Van Graspop Metal Meeting in Dessel over Dour tot Pukkelpop in Kievit. Weinigen deden de voorbije jaren zoveel festivals aan als Inge Kinnet uit Brugge en toch hield ze er, in tegenstelling tot u, nog geld aan over. Ruim vijf jaar lang werkt ze als freelancefotografe voor een rist media. Met haar concertbeelden probeert ze de essentie van een optreden te capteren.
Inge Kinnet (44) woont al sinds haar dertiende in Brugge en raakte getriggerd door fotografie toen ze in de donkere kamer van Lawrence Van Dale, een vriend, foto’s daadwerkelijk begon te ontwikkelen. Die periode maakte ze voornamelijk zwart-witbeelden. “Een tiental jaren geleden ben ik concertfoto’s beginnen te nemen op Dudstock, een inmiddels jammer genoeg ter ziele gegaan rockfestival in Dudzele”, schetst Kinnet. “Ik kreeg de smaak te pakken en ben me op rockfotografie gaan storten. Vandaag werk ik voornamelijk voor Proximus Go For Music en Het Nieuwsblad en dus ook de Gazet van Antwerpen, want beide media zitten onder de koepel van Het Mediahuis. Daarnaast doe ik ook nog ander werk zoals het nemen van portretten in een eigen, volledig uitgeruste, fotostudio.”
Zeker bij concerten van megasterren durven de arbeidsomstandigheden wel eens sterk tegenvallen. Doorgaans mag je enkel tijdens de eerste drie nummers foto’s maken, maar kun je de sfeer van een optreden en de eigenheid van een band of artiest wel vatten als je zo weinig tijd krijgt? “Toch wel, hoor”, meent Inge. “Steevast concentreer ik mij op de muziek en de gemaakte bewegingen. En meestal lukt het me wel om in die tijdsspanne de essentie van een optreden en de stijl van de muziek te capteren. Een beeld moet ook een eenheid vormen. In de Ancienne Belgique sta je als fotograaf op de eerste rijen vaak tussen het publiek. Die mensen hebben betaald voor dat concert. Dan vind ik het maar normaal dat je hen als fotograaf niet te lang last bezorgt.”
Niet welkom bij Beyoncé
“Ik verdiep me niet echt in de muziek van de artiesten, maar de meeste acts die ik fotografeer zijn behoorlijk grote namen. Ik ben dan ook vertrouwd met hun muziek. Doorgaans heb ik dan ook al een idee hoe ik het aan zal pakken. Als ik research doe, ga ik nooit foto’s van eerdere concerten bekijken, maar wel soms filmpjes op YouTube, want daar zit beweging in. Dit doe ik evenwel niet systematisch. Het komt er vooral op aan gevoelsmatig te werken binnen de mogelijkheden die je geboden worden. Zo mochten we ons bij Nine Inch Nails niet buiten bepaalde lijnen begeven. En afgelopen zomer werden fotografen bij Beyoncé niet eens toegelaten. Op een concert werd ze niet bepaald flatterend in beeld gebracht en hiervoor moeten wij nog steeds het gelag betalen.” (lacht)
“Eén van de leukste momenten als rockfotografe heb ik meegemaakt op een concert van Roxette in de Lotto Arena. Toen heb ik Anton Corbijn, dé Anton Corbijn, gekruist in de frontstage. Eventjes hadden we oogcontact. In een fractie van een seconde keek ik verbaasd achterom en besefte ik dat hij ons kwam aflossen en het concert wellicht kwam fotograferen in opdracht van Roxette. Het gaf mij een vreemd gevoel dat hij langs de kant had staan wachten en ons wellicht had zitten gadeslaan. Ik was trouwens de enige die hem leek opgemerkt te hebben. Hij fotografeert normaal hoofdzakelijk (groeps)portretten. Uit zijn foto’s spreekt een enorme visie. Fan-tas-tisch werk.”
(svv)
Het volledige interview met Inge Kinnet, aangevuld met onder meer concertbeelden van Madonna én Oscar and The Wolf, lees je deze week in het Brugsch Handelsblad.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier