Een favoriete foto van eigen hand aanduiden, kan Stine Sampers niet. “Ik kan mijn foto’s niet los van elkaar zien. Elk beeld is er maar gekomen dankzij het voorgaande beeld. Weet je, kunst blijft en moet altijd rond de kern heen draaien…
“Als de wereld perfect zou zijn, dan zou kunst niet nodig zijn. Dat zei Andrei Tarkovsky al.” En dus is elk kunstwerk een poging, en elke kunstenaar is een proberende mens. Zo ook Stine.
Stine Sampers is vooral bekend als fotografe, dankzij Kunstbende, de wedstrijd die ze won als zestienjarige; dankzij haar foto in het eerste boek van de populaire fotoblog If You Leave, een eer die zij als enige Belgische fotograaf kreeg; en dankzij haar eigen fotoboek Under the city lies a sea, dat vorig jaar uitkwam en nu bijna uitverkocht is.
Wie het boek bekijkt of op de website van Stine surft, merkt dat foto’s van lachende mensen niet aan haar besteed zijn. “Van momenten van geluk moet je genieten, die moet je niet onderbreken om vlug een foto te maken”, lacht Stine. En dus gaat ze voor beelden met de nodige melancholie, met een rauwe toets ook. “Die rauwheid zoek ik niet op, al is het wel altijd aanwezig. Al wat lelijk is, kan ook schoon zijn… Ik verwerk die stukken van mezelf waar ik het moeilijk mee heb in mijn kunst. Ik blijf nooit lang triestig.”
“Af en toe hoor ik dat mijn foto’s een vrouwelijk wereldbeeld tonen, en dat wringt wat omdat ik, ondanks het feit dat ik wel geloof dat mijn blik op de wereld gekleurd is door mijn geslacht, niet geloof dat dat een verschil moet uitmaken voor het publiek. Vroeger dacht ik minder na over hoe mijn foto’s door het publiek bekeken worden, maar nu ik wat ouder ben vind ik het steeds belangrijker om in mijn werk, zowel fotografie als drama, dat onderscheid uit te gommen. Het geslacht van de maker hoeft niet per se de inhoud te bepalen.”
(SRA)
Info: www.stinesampers.com
Het volledige interview lees je in Krant van West-Vlaanderen.
Beeldende kunst
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier