Dertien jaar geleden hield Björn Van Dierendonck het leven in en rond Dudzele voor bekeken en stapte hij het vliegtuig op richting Benidorm. Anno 2010 is Björn gelukkig getrouwd en staat hij aan het hoofd van een bloeiend decoratiebedrijf in Altea.
Wanneer we op een – naar Spaanse normen – druilerige maandagmiddag A-Style, de zaak van Dudzelenaar Björn Van Dierendonck en zijn Antwerpse vrouw Sandra Leemans, binnenstappen, wanen we ons onmiddellijk in een betere decoratiezaak in West-Vlaanderen. “We doen inderdaad goede zaken”, geeft Björn toe. “Maar ik had nooit gedacht dat het zo’n vaart zou lopen, toen ik hier 13 jaar geleden van het vliegtuig stapte.”
“Wilde eigenlijk naar Florida”
Op zijn 23ste liet hij België achter zich, op zoek naar geluk aan de Spaanse Costa Blanca. “Het was al van kindsbeen mijn droom om ooit naar het zuiden te emigreren. Eigenlijk was het de bedoeling om in Florida in de Verenigde Staten een zaak uit de grond te stampen, maar de wetgeving is er voor buitenlanders enorm streng. Het was gewoon niet haalbaar. Gelukkig had ik een plan B achter de hand gehouden: Spanje.” Björn kwam zonder enig vooruitzicht op een job in Benidorm aan, maar vatte onmiddellijk de koe bij de horens. “In de Hallo plaatste ik een advertentie als schilder-decorateur op zoek naar werk. Daar kwam één reactie op, maar die was meteen de goeie: een Belgische gordijnenwinkel nam me in dienst en zo ben ik gestart. Gaandeweg kon ik mijn carrière verder uitbouwen en na een drietal maanden werkte ik al op zelfstandige basis. Na twee jaar werkte ik al met een extra kracht en na een viertal jaar waren we al met vier man.” Twee jaar geleden richtte het koppel zijn decoratiebedrijf A-Style op.
Personeel gezocht in West-Vlaanderen
Bij A-Style werken ondertussen acht vaste krachten. “Een deel van dat personeel heb ik in West-Vlaanderen gezocht met een krantenadvertentie. Je kan niet geloven hoeveel reactie ik daarop gekregen heb. Ik heb er de beste uit gefilterd en die wonen en werken hier nu ook. Zo heb ik onder andere een Oostkampenaar en Middelkerkenaar in dienst. Ik vond het belangrijk dat ik met mensen met dezelfde – West-Vlaamse – mentaliteit kon samenwerken. En met hen kan ik nog eens ons sappig taaltje oefenen. Dat is dan ook zowat het enige wat ik écht van ons landje mis. We hebben hier onze eigen Vlaamse gemeenschap en hebben onlangs ook een eigen Vlaamse businessclub opgericht, om elkaar nog beter te leren kennen. En de patstellingen tussen Vlamingen en Walen bestaan hier niet. Mijn twee buren zijn uit Wallonië afkomstig en we zijn beste maatjes. Welke taal we spreken? Frans en Nederlands, zoals het echte Belgen betaamt.”
(PHV)
Uitgebreide versie in Krant van West-Vlaanderen van vrijdag 3 september 2010
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier