De jonge Rammstein speelde al met vuur en ‘t Hof scoorde in een halve thuismatch

Webredacteur Frederic Vansteenkiste trekt nog eens naar de wei van Chokri. Het is een tijdje geleden, maar de fijne herinneringen liggen nog vers in het geheugen.

Het moet gezegd, mijn actieve festivaljaren liggen al even achter me. De tijden van ‘de grote drie’ (T/W, Pukkelpop en Beach Rock in één zomer) en het apocalypyische kamperen op verzopen dan wel volledig verschroeide tentvlaktes zijn een verzameling mooie herinneringen en straffe anekdotes geworden. De voorbije jaren lag de focus eerder op gezapige familiefestivals. Liefst mooi weer, als ‘t kan niet te ver en niet te laat thuis. Minder jungle & meer comfort.

Pukkelpop, dat was genieten van intieme sets van bands die niet zelden enkele jaren later voor volle stadions speelden

Maar net als zovelen hoorde ook ik indertijd jaren na elkaar tot de kudde jeugdig volk die gepakt en gezakt richting rosse wei of drassige modderpoel sjokte. Twintig jaar geleden stond ik in 1996 in Torhout voor de eerste keer op een festivalweide, een jaartje later volgde mijn eerste full blown ‘Pukkelpop’. Ook toen al riepen ze ‘hoereeeeeeeuh’ op de camping, ook toen al waren pintjes veel te duur voor een arme student en ook toen al was het puzzelen om al die razend interessante bands aan het werk te kunnen zien. Vooraf lijstjes maken, reviews en bio’s lezen in papiéren muziekmagazines en tijdschriften (‘Google’, wasda?), uurschema’s bestuderen en routes uitstippelen van hot naar her.

En eens ter plaatse zorgvuldig sanitaire stops en eetmomenten inplannen, bisnummers skippen om de wegstromende massa uit de Marquee voor te zijn en nog een flard van die rare Britten in de Club mee te pikken, me ondanks de stomende hitte daar en het gebrek aan dansmoves toch eens in de Boiler Room wagen om na te gaan of deze of gene deejay de hype waard was.

Zo’n weekendje Pukkelpop, dat was een ander gevoel dan Rock Werchter of Beach Rock in die tijd, waar we in de voormiddag ergens een plekje uitpikten, er een lap plastiek neerlegden en quasi de hele dag ter plaatse bleven. Pukkelpop, dat was -en is- ontdekken en genieten van intieme sets van bands die niet zelden enkele jaren later voor volle stadions speelden en de grootste Europese festivals afsloten.

Ik kan niet beweren dat ik Nirvana nog heb gezien, back in ’91, maar ik was wel een van die paar honderd ‘kenners’ die in de Clubtent van Coldplay stond te genieten in 2000, toen die net voor de grote doorbraak stonden. En toen het best nog cool was om Coldplay goed te vinden.

Rammstein, in 1997 nog ergens kort na de middag geprogrammeerd, speelde ook toen al met vuur en ‘t Hof van Commerce speelde er in 1999 een halve thuismatch, toch een goeie 180 km van Izzehem. Ik zag er memorabele shows van Eels, 16 Horsepower, Sigur Ròs, Grandaddy, Orbital, Suede en Beck, en van ‘Fuck’, een bandje waar ik nadien nooit meer iets van hoorde. En ook dat is Pukkelpop, een parade van passanten en pioniers.

Dit alles maakt dat ik dit weekend met plezier terug de rit naar Kiewit aanvat, zoals ik ook graag vroegere vakantiebestemmingen nog eens herbezoek. En tussen het speuren naar West-Vlamingen door ga ik -met jullie permissie- toch ook eens zien wat die rare Britten in de Club doen en of die deejay in de Boiler Room écht wel de moeite is.