Er was een tijd dat Gremlie en Tosh in een echt huis woonden, met een eigen poezenkamer. Toegegeven, die kamer werd ook al wel eens gebruikt als berging, maar het was toch voornamelijk een poezenkamer. En dat Gremlie en Tosh ook af en toe andere kamers, zoals slaap- en badkamer, inpalmden om er een uitgebreid dutje te doen, deed ook niets af van het feit dat ze een eigen kamer hadden. Het benadrukte hoogstens het feit dat ze eigenlijk recht hadden op twéé kamers, voor elk van hen eentje.
Vorige zomer kwam er echter een einde aan het luxeleventje van onze twee poezenbeesten, toen het huis waar ze samen met ons vijf mooie jaren hadden beleefd met de grond gelijk werd gemaakt om plaats te maken voor een nieuwbouwhuis, met – eindelijk rechtvaardigheid – twee poezen-, euh, kinderkamers. Voorlopig is er toch nog maar eentje van die kamers gereserveerd, dus die andere extra slaapkamer kan perfect dienen als superdeluxe poezenkamer.
De toekomst ziet er dus rooskleurig uit voor de kattenzusters, maar het heden is andere koek. Zolang het nieuwe huis niet is afgewerkt – en dat zal nog wel een tijdje duren – wonen ze samen met ons in een caravan. Een caravan, zeg, met maar twee kamertjes waarvan er een als opslagruimte dient en een als slaapkamer voor de mensen in ons gezin. Gremlie en Tosh moeten het dus met een plaatsje op een zitbank in het woonkamertje stellen, als daar tenminste al geen mensen in zitten!
En dan zou je denken dat dat qua verwaarlozing wel al kan tellen, maar het kan nog erger: tegenwoordig moet er even gewacht worden om binnengelaten te worden wegens de afwezigheid van een kattenluikje en eten moet gezocht worden in de vuilnisbak! Dat dat nieuwe huis er maar vlug staat!
(DB)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier