“Tijdens een wandeling met mijn twee Jack Russells op het strand van Wenduine vond ik eind november een echte boodschap in een fles”, vertelt Monique Maertens uit Brugge. “Die ‘message in a bottle’ was een brief van de 14-jarige Britse Ellie aan haar overleden opa. Toen ik hem las, bezorgde hij me kippenvel. Maar straffer vind ik eigenlijk alle toevalligheden in dit mooie kerstverhaal.”
“Dear Granddad, I can’t believe it’s been three years since you’ve been taken from us…” De 14-jarige Ellie had deze zomer haar diepste gevoelens uitgedrukt op papier en haar emotionele brief aan haar overleden grootvader in een plastieken flesje gestopt. Dat gooide ze het moet ergens begin augustus geweest zijn in zee in Southend-on-Sea, de plaats waar haar grootouders woonden.
Het flesje zwalpte dagen, weken, maanden op zee. En op vrijdag 22 november, vier maanden later, belandde het voor de voeten van Monique Maertens (65) uit Brugge.
Monique ging vroeger vaak aan zee wandelen met haar twee Jack Russells. “Maar de jongste tijd kom ik er niet zoveel meer aan toe”, zegt ze. “Op vrijdag 22 november ging ik toevallig nog eens naar het strand, het was al van de lente geleden. Ik hou van het strand in Wenduine… het is er altijd heel rustig en ontspannend. Ik was met mijn honden aan het spelen met de bal en dus moest ik me regelmatig bukken om het balletje op te rapen.”
“Plots zag ik in het zand een plastieken flesje liggen. Ik wilde het oprapen om het in de vuilnisbak te gooien, maar toen ontdekte ik dat er twee briefjes in zaten. Dat maakte me natuurlijk enorm nieuwsgierig… maar ik kreeg het flesje niet meteen open en dus stopte ik het in mijn zak om het thuis open te doen.”
“Na een uurtje uitwaaien, spelen en wandelen op het strand keerde ik met mijn honden naar huis terug. Om het drukke verkeer op de Expressweg te vermijden, nam ik het kleine weggetje langs Manege The Paddock, een zijstraatje van de Oostendsesteenweg. Thuis maakte ik bijna onmiddellijk het flesje open. Op het eerste papiertje dat eruit viel, stonden de naam en het adres van de briefschrijfster: Ellie, The Paddock, Newton Aycliffe, England.“
Voor Monique stapelden de toevalligheden zich op. Niet alleen was ze net voorbij The Paddock gepasseerd, in Newton Aycliffe in Engeland heeft ze bovendien familie wonen.
“Het is echt ongelofelijk weird dat die message in a bottle bij mij terechtgekomen is”, vindt Monique. “Ik ben een echte Brugse, maar mijn moeder was Britse en is tijdens de oorlog naar hier gekomen en getrouwd. Haar hele familie woont in de buurt van Newton Aycliffe. Als kind bracht ik vele vakanties door bij mijn aunt Rose, het nichtje van mijn moeder, in Newton Aycliffe in Engeland. Ik was er twee jaar geleden nog op bezoek geweest. Echt een bizarre samenloop van omstandigheden.”
“Toen ik het briefje van Ellie las, kon ik mijn tranen amper bedwingen”, vertelt Monique. “Het was een hele emotionele brief van een meisje aan haar grootvader die drie jaar geleden gestorven was. Ze miste hem duidelijk nog altijd heel erg. Ik kreeg er koude rillingen van”, gaat ze verder.
“Ik heb het meisje en haar familie ondertussen gecontacteerd”, vertelt Monique. “Ook zij schrokken enorm van de reeks toevalligheden in het verhaal. Ik denk niet dat Ellie verwacht had dat haar flesje, dat al die maanden op zee had rondgedobberd, ooit door iemand gevonden zou worden en dat haar brief door iemand gelezen zou worden. Het was een warm gesprek, ze was blij dat ik contact had opgenomen.”
De boodschap in de fles heeft Monique verbonden met Ellie en haar familie. “Ellie en ik houden nu af en toe contact via e-mail en ze heeft me ook al een kaartje gestuurd”, vertelt Monique. “Ik sluit niet uit dat ik ook nog eens bij de familie op bezoek ga. Of misschien komen ze wel eens naar hier. Voor Britten is Brugge natuurlijk een klinkende naam.”
Ook voor Moniques tante Rose uit Newton Aycliffe heeft het verhaal een leuke wending gekregen. “Toen ik haar het verhaal vertelde, meende ze de familie niet meteen te kennen. Toch heeft ze eens contact opgenomen. De moeder van het meisje heet net als mijn aunt Rose Allan met haar familienaam. Nog zo’n toevalligheid”, lacht Monique.
Uit contacten met de familie ontdekte tante Rose voorts dat ze in het comité zat van de jazzband waar ook Ellies moeder major was en waar ook Roses dochter Avril lid van was. “Ze had altijd in Newton Aycliffe gewoond en bovendien op dezelfde school gezeten als mijn achternicht Avril, de dochter van mijn tante Rose.”
Wat startte als een droevig verhaal over het verlies van een geliefde opa is op vandaag een warm verhaal vol nieuwe vriendschappen. “Aunt Rose is weduwe en haar enige dochter en kleinzoon wonen ver bij haar vandaan. Ze is dus veel alleen. De familie van Ellie zal haar nu af en toe bezoeken”, vertelt Monique. “Zo is deze boodschap in een fles helemaal een warm kerstverhaal geworden.”
(IN)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier