Jonge vrouw uit Kortrijk: “Ons leven is kapot na de gruwelijke moord op mama”

Het Kortrijkse gerecht heeft het onderzoek naar de moord op Alia Belromari (56) aan de Waterpoort in Kortrijk afgerond. De raadkamer verwees haar vriend Luc Vanden Bussche (63) door naar het hof van assisen. Volgend jaar wacht hem er een proces op verdenking van moord. “Wat hij mijn moeder heeft aangedaan, is te gruwelijk voor woorden”, klinkt het bij dochter Chana (24).

Op 27 mei vorig jaar trof de politie op haar appartement op de hoek van de Waterpoort en de Oude Vestingstraat in Kortrijk, op amper enkele meters van het politiecommissariaat, het levenloze lichaam van Alia Belromari aan. Haar vriend Luc Vanden Bussche had zich even voordien aan het loket aangemeld en verteld dat hij zijn vriendin had omgebracht en ‘dat het niet om aan te zien was’. Ruim een jaar later blijkt dat daar geen woord van gelogen was.

“Wij hebben ondertussen de foto’s gezien”, klinkt het bij Alia’s dochter Chana Belromari en haar vriend Doryant Simoens. “Die zijn gruwelijk. Luc heeft niet in een plotse vlaag van woede gehandeld, dat is overduidelijk. Hij heeft eerst geprobeerd haar te wurgen en daarna moet hij haar urenlang met messen bewerkt hebben, over haar hele lichaam. Het is niet te begrijpen dat iemand tot zoiets in staat is.”

Chana en Doryant zagen de dader gisteren voor het eerst sinds de feiten terug op de raadkamer in Kortrijk. “Op een bepaald ogenblik stonden we op amper één meter van elkaar”, aldus Chana. “Hij toonde geen greintje respect, schaamte of spijt. Integendeel, hij lachte nog naar ons en knikte goedendag. Ik ben volledig van slag. Al meer dan een jaar is geen woord spijt geuit. Integendeel, hij wentelt zich in zelfbeklag en kijkt nu al vooruit naar zijn vrijlating en een tweede kans. Hij ziet er nu bovendien beter uit dan voor hij in de gevangenis zat. Dat steekt.”

Kleinzoontje

“Een verklaring waarom hij mama heeft vermoord en zo heeft toegetakeld heeft hij ondertussen nog altijd niet gegeven. Tien jaar lang was hij samen met mijn moeder. Ik zag hem als mijn stiefvader maar dat is volledig voorbij. Hij nam niet alleen het leven van mijn moeder maar verwoestte ook ons leven. Door het verdriet, depressies, de praktische beslommeringen,… verloren we onze job, verdwenen onze trouwplannen in de vuilnisbak, trokken we een streep door onze plannen voor gezinsuitbreiding, raken we in financiële problemen,…”

“En op een dag zullen we aan ons zoontje Leito (4) moeten uitleggen wat er met oma is gebeurd. Op het grootouderfeestje op school is hij altijd het enige kindje dat niemand op bezoek heeft, knutselwerkjes moet hij naar het graf dragen. Allemaal de schuld van één man, die het zelf niet lijkt of wil beseffen wat hij heeft aangericht. Hopelijk wordt hij zwaar gestraft en mag hij de cel pas verlaten na zijn tachtigste. Dan is ook zijn leven gedaan. Op het assisenproces zal ook voor iedereen duidelijk worden hoe gruwelijk hij tekeer is gegaan.”

Chana liet ondertussen een roos op haar arm en een Latijnse spreuk op haar ruggengraat tatoeëren ter nagedachtenis aan haar moeder. “Om haar voor altijd dichtbij te hebben”, snikt ze.

(Lieven Samyn – foto’s LSi, a-JVGK en a-LOO)