De Roeselaarse huisarts Valerie Vanacker (37) verliet België in 2005 voor Engeland, en verhuisde in 2008 opnieuw: samen met haar Britse echtgenoot Adam naar Nieuw-Zeeland. Ze werkt er als huisarts in een groepspraktijk.
Via Engeland naar Nieuw-Zeeland trekken: daar hoort toch een woordje uitleg bij…
“Ik heb altijd graag gereisd en sta open voor nieuwe ervaringen. Zo ben ik in augustus 2005 verhuisd naar Glastonbury in het zuidwesten van Engeland, om er nog verder te studeren. Ik heb er mijn toekomstige man Adam ontmoet. Bedoeling was om maar één jaar in Glastonbury te blijven, maar dat was natuurlijk zonder Adam gerekend… In plaats van terug te keren, ben ik er blijven werken als Locum Gp, dat is een huisarts die tijdelijke vervangingen doet.”
“In 2008 hebben we beslist om onze kans te wagen in Nieuw-Zeeland. We hadden alleen nog maar van het land gehoord, maar waren er zelf nog niet geweest. Adam had al een werkvisum gehad voor Australië, dus dat was sowieso geen optie. En ze hebben ook geen zo’n dodelijke ‘creepy crawlies’ in Nieuw-Zeeland (lacht).”
Waar kwamen jullie terecht?
“Via-via vond ik een job bij mijn huidige werkgever in Napier, een stadje aan de oostkust van het Noord-Eiland van Nieuw-Zeeland. Er wonen zo’n 61.000 inwoners en er heerst een erg gematigd klimaat. Ik had het eerst even gegoogled en vooral dat, en het feit dat het een wijnstreek is, stond ons aan. De wijnen van Hawke’s Bay vallen regelmatig internationaal in de prijzen. Bij een bezoekje aan Napier zou ik zeker een tripje naar een van de wijngaarden aanraden! Tijdens de zomer zijn er veel die gratis concertjes organiseren. Je koopt er een flesje wijn, brengt je picknick mee, en kunt dan volop genieten van het mooie weer en de muziek.”
Wat vonden je familie en vrienden ervan toen je hen vertelde dat je zou verhuizen?
“We zijn in november 2008 verhuisd naar Nieuw-Zeeland, net voor de recessie dus. Dat was wel een beetje aanpassen voor onze familie! Maar die zijn het ondertussen al gewoon en we krijgen geregeld bezoek van familie en vrienden. Eens ze hier geweest zijn, snappen ze ook beter onze beslissing om hier te blijven.”
“Oorspronkelijk hadden we een werkvisum voor twee jaar, maar na 18 maanden hadden we al door dat we langer wilden blijven. De recessie was nog volop bezig in Europa en na dat anderhalf jaar voelden we ons al volop thuis. We hebben in 2010 een huis gekocht, een typische houten Nieuw-Zeelandse villa. Gebouwd ergens in de jaren twintig én het heeft de grote aardbeving van 1931 overleefd.
Aardbevingen: da’s toch even wennen, wellicht…
“Daar moet je inderdaad wel gewoon aan worden, zo geregeld eens een aardbeving voelen. Gelukkig zijn ze tot nu toe allemaal klein geweest in de regio. Maar het voelt toch maar raar de eerste keer! In 1931 is bijna heel Napier van de kaart geveegd. Ze hebben het opnieuw opgebouwd in art-decostijl. Dat en de wijn vormen hier dan ook meteen de belangrijkste toeristische troeven. Jaarlijks is er hier ook het Art Deco Festival in de zomer, in februari. De hele week zijn er dan aangepaste evenementen en iedereen verkleedt zich dan ook in de stijl uit die periode.”
Was het voor de rest zwaar aanpassen aan de andere kant van de aardbol?
“De huizen, zeker de oudere, zijn van een compleet andere kwaliteit dan we gewoon zijn in Europa. Weinig tot niet geïsoleerd, geen dubbele beglazing, geen centrale verwarming, vaak alleen maar een houtkachel. In de winter heb ik het vaker kouder hier dan in België, alhoewel het hier zelden vriest, gewoon omdat de huizen zo koud zijn. Vaak is het buiten warmer dan binnen! De wetgeving is ondertussen gelukkig veranderd en de nieuwbouwhuizen zijn beter gebouwd.”
Over bouwen gesproken: jullie bouwden intussen zelf ook aan een gezinnetje.
“In december 2012 is onze dochter Ruby geboren, de enige echte Kiwi, zoals de Nieuw-Zeelanders zichzelf noemen, van de familie. En ondertussen zijn we in blijde verwachting van ons tweede kindje, uitgerekend voor 12 november.”
Dat klinkt als nog wat honkvaster worden daar…
“Hoe langer we hier blijven, hoe kleiner de kans is dat we ooit nog naar Europa terugkeren. We voelen ons hier enorm thuis. Veel open ruimte, weinig verkeer, beter weer en een ideale plaats om kinderen op te voeden. Veel parken en speeltuinen, vlak aan zee en in de winter kunnen we binnen de 2, 3 uur op de skivelden staan. Alles is hier ook veel meer op het gemak en minder prestatiegericht. Europa blijkt jammer genoeg een minder veilige plaats op dit moment.”
Keer je nog vaak terug naar de heimat?
“We proberen toch om de twee jaar eens terug te keren om de familie te bezoeken. Hen mis ik wel, en de vrienden. Als we komen, dan gaan we frietjes eten in het frietkot, bezoeken we Brugge, gaan we shoppen en slaan we een goeie voorraad chocolade in (lacht).”
(Frederik Jaques)
Reis rond de wereld - 2016
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier