Assisen: moeder getuigt over “radeloosheid” door bezoekrecht

Redactie KW

Papa stout, niet bijten, niet Els gaan.” De 2-jarige Quinten Verbeke was in 2003 telkens overstuur wanneer hij terugkeerde van zijn bezoek aan zijn vader en zijn nieuwe vriendin Els Lozie, en werd volgens zijn moeder verschillende keren schreeuwend wakker.

De moeder, de 30-jarige Elly Ghillebert uit Ieper, kwam dinsdagvoormiddag getuigen op het assisenproces van Lozie die vervolgd wordt voor de doodslag op de peuter.

Toen Ghillebert en Gregory Verbeke uit elkaar gingen, was er de afspraak dat hun zoontje één weekend om de 14 dagen bij zijn vader zou doorbrengen in Mesen. “In het begin was er geen probleem”, getuigde de moeder dinsdag. “De situatie veranderde toen Quinten voor langere tijd moest blijven. Dat was vanaf begin 2003. Ik herinner me hoe ik hem toen ophaalde en mijn ma zijn pamper thuis ververste. Zijn plasser en zijn
teelballen waren volledig zwart.”

De vrouw ging met Quinten naar de dokter. Toen ze haar ex-man daarover inlichtte, antwoordde hij naar haar zeggen dat hij van niets wist. Ook later volgden er nog diverse bezoeken aan artsen voor blauwe plekken, een bijtwonde op de bips en krabletsels aan de genitaliën.

“Telkens Quinten terugkwam, werd hij ‘s nachts schreeuwend wakker. ‘Papa stout, niet slaan, niet Els gaan’, herhaalde hij. Na enkele dagen ging dat voorbij, maar telkens hij van het bezoekrecht terugkwam, herhaalde dat zich”, aldus Ghillebert.

Uiteindelijk werd het Vertrouwenscentrum in Gent ingelicht en werd met de moeder afgesproken dat haar ex-man en zijn nieuwe vriendin op gesprek zouden worden uitgenodigd na het einde van het bezoekrecht in juli. Zover is het uiteindelijk niet gekomen, want enkele dagen voordien overleed het jongetje.

“Ik heb altijd het bezoekrecht nageleefd, maar ik was op de duur inderdaad radeloos”, antwoordde ze op vraag van haar advocaat Piet Van Eeckhaut. “Over de blauwe plekken hielden de dokters zich steeds op de vlakte. Het kan van een val zijn; het kan van iets anders zijn. Het was alsof de dokters en andere instanties hun kop in het zand staken. Mijn toenmalige advocaat twijfelde niet en zei ook dat ik het bezoekrecht moest
naleven.”

In haar getuigenis vertelde de moeder nog de scène over die bewuste 7de juli, toen ze op haar werk in Brussel een voicemail had beluisterd en naar de woning van haar ex belde. Ze kreeg de moeder van Lozie aan de lijn, die sakkerde dat er altijd iets was met Quinten. Daarop belde ze haar eigen moeder, waarna ze weer naar het huis in Mesen belde om te weten wat er aan de hand was.

“Wij weten niks, ‘t is altijd hetzelfde met Quinten, ge zijt het niet waard om moeder te zijn”, kreeg de vrouw opnieuw te horen van Lozie’s moeder. Ze kon wel opmaken dat haar zoontje naar het ziekenhuis was overgebracht. Het laatste beeld van het stoffelijke overschot waren de bijtwonde op zijn arm en de blauwe plekken op zijn lijfje, vertelde ze.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier