Pieter Coucke uit Knokke-Heist is een AFS-student die we hier nog niet zagen passeren. Hij zit al een goeie twee maand in Mexico en bezorgde ons nu ook een verslagje. Eentje over een ‘occasionele regenbui’…
Vrijdagavond besloten mijn broer en ik om eens uit te gaan, ook deels ter gelegenheid van het feest van de onafhankelijkheid van Mexico. Toen we binnengingen stond er geen wolkje aan de lucht, maar toen we ‘s nacht rond 2.30 uit buitenkwamen… Ja hallo. Regen die ze zélfs in België niet hebben. Je moet weten, hier in Tuxtla is het momenteel regenseizoen. Overdag kan dat hier oplopen tot 32 tot 34 graden, maar dan kan het ‘s avonds beginnen regenen tot de volgende ochtend. De regen hier lijkt dikker, de regendruppels talrijker en de straten in een té slechte staat om zoveel water te moeten verdragen.
Gaten in de straten
De straten hier zijn vreselijk. Het is slalommen tussen de ‘hoyos’ oftewel gaten in de straten. Wat je ook moet weten is dat onze auto helemaal niet zo’n waterrat is, integendeel. Genoeg water aan de onderkant van de auto kan de gemoedstoestand van de auto serieus veranderen en ervoor zorgen dat hij koppig blijft staan en geen krimp meer geeft. Eerst zouden we een vriendin van Isaac thuis afzetten samen met haar broer. We vertrokken en jaaaaaa hoor, na de eerste kilometer was ‘t van tuf tuf tuf bam en de kar stond stil… in een rij auto’s voor het stoplicht op een baan met drie rijstroken. Die andere broer en ik stapten uit en duwden de auto het kruispunt over, in de gietende regen. Drijfnat blijven we de auto duwen tot hij na bijna een kilometer weer in gang schiet! We springen terug in de auto en toen ging alles gelukkig goed tot aan het huis van de broer en zus. Maar dan waren we er bijlange nog niet.
Tsunami in de auto
Geld voor een taxi hadden we niet en we konden niemand bedenken die ons te hulp zou kunnen komen. We zetten opnieuw aan en de situatie werd er eigenlijk niet beter op. De ruit vooraan was zo bedoomd dat we door de zijruiten moesten kijken en we passeerden straten waar het water met zo’n kracht van de heuvel denderde dat je die als voetganger onmogelijk kon oversteken zonder meegesleurd te worden. We waren er bijna! En dan gebeurde dit: er passeerde ons een wagen, die met zo’n snelheid passeerde dat hij als het ware een TSUNAMI water over onze auto gooide. Mijn broer en ik, die allebei als twee kletsnatte bavianen uit onze ruitjes hingen om te zien waar we reden, kregen dus de volle laag. Heel wat Spaans gevloek van ons allebei, dat kan ik je verzekeren.
Warme choco
Toen had Isaac er genoeg van en probeerde de achtervolging in te zetten op de tsunami-schurk maar hij was niet de enige die er genoeg van had. De auto had namelijk zoiets van ‘euh gasten sorry ze maar nie me mij, yoooooo!’ en gaf er dan definitief de brui aan. Daar stonden we dan. We deden allebei onze schoenen en sokken uit en gingen kijken naar de motor, maar dat bracht niet echt een oplossing. Aangezien we nog maar met twee waren ging Isaac terug achter het stuur zitten en ik ging duwen. Ik deed mijn hemd uit want dat wou ik niet verder kapot maken en in niks meer dan mijn jeans begon ik de auto te duwen tot de volgende straat waar we hem in konden zetten, uit het water. 300 meter verder duwden we hem allebei omhoog een straatje in en haalden ons gerief eruit. We belden aan bij een huis, allebei in enkel onze jeans en vroegen enkele plastiekzakjes om ons gerief in te steken. Alles gereed stapten we de laatste kilometer te voet naar huis. Daar droogden we ons af, maakten ons een warme chocomelk, vloekten nog wat op die schurk en gingen toen eindelijk gaan slapen rond 5.30 uur in de ochtend. Wat een avontuur!
Pieter
Meer van Pieter op zijn persoonlijke blog : http://pieterinmexico.blogspot.com
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier