In 2000 liet Hilde Buyse België achter zich om in Benidorm als huisarts van start te gaan. Tien jaar later bouwde ze er een eigen praktijk uit en geniet ze samen met haar man en twee dochtertjes met volle teugen van het leven onder de Spaanse zon.
Hilde Buyse begroet ons in haar huisartspraktijk in een zijstraatje van een drukke boulevard in het centrum van Benidorm. Geprangd tussen Engelse pubs, torenhoge appartementsgebouwen en ontelbaar veel souvenirwinkeltjes behandelt ze voornamelijk Belgische toeristen.
Vakantieongelukken
In 1993 studeerde Hilde af als huisarts. “Aan specialiseren heb ik nooit gedacht”, vervolgt ze. “Werken als huisarts, dat was mijn doel.” Na enkele vervangingen kon ze op de spoedafdeling van het AZ Damiaan in Oostende en het ziekenhuis van Blankenberge starten. “Daar heb ik veel gezien”, glimlacht ze. “De typische vakantieongelukken kwamen er op onze dienst binnen. Mensen die met de fiets gevallen waren, maar ook bakvisjes die al uren voor het podium van Tien om te Zien stonden te wachten om hun helden vanop de eerste rij te kunnen bewonderen.”
Praktijk in Benidorm
Op 3 september 2000 kwamen Hilde, Peter en hun piepjonge dochter Alexandra aan in Benidorm. “In België hadden we een huurhuis en al onze meubels hadden we verkocht. Onze koelkast hebben we zelfs gewoon weggegeven. We waren helemaal klaar om een nieuw leven op te starten en het avontuur aan te gaan”, gaat Hilde verder. Maar het Spaans was Hilde allesbehalve machtig. “We kwamen hier terecht in een klein appartementje met amper één slaapkamer en hadden zelfs geen televisie, laat staan internet. Maar met een baby in huis heb je dat allemaal niet nodig, toch? Ach, het was ook nog een andere tijd. Toen was emigreren veel makkelijker, denk ik. Ik weet niet of ik vandaag nog de stap zou zetten.”
Spook in de gang
“Wat ik hier vooral moet behandelen? Bronchitis, griep, virussen. Typische winterkwalen, zeg maar. Maar ook senioren met bijvoorbeeld hartproblemen krijg ik over de vloer. Ik probeer iedereen zo goed mogelijk te helpen en speel, indien nodig, tussenpersoon met het ziekenhuis.”
Eén interventie zal Hilde alvast niet snel meer vergeten. “Ik moest op huisbezoek bij een Belgisch koppel dat op een appartement woonde. De elektriciteit in het gebouw was uitgevallen en ik moest mijn tocht via de trap voortzetten. Op een van de tussenverdiepingen botste ik plots op een man in een rolstoel, met een wit laken over zich heen. Bleek dat hij nog maar net gestorven was. De man was de rolstoel van zijn vrouw naar beneden aan het brengen, maar werd plots onwel. Hij zette zich in de rolstoel neer en stierf. De conciërge had er niks beter op gevonden dan een laken over de man te leggen. En ik mocht zijn vrouw het vreselijke nieuws brengen…”
(PHV)
Uitgebreide versie in Krant van West-Vlaanderen van vrijdag 27 augustus 2010
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier