Elke week van de zomer serveert KW.be je poëzie of proza van de jonge sterschrijfster Lara Taveirne. Omdat dit het seizoen van de liefde is, ontvouwt zich in elke tekst een nieuwe soort liefde: een gemis, een hunker, een afschuw, een vuurwerk. Wees gulzig bij het luisteren, en laat je benevelen.
Een enkele keer
in een zomerse nacht
in de weerspiegeling van de etalages
vond ik mezelf mooi.
Echt mooi.
Ik praatte tegen het meisje
dat ik was
en daar tegenover me stond.
Ze vroeg of ik dichterbij wilde komen.
Dat wilde ik.
Ze kuste me.
De afdruk van een paar lippen
op de etalage van de H&M.
Ik bleef naar mezelf kijken.
Zo mooi
dat ik me afvroeg waarom ik dan zo alleen was.
Toen begon ik te huilen
en was ik gelijk niet mooi meer.
Of jawel, toch wel.
Ik leek op het meisje met de zwavelstokjes.
Rillend en bevend zakte ze neer.
In de nachtelijke winkelstraat.
Fuck you
stond er op de gevel aan de overkant.
En inderdaad.
Fuck hem.
Die na mij te hebben afgewezen
mij ook nog eens alleen naar huis had laten wandelen.
Straks werd ik nog gekidnapt.
Ik zou een steengoeie kidnapper zijn.
Ik zou mezelf dragen.
En ergens neerleggen waar het zacht was.
Een grasplein.
In het park.
En wachten tot de ochtend
en de sproeiers van het gazon aangingen.
Toen dat gebeurde
riep ik: fuck you.
En ik wist niet meteen of ik het nu tegen mezelf
of toch nog steeds vooral tegen hem had.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier