoorwaardelijk fan zijn, zo blijkt. “Mijn moeder is geen fan, neen”, beaamt Pascal. “Wukke lelijke foto’s, zegt ze dan. (lacht) ‘Waarom geen kindjes of bloemen?’, vraagt ze zich ook af.
Misschien komt dat ooit nog wel, als Pascal het gehad heeft met zijn horrorfotografie. Maar momenteel is hij het alleszins nog niet beu en maakt hij volop werk van een nieuwe shoot! Iets met clowns misschien??
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier