Bethanny Dobbels heeft een tijdelijk leven in Benidorm om er Belgische toeristen wegwijs te maken. De 21-jarige Westendse werkt sinds vorig jaar als hostess bij Jetair en verblijft sinds februari aan de Costa Blanca: „Ik werk hard, maar ik heb altijd een zeker vakantiegevoel.”
Bethanny Dobbelaere droomt er al sinds kindsbeen van om haar levensweg binnen de toeristische sector uit te stippelen. „Vraag me niet waarom, maar dat idee speelt al jaren in mijn hoofd”, begint ze. „Als kind kwamen we met ons gezin vaak naar Spanje op reis en enkele van onze vakanties brachten we hier in Benidorm door. De Spaanse costa’s spraken toen al tot mijn verbeelding. Ik werd verliefd op het land en wilde hier ooit terugkeren, om er te werken.”
“Persoonlijk paradijs”
Bethanny wist dan ook met haar vreugde geen blijf toen ze hoorde dat ze in februari naar haar favoriete bestemming mocht afreizen. „Ik kon mijn oren niet geloven”, glundert ze. „Een opdracht van acht maanden in mijn persoonlijk paradijs kon ik onmogelijk weigeren. Acht maanden is misschien wel lang, maar ik heb mij deze beslissing nog geen seconde beklaagd. Ik amuseer me hier rot, zowel op als naast de werkvloer.”
“Geen luizenjobke”
Reishostess zijn in het buitenland, het is een aparte stiel. „Veel mensen denken dat ik hier een ‘luizenjobke’ heb, maar daar is niks van aan”, benadrukt ze. „Op een normale werkdag ben ik van 9 tot 14 uur op ons bureau in Benidorm te vinden en nadien leg ik hotelbezoeken af. Ik werk zes dagen op zeven en wanneer ik een nieuwe lading toeristen op de luchthaven moet verwelkomen, moet ik soms al voor dag en dauw uit de veren. Ik werk hier hard en klop heel wat uurtjes, maar de sleur zit er nooit in. Ik heb constant een soort vakantiegevoel over me en dat is onbetaalbaar. De mensen zijn uitgelaten en je kan al eens een babbeltje slaan. Zalig.”
Tien keer dezelfde vraag
„We komen hier dan ook de gekste dingen tegen. Natuurlijk heb je de traditionele oudjes die tien keer dezelfde vraag komen stellen en moeten we de problemen van onze toeristen oplossen, maar af en toe verschijnt de glimlach toch op ons gezicht. Zo was er enkele maanden geleden een Belg van respectabele leeftijd die plots onvindbaar was. Zijn vrouw was in alle staten, toen haar man plots per taxi aan het hotel opdook. Bleek dat hij de hele tijd op café had gezeten! En hij moest nog terug, want hij had geen geld bij zich om de rekening te betalen. En wij intussen maar zoeken!”
…
(PHV)
Uitgebreide versie in Krant van West-Vlaanderen van vrijdag 16 juli 2010
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier